Βάζουμε σπίτι μας όσους θέλουμε στη ζωή μας

Σε όλη μας τη ζωή γνωρίζουμε και συναναστρεφόμαστε με ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Οι ρόλοι τους δεν είναι ίδιοι και συχνά μεταβάλλονται. Κι όλο μπαίνουν καινούργια άτομα στη ζωή μας ενώ παλιά βγαίνουν. Και δημιουργούνται σχέσεις που συχνά δεν καθορίζονται από εμάς, αλλά απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Εμείς απλώς έχουμε την ευκαιρία να κρατήσουμε ή να απομακρύνουμε άτομα, δίχως όμως να μπορούμε να τους αλλάξουμε ή να τους διαμορφώσουμε.

Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε ποιοι θα είναι οι άνθρωποι που θα αποτελούν τον κύκλο μας. Και σκεπτόμενοι ποιος θα άξιζε να μείνει ή να μπει στη ζωή μας, κάνουμε αναπόφευκτα πολλές συναναστροφές, οι περισσότερες εκ των οποίων αντιλαμβανόμαστε ότι είναι εν τέλει ανούσιες. Γι’ αυτό κι οι άνθρωποι είναι διστακτικοί, διότι έχουν απογοητευτεί επανειλημμένως.

Το μεγάλο βήμα έρχεται όταν κάποιος σου ανοίγει το σπίτι του. Διότι το σπίτι αποτελεί το μέρος με τις πιο πολλές αναμνήσεις και τα πιο πολύ συναισθήματα. Και σαφώς δεν είναι ο χώρος αυτός καθαυτός, ούτε τα αντικείμενα που εγείρουν αναμνήσεις, αλλά οι στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει στο σπίτι μας που το κάνει ξεχωριστό κι ιδιαίτερα σημαντικό για εμάς, με αποτέλεσμα συχνά να μην το παρουσιάζουμε εύκολα σε άλλους.

Όταν αποφασίσουμε να το κάνουμε αυτό , ωστόσο, πραγματικά εκτιμάμε τον άλλον και τον θέλουμε στη ζωή μας. Ο ρόλος του δεν έχει σημασία. Ενδεχομένως να γίνει εραστής ή ο καλύτερος μας φίλος. Δεν παίζει ρόλο. Το σημαντικό είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει καταφέρει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να μας κάνει να τον εμπιστευτούμε και να του επιτρέψουμε να εισβάλει σε ένα κομμάτι του εαυτού μας.

Επομένως, είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο άνθρωπος θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, διότι για εμάς έχει ήδη ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μας κι έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα τα επίπεδα οικειότητας μεταξύ μας. Και συνήθως θα έχουμε προσδοκίες απ’ το εν λόγω άτομο, παρ’ όλο που το πιο πιθανό είναι να τις κρατήσουμε κλεισμένες στο μυαλό μας, που αποτελεί χρηματοκιβώτιο αμφιβολιών.

Ελπίζουμε ότι όλα αυτά εν τέλει θα αποδειχτεί ότι ήταν εικασίες δικές μας και βρίσκονταν μονάχα στο μυαλό μας. Διότι σταδιακά έχουμε δεθεί τόσο πολύ με αυτό το άτομο που δε θέλουμε να φύγει απ’ τη ζωή μας κι απ’ το σπίτι μας. Κι ακόμη κι αν ξέρουμε ότι αυτό είναι συνήθως το τέλος κάθε σχέσης – παντός τύπου κι είδους – εμείς δεν θέλουμε να το πιστέψουμε κι ίσως δεν πρέπει.

Γιατί άλλωστε να μη ζήσουμε στο έπακρον τις υπέροχες στιγμές που περνάμε; Δεν θα κερδίσουμε τίποτα όντας απαισιόδοξοι και προκατειλημμένοι, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα πάψει να υφίσταται. Για εμάς δεν έχει ουσιαστική σημασία. Το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε καλά κι αυτό που ζούμε να κρατήσει για πάντα.

Κι ενδεχομένως να βάλουμε πολλούς ανθρώπους στο σπίτι μας. Παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι η τύχη μας είναι προκαθορισμένη. Το πιο αστείο της υπόθεσης όμως είναι ότι αυτά τα άτομα που έχουν καταλάβει το μυαλό μας συνήθως είναι κι εκείνα που δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν κατάληψη στο σπίτι μας.