Έμπνευσή σου είναι πάντα ένας άνθρωπος

Σκέψεις των 03:00. Ήσουν η έμπνευσή μου. Ήσουν  η έμπνευσή μου; Βρίσκω τον εαυτό μου να ανοίγει συρτάρια και κουτιά, κουτιά που δεν κάνει καλό να ανοίγουν γιατί κάνουν το κεφάλι μου να βαραίνει. Πιάνω εμένα να σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν κι εμένα που περνούσα μαζί τους. Σου έχει τύχει ποτέ; Να κάνεις ταξίδια με το μυαλό σου; Σου έχει τύχει, αν έχεις κάτι να θυμάσαι, κάτι να μετανιώνεις ή κάτι να σε σπρώχνει μπροστά.

Αυτά τα ταξίδια, είναι και για σένα η έμπνευσή σου; Εγώ δεν ξέρω μα με έχει συνεπάρει ένα συναίσθημα, μια αγωνία για να το μάθω. Τι σε κάνει να ξυπνάς κάθε μέρα στις 7, να ντύνεσαι και να πηγαίνεις στη δουλειά; Τι σε σπρώχνει να πιάνεις την πένα, το μολύβι, το πινέλο και να δημιουργείς αριστουργήματα σε ένα γυμνό καμβά; Τι σου δίνει αυτοπεποίθηση κάθε φορά που παρουσιάζεις τα οράματά σου μπροστά σε μια αίθουσα γεμάτη από καθηγητές και φοιτητές σαν κι εσένα; Πού ταξιδεύεις για να βρεις αυτή τη δύναμη;

Αντιλαμβάνομαι πως κάνω τη λάθος ερώτηση και πρέπει να απολογηθώ. Πάρε τη λέξη «τι» κι άλλαξέ τη σε «ποιος». Τώρα τα πράγματα σοβαρεύουν αν και χρόνια προσπαθώ να αποφύγω ό,τι μπορεί να με μετατρέψει σε σοβαρό άτομο με τη κλασική έννοια. Πανικός.

Είναι όντος κάποιος που πάντα μας ωθεί στο να είμαστε εμείς; Αν αυτό ισχύει, τότε είμαστε δημιουργίες κάποιου άλλου; Ή μήπως θέλουμε να είμαστε κάτι για να μας βλέπουν οι άλλοι κάπως; Αν η έμπνευσή σου είναι κάποιος, τότε είσαι κι εσύ έμπνευση αυτού του κάποιου; Αν όχι, τότε πώς γίνεται να σε εμπνέει αυτός; Δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα έχει ήδη βαρέσει το κεφάλι μου. Περίπλοκο θέμα, αλλά πρέπει να βρεις απαντήσεις τώρα που σου μπήκε η απορία στο μυαλό.

Ανάμεσά μας, σε κάθε χώρα, πόλη ή και γειτονιά, ζουν άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή σου. Κάποιοι έφυγαν ή έφυγες εσύ από εκείνους. Κάποιοι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν άφησαν το στίγμα τους, δεν άφησα ούτε ένα ενθύμιο. Άλλοι όμως, πέρασαν, έφυγαν κι άφησαν ενθύμια παντού. Στο μυαλό σου, στο σώμα σου, στο σπίτι σου, στο πατρικό σου.

Άφησαν για ενθύμιο μυρωδιές και μελωδίες που όταν μυρίζεις κι ακούς αυτός ο κάποιος εμφανίζεται μετά από καιρό και νομίζεις πως έχεις χάσει το μυαλό σου που βλέπεις οράματα στο άδειο σου σπίτι. Αυτός που πέρασε κι άφησε το στίγμα του, κάτι πρέπει να σήμαινε για σένα. Εντάξει, μην το αρνείσαι, έχει τύχει και στους καλύτερους, δεν είναι ντροπή που ανοίχτηκες και τώρα ζεις με φαντάσματα.

Δηλαδή, τελικά, φαντάσματα μας εμπνέουν; Σε αυτό το συμπέρασμα βγήκαμε; Δεν ξέρω, μπορεί και να μη βγαίνει πια συμπέρασμα με τόσα «μπορεί, ίσως κι αφού». Κατάλαβες ποιος είναι αυτός ο κάποιος για σένα; Ποιος είναι το φάντασμά σου που ήρθε, πέρασε κι άφησε εσένα με τη δύναμή του να προχωράς και να ξυπνάς κάθε μέρα ο άνθρωπος που είσαι;

Δεν είναι ιστορία αγάπης ούτε έρωτα. Δεν είναι καν ιστορία. Είναι η ζωή σου και τι σε ωθεί να κάνεις ένα βήμα μπροστά κάθε μέρα. Συγγνώμη, όχι «τι», «ποιος». Δεν είναι ανάγκη να το πεις αν το βρήκες, αν βρήκες το ποιος. Κι εγώ το βρήκα, αλλά το κρατάω μυστικό.