Αγάπες έρχονται κι αγάπες φεύγουν, αλλά δε θα μιλήσω για αυτό, για αυτό είπαμε πολλά. Ο έρωτας με έρωτα περνάει κι άλλα τέτοια, τα έχουμε εξυμνήσει πια. Στο κάτω-κάτω τι σημαίνει περνάει; Ο έρωτας μπορεί να περνάει αλλά η αγάπη όχι, απλά μεταφέρεται από την καρδιά στην ψυχή και μένει εκεί σαν ανάμνηση.
Το να αποδεχτείς κάτι σημαίνει να το δεχτείς πλήρως χωρίς επιφυλάξεις κι από μικρά παιδιά μάθαμε να αποδεχόμαστε πολλά. Μάθαμε να αποδεχόμαστε πως δε γίνεται να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε, δε γίνεται να τους κάνουμε όλους χαρούμενους, μάθαμε να αποδεχόμαστε πως κάποτε θα απογοητεύουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όλα αυτά τα αποδέχτηκες κι εσύ, ένα πράγμα ,όμως, που δεν μπορείς και ούτε θέλεις να αποδεχτείς είναι ότι αυτός –αυτός ο ένας– άνθρωπος δε σ’ αγαπάει, όχι πια. Πώς να το αποδεχτείς άλλωστε αφού έτσι θα πρέπει να ξεριζώσεις το μισό σου εγώ. Σκληρό, έτσι; Είναι όντως, όπως κι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα την οποία εσύ διαλέγεις να αγνοείς ή μάλλον να ζεις επιλεκτικά. Επιλέγεις να παραβλέπεις τη φυγή, την απάθεια, το –πλέον– άδειο βλέμμα. Δεν είσαι χαζός, απλά είναι που όλα είναι πιο όμορφα στην ασφάλεια της –υποτιθέμενης– άγνοιάς σου. Όλα είναι πιο εύκολα στη δική σου πραγματικότητα και κυρίως όλα φαντάζουν μακρινά κι εσύ μεγάλος μέσα από το ροζ σου συννεφάκι. Μα με ένα ελαφρύ αεράκι, πάει το σύννεφο και τότε μένεις εκτεθειμένος στην πραγματικότητα κι αναγκάζεσαι να σταθείς γυμνός κι ευάλωτος μπροστά της.
Δε θα σου πω πως είναι εύκολο, δε θα σου πω πως όλα είναι στο μυαλό σου και δε θα σου πω πέντε τρόπους για να τον ξεπεράσεις. Θα σου πω, όμως, να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις αυτόν τον άνθρωπο, να δεις πόσο καλά περνάει, πόσο χαρούμενος είναι, πόσο σε έχει ξεχάσει. Να δεις πόσο ολόκληρος είναι κι ας είσαι εσύ μισός. Συγχώρα με που σου προσφέρω το πιάτο κρύο αλλά ξέρω πως σε κουράσανε οι αυταπάτες, σε έχουν κουράσει οι αμφιβολίες κι η ελπίδα που ντρέπεσαι να παραδεχτείς πως κρύβεις ακόμα.
Αυτή η ελπίδα φταίει, που δε λέει να πεθάνει πρώτη και πρέπει να είναι πάντα τελευταία, να κλέβει την παράσταση. Είναι η ελπίδα που έχεις στις 2 το ξημέρωμα όταν ακούς αυτοκίνητο στη γειτονιά σου και λες πως περνάει ακόμα από το σπίτι σου, είναι η ελπίδα που χοροπηδάει μέσα σου όταν ποστάρει κάτι στο facebook και λες πως πάει για σένα, πως πάει για εσάς. Δεν πειράζει, μάτια μου, που δεν είναι για εσάς, κάποτε ήταν κι αυτό είναι που μετράει. Που ακόμα ελπίζεις πως στο τέλος κάθε μήνα θα σε σκεφτεί έστω και για μερικές στιγμές και θα αναπολεί όσα ζήσατε.
Φταις κ εσύ που δε θέλεις να καταλάβεις, δε θέλεις να το αποδεχτείς· γιατί η στιγμή που θα αποδεχτείς πως η αγάπη του έλαβε τέλος , θα είναι η στιγμή που είσαι πια πραγματικά ελεύθερο πλάσμα κι επειδή είμαστε παράξενα όντα, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε την τόση ελευθερία. Δε θα είσαι πια «δεμένος» με κανέναν και τα σχοινιά σου θα είναι ελεύθερα μα δεν έχεις συνηθίσει έτσι. Κάπου διάβασα ότι «δύναμη είναι να σου λένε πως δε σε αγαπάνε και να μην καταστρέφεσαι». Νομίζω το πιστεύω, νομίζω κι εσύ το πιστεύεις κατά βάθος.
Πάψε να αναρωτιέσαι αν σ’ αγαπά, ζήσε έντονα και πες ότι νίκησες που ακόμα στέκεσαι στα πόδια σου, που έχεις μια καρδιά τόσο μεγάλη που χωράει αγάπη χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Έχεις μια καρδιά τεράστια, έχεις μια ζωή μεγάλη κι έχεις ένα στήριγμα τεράστιο, εσένα. Κι όπως είπε και η αγαπημένη ερμηνεύτρια, «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά».
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
