Δεν είναι γραμμένο σε βιβλία, δεν το λέει κανένας από εμάς κι ίσως πολλοί να μην το αντιλαμβάνονται καν αλλά όταν είσαι σε σχέση, όταν είσαι ερωτευμένος ή ακόμα και κολλημένος με κάποιον τότε ασχολείσαι μαζί του. Είναι ένα γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί αναπόφευκτο πολλές φορές.
Για να το κάνουμε λίγο πιο κατανοητό και πιο συγκεκριμένο. Όταν είσαι σε σχέση θα βγεις με το αίσθημα, θα μιλήσεις στο τηλέφωνο, θα ανταλλάξετε μηνύματα και γενικά θα περάσετε χρόνο μαζί. Οι ερωτευμένοι ακόμα και αν δεν έχουν κατακτήσει το στόχο τους ή αν τον είχαν κατακτήσει και στην πορεία κάπου το χάσανε και πλέον έχει λήξει, ασχολούνται με το να στέλνουν μηνύματα, να κάνουν σενάρια που αφορούν τους ίδιους και το άλλο άτομο, να παρακολουθούν κρυφά από το facebook και το instagram μπας και μάθουν κανένα νέο και κάποιοι αναπολούν στιγμές μέσα από φωτογραφίες και πλέον ανούσια παλιά μηνύματα.
Τώρα που οι κατηγορίες είναι ξεκάθαρες και συνεννοηθήκαμε, έφτασε η δεύτερη φάση. Ο κόσμος χωρίζει, ξαναζεσταίνει τη φωτιά, ξαναχωρίζει. Οι άνθρωποι ξενερώνουν, βαριούνται, κουράζονται και αυτοί που κοιμούνται ξυπνάνε. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος αρνείται κατηγορηματικά να ξυπνήσει; Όταν αρνείται να δει την πραγματικότητα όπως έχει και όχι όπως την έχει πλάσει; Δηλαδή έχετε καταλάβει σε τι φάση βρισκόμαστε; Χωρίσαμε, βαρεθήκαμε, ξενερώσαμε και τέλος πάντων θέλουμε να ξεπεράσουμε τον άλλο αλλά αρνούμαστε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί του.
Είναι η συνήθεια, είναι η συνεχείς απασχόληση με κάτι ή μάλλον με κάποιον ή είναι η μαλακία που μας δέρνει; Δ, όλα τα παραπάνω. Γιατί αν πεις και ξεπεράσεις κάποιον με τον οποίο ασχολιόσουν εδώ κι καιρό -όπως είπαμε ότι είναι λογικό- μετά βγαίνεις από τα νερά σου και δεν ξέρεις πώς να αντεπεξέλθεις. Έχεις συνηθίσει εδώ και χρόνια να ασχολείσαι με τον πρώην έρωτα, έχεις συνηθίσει να ασχολείσαι με το άτομο που κρυφά θέλεις αλλά δε σου ρίχνει ούτε ματιά, έχεις συνηθίσει να πηγαινοέρχεσαι σε μια κατάσταση τελειωμένη και περίπλοκη. Αυτή η θλίψη, αυτή η αίσθηση αδρεναλίνης και σε κάποιες περιπτώσεις η θέση του θύματος έχουν γίνει μέρος της ζωής σου και της καθημερινότητάς σου. Δεν υπάρχει πάθος, ούτε έρωτας και ούτε καν ενδιαφέρον πια αλλά εσύ εκεί σαν να σε βάλανε σε μια θέση στο θέατρο που δε σου αρέσει αλλά δε σηκώνεσαι να μετακινηθείς μπας και απολαύσεις το εργάκι.
Τον έχεις ξεπεράσει τον άλλον ίσα με δέκα φορές απλά αρνείσαι να το καταλάβεις και βάζεις τον εαυτό σου σε ένα τριπάκι και δε συνεχίζεις τη ζωούλα σου μπας και την κάνεις ζωάρα. Άκου, δεν πρέπει μια ζωή να ασχολείσαι με έναν άντρα ή μια γυναίκα ειδικά αν δεν είναι πια στη ζωή σου όποιος και αν το επέλεξε. Δε γίνεται να περάσει η ζωή σου και εσύ να αναρωτιέσαι ακόμα αν θα γυρίσει κάποτε. Την είδατε όλοι πολύ στιλ «Πηνελόπη» και «μέρα το υφαίνω το φόρεμα και νύκτα το ξηλώνω». Υπάρχει λόγος που αυτό είναι μύθος και όχι πραγματικότητα. Φεύγει ο σύντροφός σου, στην ουσία σε εγκαταλείπει, και σε παρακαλάνε παίδαροι/γυναικάρες, και εσύ λες «όχι θα περιμένω να επιστρέψει ο άλλος». Άσε τώρα που θα περιμένουμε 20 χρόνια για να δούμε άσπρη μέρα.
Οπότε, αποδέξου πως έχεις ξεπεράσει επιτέλους το άλλο άτομο και μάθε να περνάς καλά και να περνάς την ώρα σου με την παρέα σου, με τους φίλους σου και ακόμα καλύτερα με τον εαυτό σου γιατί αν δεν περνάς καλά με τον εαυτό σου θα τα βρεις σκούρα. Γι’ αυτό μη σκας, θα βρεθεί άλλος άνθρωπος να σου ταρακουνήσει τα νερά σου και άσε τα τελειωμένα για τους τελειωμένους. Εμείς τώρα αρχίζουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
