Υπάρχουν στιγμές, σε ένα μέρος εκτός τόπου και χρόνου, όπου δύο άνθρωποι συναντιούνται απροσδιόριστα, εντελώς τυχαία. Κι έτσι αναπάντεχα, εξομολογούνται πράγματα ο ένας στον άλλον, που ούτε στον καλύτερο φίλο τους δεν τα είχαν εκμυστηρευτεί. Είναι αυτό που λένε κάποιοι, οι τυχαίες συναντήσεις είναι και οι καλύτερες. Προσπαθείς να γνωρίσεις ένα μέρος του εαυτού σου μέσω μιας διαδικασίας γρήγορης σχετικά και καθησυχαστικής, που σε βοηθάει να αποβάλλεις ένα φορτίο που κουβάλαγες στην πλάτη σου για πολύ καιρό και βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή με έναν άγνωστο άνθρωπο να κάτσεις να πεις δύο κουβέντες. Σαν να ήρθαν δυο ενέργειες και να γέννησαν το πιο ουσιαστικό μοίρασμα.
Καμιά φορά αυτές οι γνωριμίες είναι πιο συναρπαστικές ακόμη κι από εκείνες τις «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια». Συναντάμε ανθρώπους, φτιάχνουμε επαφές και τελικά δεν έχουμε τι να πούμε. Θέλεις να μιλήσεις, να εκμυστηρευτείς ένα γεγονός και βρίσκεσαι σε απόγνωση, δε βρίσκεις την ανταπόκριση που θα ήθελες να βρεις, δυο μάτια να σε κοιτάνε, ένα στόμα να μη σε διακόπτει και μια σωστή συμβουλή στο τέλος της ομιλίας σας. Παγώνεις στη σκέψη ότι όλα αυτά από τη μια μέρα στην άλλη τελείωσαν, ότι το ποτήρι ξεχείλισε.
Στη ζωή δε συμβαίνει πάντα αυτό που επιθυμούμε, συμβαίνει όμως πάντα κάτι ώστε να καταλάβουμε από το λάθος μας. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η συμπεριφορά μας στον άνθρωπο που έχει αφιερώσει λίγο πολύτιμο χρόνο από τη ζωή του να μας ακούσει.
Θα έρθουν κι εκείνοι που δε θα τους περιμένεις ούτε θα τους ζητήσεις. Άνθρωποι από άλλον πλανήτη, με μια αντίληψη πολύ διαφορετική από τη δική σου. Με μια γνώμη που θα σε αιφνιδιάσει, χωρίς να πάρεις είδηση, αλλά θα σε εξιτάρει. Η συνάντηση με έναν άγνωστο άνθρωπο που ίσως σου προσφέρει την καλύτερη συμβουλή. Την ίδια συμβουλή που αρχικά μπορεί να απορρίψεις από τον φόβο της έκπληξης μα αργότερα θα εφαρμόσεις. Κι ας είχες αφήσει να σε καβαλήσει το κακό βιαστικό πρώτο συμπέρασμα, δεν έχουν όλοι ραντάρ αναγνώρισης προθέσεων άλλωστε.
Κι ίσως με τον καιρό θα μάθεις να εμπιστεύεσαι τη συνείδησή σου, τον εαυτό σου, το γεγονός ότι η γνώμη του άλλου μπορεί να έχει περισσότερη ισχύ από τη δική σου καμιά φορά, μα αυτό δε σημαίνει ότι ο ένας από τους δυο σας μετράει περισσότερο ως άνθρωπος. Θα μάθεις ίσως να βάζεις το ανθρώπινο πείσμα σε μέτρο. Κι όλα αυτά τα υπέροχα, από μια τυχαία και τυχερή συνάντηση.
Όλοι έχουμε ανάγκη από μια φωνή να ηρεμεί το μέσα μας, να μας καθησυχάζει, να έχουμε έναν ώμο να στηριχτούμε, ένα χέρι βοηθείας, ακόμα και στις στιγμές που η παρουσία μας δε βρίσκεται στο υπάρχον μέρος και το μυαλό μας ταξιδεύει σε έναν άλλον κόσμο. Μια παρουσία δυνατή ώστε να σε κρατήσει στο ύψος σου και με καθαρή σκέψη, ώστε στην επόμενη κίνησή σου να είσαι συνειδητοποιημένος και να πατάς στα πόδια σου.
Αν νιώσεις πως ο κόσμος δε σε χωράει, όταν σε κλείνουν τέσσερις τοίχοι και θα μοιάζει σαν να μην έχεις κανέναν, άνοιξε την πόρτα. Περπάτησε και πάρε δυο ανάσες και πού ξέρεις, ίσως ο άγνωστός σου να είναι ένα βλέμμα μακριά.
Συντάκτης: Ειρήνη Παπά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
