Απ’ τις πιο ωραίες στιγμές της μέρας είναι αυτή που κάθεσαι στον καναπέ το απογευματάκι με τον καφέ στο χέρι κι όλα τα άλλα μέλη του σώματος σε ακινησία γιατί τώρα είναι ώρα χαλάρωσης κι ηρεμίας. Όχι για όλους όμως. Είμαστε κι εμείς που δεν τις μπορούμε τέτοιες στιγμές γιατί πολύ απλά το να είμαστε σε φάση «ζεν» είναι αδύνατον κι ενάντια στη φύση μας.
Αν δεν είστε ένας από αυτούς, τότε σίγουρα όλοι ξέρετε έστω κι έναν άνθρωπό υπερκινητικό με τέτοιο τρόπο. Είναι αυτός που όταν σου μιλάει δεν μπορεί να σταματήσει να κινείται, να κουνάει τα χέρια του πέρα-δώθε, να αγγίζει να μαλλιά του, το πιγούνι του, τα αυτιά του. Δεν είναι σπαστικός ακόμα κι αν αυτό φαίνεται, απλά είναι άτομο που έχει τόση ενέργεια κι όρεξη που δεν μπορεί να κάτσει ο κώλος του κάτω, με το συμπάθειο.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν το ταλέντο να σε αποσυντονίζουν κιόλας λίγο. Κάθεσαι χαλαρά στο καφέ και πίνεις το φραπεδάκι σου και βλέπεις ένα γνωστό σου. Έρχεται ο άνθρωπος να πείτε ένα «γεια» και ξαφνικά δεν μπορεί να σταματήσει να μιλά και μάλιστα τόσο γρήγορα που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για ποιο θέμα μιλάτε τώρα. Κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου να μην καταλάβει ο άλλος πως έχασες την μπάλα.
Είναι πραγματικά κουραστικό να έχεις ένα φίλο με αυτό το υπερκινητικό στοιχείο. Σε μια νύχτα θα θέλει να πάτε σε 3 μπαράκια, 2 club και μετά σε after party. Και πες άντε τα μπαράκια τα δέχεσαι αλλά ξέρεις καλά πως αν πάτε club δεν πρόκειται να σε αφήσει να κάτσεις λεπτό. Θα σε φέρνει σβούρες όλη τη νύχτα κι ο μόνο τρόπος να σε αφήσει να πάρεις ανάσα είναι να γνωρίσει νέο κόσμο. Γιατί εννοείται ότι όλη αυτή την ενέργεια κάπου πρέπει να τη διοχετεύσει κι οι νέες γνωριμίες είναι ό,τι πρέπει.
Όσοι ξέρετε πώς είναι να έχεις τόση ενέργεια, τότε με σιγουριά θυμάστε όταν ήμασταν μικροί που τσακωνόταν η μαμά μας με τον μπαμπά μας επειδή μας έδωσε ένα κομμάτι σοκολάτα παραπάνω κι αυτό σήμαινε ότι δε θα κοιμόταν κανείς απόψε.
Επίσης τότε γνωρίζετε την κούραση της δουλείας και των μαθημάτων. Μια κόλλα χαρτί στο χέρι με τα λόγια της παρουσίασης και βόλτες γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι. Είναι ο μόνος τρόπος που η συγκέντρωση είναι έστω και λίγο εφικτή. Η μάνα μας, μας βλέπει και σταυροκοπιέται και λέει «Κάτσε παιδί μου σαν άνθρωπος στην καρέκλα να διαβάσεις που γυρνάς μες το σπίτι σαν το παιδάκι από τον εξορκιστή» και ο σύντροφός μας προσπαθεί ακόμα να χωνέψει αυτό το συνήθειο.
Μην το παίρνετε κατάκαρδα αν σας μιλάμε και ξαφνικά αρχίσουμε να μιλάμε σε κάποιον που μόλις πέρασε και μετά σε κάποιον άλλο γνωστό στο διπλανό τραπεζάκι. Μη μας περάσετε για τρελούς αν θέλουμε να πάμε για τζόκινγκ η ώρα 7 το πρωί ή ορειβασία μες στο καταχείμωνο. Θέλουμε περιπέτεια, θέλουμε το γνωστό action στη ζωή μας. Η ρουτίνα, το σπίτι, ο καναπές, οι ήρεμες και χαλαρές συζητήσεις δε μας αντιπροσωπεύουν και ούτε πρόκειται.
Μη μας λέτε να ωριμάσουμε και να μεγαλώσουμε. Πάει αυτό, τέλειωσε, έχουμε μεγαλώσει κι ωριμάσει, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας. Και βασικά δεν έχουμε πρόβλημα, έχουμε ενέργεια, όρεξη κι αδρεναλίνη σε μέγιστο βαθμό. Να μας αγαπάτε λίγο περισσότερο εμάς, είμαστε πάντα μέσα σε όλα τα σχέδια κι είμαστε τα πιο κατάλληλα άτομα για να σας συνοδέψουν σε μια νέα περιπέτεια. Το Σάββατο θα πάμε για κωπηλασία, θα ‘ρθεις ;
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
