Εκτός δουλειάς ζεις ή το ΄χεις παρατήσει;

Είναι πολύ κουραστικό το γεγονός ότι στη ζωή μας δεν μπορούμε να εντάξουμε την καλοπέραση συνδυαστικά με τα εργασιακές μας υποχρεώσεις και πρέπει να υπάρξει ρεπό για να συμβεί αυτό- που και πάλι δε συμβαίνει.  Η καθημερινότητά μας περιέχει ένα βαρύ πρόγραμμα που άλλες φορές το ακολουθούμε μηχανικά, ενώ άλλες μας πιάνει αυτή η όρεξη, αυτή η υπερένταση για να χωρέσουμε όλο και παραπάνω, όλο και περισσότερα για να αξιοποιήσουμε τις ικανότητές μας στη δουλειά. Απασχολούμε το μυαλό μας με υποχρεώσεις που δυστυχώς δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε κι ύστερα περιμένουμε να γίνει ένα μαγικό για να τα ξεχάσουμε για ελάχιστο χρόνο αλλά και σε ελάχιστο χρόνο.

Δε βρίσκουμε πουθενά αυτήν την ηρεμία του μυαλού μας, τον χρόνο να κάτσουμε σαν άνθρωποι να πιούμε έναν καφέ κι απλώς να υπάρχουμε ήρεμοι  εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα κομμάτι που δεν μπορούμε να εντάξουμε εύκολα η παύση και κυρίως η παύση χωρίς ενοχές. Συνηθίζουμε στη διαρκή ροή πράττοντας ακριβώς τις ίδιες διαδικασίες καθημερινά χωρίς καμία διακοπή για την προσωπική μας ζωή. Αυτή η κακή συνήθεια, αν δε διακοπεί κι αν δεν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη σημασία του να ζεις κι εκτός δουλειάς, το μόνο που θα φέρει είναι προβλήματα στις σχέσεις μας, αφού μας εξαντλήσει πρώτα προσωπικά.

Πρέπει να αφήνουμε όλα τα προβλήματά μας εντός εργασίας να κυλήσουν μακριά από εμάς, όσο μπορούμε περισσότερο, να μην υπερισχύουν έναντι της ανάγκης μας για συντροφιά ή ψυχαγωγία και να υπάρχει μέτρο για όλες τις κλίμακες της ζωής μας. Να μπορέσουμε να βάλουμε πόρτες, κεφάλαια, stop κι όρια. Να μην περιμένουμε να ζήσουμε σε ένα κενό που θα μας δοθεί που ποτέ δεν έρχεται κι όταν έρθει θα είμαστε τόσο κουρασμένοι που δε θα μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Να εδραιωθεί μέσα μας ότι πρέπει να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, να τον αγαπάμε, να τον φροντίσουμε, να αφιερώνουμε χρόνο πολύτιμο σε στιγμές ξεγνοιασιάς και γαλήνης και πάνω από όλα να τον σεβόμαστε, να του δείχνουμε ότι υπάρχει χρόνος και γ’ αυτόν- να τον στηρίξουμε. Να εμπιστευόμαστε την ανάγκη μας να ζήσουμε πέρα από τη δουλειά μας.

Να μη μοιάζει αδιανόητο να πάρεις ένα βράδυ δύο φίλους σου να πάτε μια όμορφη βόλτα χωρίς να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου τις τύψεις σου να βαράνε κόκκινο και τα προβλήματά σου στο προσκήνιο διαρκώς. Να αποκτήσεις σιγά-σιγά τη δύναμη να τα βάζεις όλα κάτω και να τα ζυγίζεις έτσι ώστε να δεις τι αξίζει και τι δε χρειάζεται να σπαταλάει την ενέργειά σου. Να καταλάβεις τη σημασία του να ‘σαι παρών. Το σώμα σου και το πνεύμα σου να συντονίζονται και σε κάτι άλλο πέρα από όλα όσα έχεις να κάνεις. Να προγραμματίζεις την ημέρα σου και να την καθοδηγείς στον δρόμο που θες να ακολουθήσει κι όχι σε έναν μονόδρομο που ξέρεις ότι όσο πάει θα βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μέρη, το ίδιο σπιτάκι στη γωνία κι αυτήν την κυρία που κάθεται όλη μέρα στο μπαλκόνι. Να προχωρήσεις έναν δρόμο που να μην τον γνωρίζεις και να αφεθείς να ζήσεις απρόσμενα τις απολαύσεις που θα σου προσφέρει.