Ώρα να ξεφορτωθούμε όλα εκείνα που μας κρατάνε στο παρελθόν

Συνήθως η αγάπη με τον εγωισμό απέχουν μια μεγάλη απόσταση και ποτέ μας δε γνωρίζουμε πώς να τα χειριστούμε ανάλογα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας κατοικεί πάντα η αναμονή, η ψευδαίσθηση, μια λύπη μικρή ίσως στα χαρτιά αλλά υπέρ αρκετή στην ουσία της. Είναι και αυτή η στιγμή που τα συναισθήματα αρχίζουν να μην επαναπαύονται και να απελευθερώνονται, να το σκάνε βασικά από όποια χαραμάδα βρουν. Προσπαθεί το σώμα σου να αποβάλει μια πίεση, αλλά το μυαλό σου δεν την αφήνει να πάει παρακάτω, το παίζει φρουρός της πόρτας και την κρατάει εκεί. Ελπίζεις ίσως σε μια επανασύνδεση, αλλά πώς; Διώχνοντας την ελπίδα. Ειρωνικό, ε; Ψάχνεις τρόπους κι ευκαιρίες, για να δεις το πρόσωπο κι ας έχουν παρθεί τα απαραίτητα μέτρα για να είστε χωριστά. Κρατάς παλιά αντικείμενα, τριγυρνάς γύρω από το κινητό σου σε παλιές φωτογραφίες, σκέφτεσαι στιγμές έντονα. Αναρωτιέσαι αν θα υπάρξει ξανά η λέξη «μαζί» στο λεξιλόγιό σας και αν θα είναι το ίδιο όπως πριν, αλλά δυστυχώς ό,τι αφήνεις σε αφήνει λένε.

Κάποια πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους όμως κι αν αυτή η θέση είναι οι σκουπιδοτενεκέδες, ίσως να πρέπει να το σκεφτούμε. Να ξεφύγουμε από όλη αυτήν τη συνοδεία της μιζέριας που μας μπαστακώνεται μαζί με τα παλιά αντικείμενα. Μια απόφαση είναι να μπει κάποια στιγμή ένα τέλος, ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις κατά βάθος, ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει.

Τι συμβαίνει όμως όταν ανατρέπονται οι καταστάσεις και όσο και να θέλεις να πας παρακάτω νιώθεις να χρειάζεσαι τη δόση σου; Ψάχνεσαι και τρώγεσαι με το μέσα σου, σκέφτεσαι στέκια, επιδιώκεις συναντήσεις και ξαφνικά τα παλιά αντικείμενα μοιάζουν με εργαλείο στα χέρια σου. Χάνεις τον ειρμό σου και τα λόγια σου όταν πας να ξεκινήσεις μια συνάντηση ή μια συζήτηση, αφού ο πάγος είναι πλέον παχύς και δε σπάει εύκολα. Κοντοστέκεσαι όμως και παίρνεις δύναμη, γιατί βρήκες τρόπο να γίνει πιο εύκολο. Να επιστρέψεις τα χρωστούμενα κι ας τα φύλαγες σαν χάρτη θησαυρού τόσο καιρό. Κρύβεις πίσω από ένα «βρήκα στο συρτάρι αυτό και σκέφτηκα πως θα το χρειάζεσαι» το «βρήκα μια ευκαιρία να σε δω και ας είναι το τελευταίο μας». Ένας άλλος τρόπος να ξαναγράψεις το τέλος, κάτω από του χαμόγελού σου την ψευδαίσθηση. Και ίσως τελικά να μην είναι όσο δύσκολο υπολόγιζες. Μια περιέργεια σε κυριεύει τελευταία στιγμή και σε αποτρέπει από το να φερθείς ψεύτικα. Έτσι απλά είσαι ο εαυτός σου. Απλώνεις το χέρι σου, ανταλλάσσετε χαιρετισμούς και τίποτα άλλο. Μένεις εκεί. Όσο και να ενοχλεί η απουσία της προσπάθειας είναι ίσως και η ευκαιρία να αποχωρήσεις από αυτό το θεματάκι που σε απασχολούσε όσο τίποτα. Και μάλιστα με καθαρή σκέψη αλλά παράλληλα με μια γερή δόση αποφόρτισης.

Ξέρεις ότι έπραξες σωστά κι ας ήταν η απόφαση αναπάντεχη. Τα κατάφερες, τα έβαλες με τον εαυτό σου και νίκησες. Έβγαλες τον φρουρό εκτός παιχνιδιού κι άφησες τα ανεπιθύμητα τελικά να ξεφύγουν. Ξεπέρασες τα όριά σου όσο ποτέ. Αν ήλπιζες σε μια επανασύνδεση, έκανες ό,τι πέρναγε από το χέρι σου, μα κατάλαβες και πότε να βάλεις τελεία στην προσπάθεια. Αυτό είναι που αξίζει. Και κράτα υπόψιν πως ακόμα και σε αυτήν τη φάση δεν έχει χαθεί τίποτα, τώρα ξεκινάν όλα να τρέχουν στον χρόνο τους καθώς ο καθένας θα πρέπει να πάρει τις σκέψεις του και να τις ζυγίσει, να δει πού έπραξε ασυναίσθητα και χωρίς το μυαλό που χρειαζόταν στις τότε περιπτώσεις. Να πάρετε λοιπόν τον χρόνο, να αφήσετε τα αντικείμενα και να τολμήσετε να επαναπροσδιορίσετε τις σκέψεις σας.