Ο Έρωτας από μόνος του είναι σαν ένα κουτί, γεμάτο από κομμάτια πάζλ τα οποία πρέπει να βάλεις στη θέση που ανήκει το καθένα, αλλά σαν πεισμωμένα πεντάχρονα καταλήγουμε να τα τοποθετούμε εκεί που μας βολεύει κι ας πρέπει να τσαλακώσουμε κάπως τις γωνίες. Πιστεύουμε σε αυτό που φαντάζεται το μυαλό μας, περιμένουμε αυτό που γνωρίζουμε πως δε θα έρθει ποτέ έτσι όπως το θέλουμε κι επιμένουμε σε κάτι που δεν υπάρχει προορισμός. Ελπίζουμε στο απωθημένο και σβήνουμε με μια γόμα την ελπίδα για μια καινούργια αρχή, έτσι φερόμαστε λοιπόν.
Το λεγόμενο απωθημένο είναι μια ονομασία εύκολη να δώσεις μα δύσκολη να χρησιμοποιήσεις σωστά. Έρχεται σε εκείνη τη στιγμή που το μέσα σου ξεσηκώνεται και απαιτεί να ξεφύγει από εσένα και να μεταφερθεί στο άλλο σώμα, αλλά μη σε ξεγελάει αυτό, είναι ο λεγόμενος ενθουσιασμός των πρώτων δευτερολέπτων, που μετά με στόμφο βαφτίζουμε «απωθημένο έρωτα», μα είναι στην ουσία ένα πρώιμο συναίσθημα που απλώς ποτέ δε βρήκε ανταπόκριση. Η επιθυμία -κι όχι η ανάγκη- μιας συνέχειας, της διατήρησης μιας επαφής με εκείνο το άτομο.
Όταν όμως συμβεί το μοιραίο και πέσεις σε εκείνα τα χέρια και η μόνη απόσταση που σας χωρίζει είναι εκείνη της ανάσας, τότε έπαιξες το τελευταίο σου φύλλο και ίσως ο όρος να απέκτησε κάποια ουσία. Από εκεί κι έπειτα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει φίλοι μου. Η τελευταία παρτίδα είναι και η πιο δύσκολη, η πιο συναισθηματική. Στάζει από συναίσθημα, ψευδαισθήσεις, επιθυμία, κι άπλετο ενθουσιασμό. Γι’ αυτό θέλει προσοχή το πώς θα το συνεχίσεις και πώς θα το διαχειριστείς. Ο εγωισμός είναι ο συμπαίχτης του αδιάφορου συναισθήματος, αυτού που για να κάνει πως δεν το νοιάζει είναι ικανό να φτάσει μέχρι την πηγή, να βραχεί με το νερό και λίγο πριν το φέρει στο στόμα του να φωνάξει «μπα, δε δίψαγα τελικά», να κάνει μεταβολή και να φύγει άπραγος και με βλέμμα θριαμβευτικό.
Αυτός που γυρίζει την πλάτη σε κάτι που θέλει πολύ και ευελπιστεί πως θα είναι και αύριο εκεί και θα τον περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, κάπου μπορεί να σφάλει. Η κάθε απόρριψη που τρώμε στη ζωή μας δεν είναι παρά ένα μάθημα, μια υπενθύμιση να μην το επαναλάβουμε. Βαφτίσαμε τη χυλόπιτα αγάπη, τη φάγαμε με μαχαιροπίρουνο και είπαμε κι ευχαριστώ στο τέλος για το εξαίσιο γεύμα, δεν είναι έτσι όμως. Εκδηλωνόμαστε με την πρώτη στιγμή που γεμίζει το μάτι μας κι όχι το μέσα μας, εκεί το χάνουμε.
Όταν η καρδιά σου γουστάρει να κάνει σάλτο και να μεταβεί σε μια άλλη, μην την εμποδίζεις. Ελευθέρωσέ την, άσ’ τη να σκοντάψει, να φάει τα μούτρα της πανηγυρικά και θα μάθει έτσι να σηκώνεται και να βάζει betadine μονάχη της. Θα μάθει να στέκεται ξανά από την αρχή. Ας μην αφήνουμε λοιπόν «απωθημένα» που καλά-καλά δεν πρόλαβαν να διεκδικήσουν τον όρο. Μην κλείνουμε την αγάπη που έχουμε να προσφέρουμε σε ένα παλιόκουτο στη σοφίτα σκονισμένο, ας το κατεβάσουμε, ας το ξεσκονίσουμε και ας το ανοίξουμε να το δώσουμε στα χέρια που θέλουμε. Ας μην κοντοστεκόμαστε σε μια γωνία και περιμένουμε να έρθει ένα χέρι να μας σπρώξει. Ρίσκο θέλει ο έρωτας, όλα για όλα κι ας λείπουν οι άσσοι απ’ το χέρι. Σήμερα, όχι «αν» ούτε «κάποτε».
Είναι καλύτερο να το ζεις, παρά να το επεξεργάζεσαι στο μυαλό σου το πώς θα ήταν αν είχες ενδώσει εκείνη τη στιγμή και να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο και να λες γιατί. Πράξε σωστά, φέρσου αναλόγως των περιστάσεων και πού ξέρεις, ίσως να μην είναι η τελευταία σας παρτίδα.
Συντάκτης: Ειρήνη Παπά
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
