Ο φόβος κι η ευθύνη είναι δυο λέξεις που συχνά πάνε μαζί κι όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, την ευθύνη τη φοβόμαστε κι ίσως την τρέμουμε. Φοβόμαστε κι ούτε και θέλουμε να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε γιατί αυτό σημαίνει πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις ευθύνες που μας ακολουθούν. Προτιμάμε να παραμένουμε ανώριμοι όσο χρονών και να είμαστε μόνο και μόνο για να αποφύγουμε τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που πια πρέπει να αναλάβουμε.
Γιατί όταν είσαι ανώριμος κανείς δε θέλει να σου φορτώσει ευθύνες γιατί πολύ απλά κανείς δε πιστεύει πως είσαι άξιος να τις φέρεις εις πέρας και να τις αντιμετωπίσεις όπως θα έπρεπε. Όσο είμαστε ανώριμοι κανείς δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις από εμάς ούτε και πιστεύει ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε ορισμένες καταστάσεις. Οπότε, βολευόμαστε με την ιδέα πως δε θα ωριμάσουμε ποτέ για να αποφύγουμε τις ευθύνες για όσο πιο πολύ μπορούμε.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως οι ευθύνες δεν είναι ήδη εδώ και περιμένουν να τις αντιμετωπίσουμε. Το γεγονός ότι διαλέγουμε να μένουμε ανώριμοι και κατά μια έννοια στάσιμοι απέναντι στη ζωή μας δε σημαίνει πως η ζωή δε θα μας κυνηγήσει. Το ότι από δική μας επιλογή είμαστε ανώριμοι δε σημαίνει πως δε θα έρθει η στιγμή που θα πρέπει να κάνουμε κάποιες επιλογές για το μέλλον μας. Δε θα μπορούμε μια ζωή να τρώμε απ’ τα έτοιμα κι ούτε να βασιζόμαστε σε άλλους για να μας ζούνε. Αυτή είναι μια προσωπική ευθύνη, η ευθύνη του να επιλέξουμε το μέλλον μας και βάσει αυτής της επιλογής να ακολουθήσουμε το μέλλον μας.
Λέγοντας και πιστεύοντας πως ακόμα είμαστε μικροί για να έχουμε δικό μας σπίτι, λογαριασμούς κι έξοδα, δεν αλλάζει το γεγονός του ότι θα αναγκαστούμε μια μέρα να τα έχουμε όλα αυτά. Κανείς δε θέλει να μένει με τους γονείς του μέχρι τα γεράματα γιατί εκτός από βάρος είναι κι αλλοπρόσαλλο να μη θέλεις να φύγεις απ’ τη φωλιά σου ποτέ και να ανοίξεις τα δικά σου φτερά.
Γιατί είναι αναπόφευκτο μια μέρα να ερωτευτούμε και κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας είναι μια ευθύνη, ευθύνη προς τον εαυτό μας για να είμαστε σωστοί κι αληθινοί απέναντί του. Μια σχέση δεν μπορεί να δουλέψει όταν ο ένας φοβάται και το παραμικρό μερίδιο ευθύνης. Γιατί αν θέλουμε κι επιμένουμε να είμαστε και να δηλώνουμε ανώριμοι, αυτό δε θα κάνει τα χρόνια να σταματήσουν να έρχονται και να φεύγουν μαζί με ευκαιρίες που θα μας ανήκαν αν είχαμε τα κότσια να τις διεκδικήσουμε.
Τα χρήματα, η δουλειά, οι φίλοι, η οικογένεια, τα παιδιά, ο έρωτας. Όλα είναι ευθύνες, αλλά όχι όπως το βλέπουμε πολλοί. Όχι εκείνες οι άσχημες, που μας βάζουν σε τριπάκια και κουτάκια για πάντα. Αλλά απ’ τις άλλες, τις όμορφες από αυτές που μας υποχρεώνουν να είμαστε ευτυχισμένοι και γεμάτοι για πάντα. Γιατί η πιο σημαντική ευθύνη είναι να είσαι άνθρωπος και μάλιστα σωστός.
Το θέμα είναι πως όλες αυτές οι ευθύνες δεν περιμένουν εμάς να ωριμάσουμε για να έρθουν στη ζωή μας. Έρχονται όσο η ζωή μας προχωρά ανεξαρτήτως του αν εμείς αποφασίσαμε να μη βάλουμε μυαλό ακόμα. Τι θα ήθελες, να κάνεις μια ζωή του ό,τι να ‘ναι για να δηλώνεις ανώριμος ή να κάνεις μια ζωή στα μετρά σου την οποία επέλεξες εσύ κι ας έρχεται με ευθύνες;
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
