Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, πλατωνικές και μοιραίες. Όλες είναι μέρος του παιχνιδιού και όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο· την απόλυτη παράδοση του εαυτού μας σε έναν άλλο άνθρωπο. Αυτές οι σχέσεις όμως, οι λίγο πιο τρελές, οι λίγο πιο μοιραίες, έχουν ως συχνό αποτέλεσμα την απογοήτευση στο τέλος.
Ας γίνω πιο σαφής περιγράφοντας μια τέτοια σχέση. Είναι αυτό το κλισέ, οι δυο που έγιναν ένα, είναι αυτό το γνωστό προς όλους «δεν υπάρχω χωρίς εσένα». Κάποιοι ίσως να την λένε αρρωστημένη και να την κατακρίνουν, εγώ θα σας πω πως αν δεν αρρωσταίνεις για τον άλλον τότε δεν είσαι πραγματικά ερωτευμένος.
Λοιπόν σε μια τέτοια – γλυκά αρρωστημένη – σχέση, ο σύντροφός σου είναι το άλλο σου μισό, είναι το στήριγμά σου και τα πάντα σου. Αγάπη, έρωτας, πόθος είναι τα υλικά που δημιουργήσανε αυτή τη σχέση, ξέρεις πως είσαι τα πάντα για τον άλλον κι αυτός ξέρει πως είναι τα πάντα για σένα.
Όμως δεν υπάρχει happy end όπως στα παραμύθια, άλλα κακός λύκος που λέγεται απιστία. Δηλαδή άλλοι το λένε απιστία, άλλοι κέρατο κι εγώ προδοσία. Προδοσία είναι αυτό που νιώθεις όταν μαθαίνεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι ο άνθρωπος ο δικός σου άγγιξε ξένο σώμα, φίλησε ξένα χείλη, ίδρωσε σε ξένο κρεβάτι. Χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου, νιώθεις να χάνεις τα λογικά σου και μόνο στη σκέψη, σου έρχεται να ξεράσεις, να ξεράσεις όλη την αγάπη σου για εκείνον τον άνθρωπο που τόλμησες να αποκαλέσεις δικό σου.
Εν συνεχεία, ο Ιούδας σου θα πέσει στα πατώματα, θα κλάψει, θα παρακαλέσει, θα γίνει χώμα ζητώντας συγχώρεση που θα ακολουθείται απ’ την απαίτηση για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία που από φόβο, συνήθεια ή αγάπη, θα δώσεις όσο και αν διστάσεις στην αρχή.
Θα προσπαθήσετε να το πάρετε από εκεί που το αφήσατε, πράγμα αδύνατον αφού έχουν αλλάξει τόσα. Εμπιστοσύνη; Ποια εμπιστοσύνη; Φωτιά; Ποια φωτιά; Αφού η φωτιά έγινε σπίθα όταν η εμπιστοσύνη, έγινε υποψία. Κάθε φορά που σου λέει πως θα βγει με φίλους σου μπαίνουν αμέσως υποψίες, μήπως το πότο με φίλους μεταφράζεται κι ως ένα στα γρήγορα σε ένα φθηνό ξενοδοχείο; Αν αποφασίσεις να δηλώσεις τις υποψίες σου στον σύντροφό σου ξεκινάει πόλεμος και μάχη που δε φαίνεται να έχει νικητή. Και κάθε βράδυ το ίδιο βιολί, ψυχοφθόρα κατάσταση και μια ζωή γεμάτη υποψίες κι απορίες.
Σιχαίνεσαι αυτούς που κάνουν έλεγχο και ζητούν συνεχώς επιβεβαίωση για να κοιμηθούν ήσυχα το βράδυ και εσύ κινδυνεύεις να γίνεις σαν αυτούς. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον –όπως τον έλεγες κάποτε– άνθρωπό σου, δεν μπορείς να εκφράσεις τις ανησυχίες σου για να μην κηρυχτεί πόλεμος, χάνεις κάθε απόθεμα αυτοπεποίθησης αφού ένα άλλο άτομο – έστω και περιστασιακά – πήρε τη θέση σου στο κρεβάτι σας. Άρα πια εσύ παριστάνεις το διακοσμητικό πρόσωπο σε μια σχέση φάντασμα.
Χρειάζεται χρόνος, θέληση, υπομονή κι επιμονή για να ξαναχτίσετε ό,τι είχατε ή για να σώσετε ό,τι απέμεινε. Δεν επιβιώνουν όλοι μετά από ένα τέτοιο συμβάν, δε βγαίνουν κι οι δυο πάντα ζωντανοί και μπράβο σε αυτούς που έχουν την ψυχική δύναμη για να το κάνουν. Ψυχική δύναμη, όμως, έχουν κι όσοι καταφέρνουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά, ακόμα και πληγωμένοι.
Κομπάρσος στη σχέση σου δεν επιτρέπεται να νιώθεις, δεν επιτρέπεται να είσαι κι αν μετά από κολοσσιαία προσπάθεια, συνεχίζεις να νιώθεις έτσι, τότε τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία. Ναι, ήσουν τα πάντα κάποτε για αυτόν τον άνθρωπο κι αυτός για ‘σένα. Ναι, είχατε μια ζωή μαζί, ναι, ήταν το στήριγμά σου, αλλά αν δεν μπορείτε μαζί να ξεπεράσετε αυτό το συμβάν, την απιστία δηλαδή, τότε το γυαλί έχει ραγίσει τόσο που είναι πια αγνώριστο. Γιατί μόνο μαζί και μόνο με αμοιβαία κατανόηση κι αμοιβαίες υποχωρήσεις μπορεί μια σχέση να αναστηθεί και να ανασάνει λίγο πριν αφανιστεί.
Κανείς δε μένει σε μια σχέση τελειωμένη από επιλογή, μπορεί από ανάγκη, από συνήθεια, από το φόβο της μοναξιάς, αλλά όχι από επιλογή. Γι’ αυτό μάθε να φεύγεις από εκεί που είσαι πια λίγος, από εκεί που νιώθεις πια λίγος. Μη φοβηθείς, έτσι κι αλλιώς η καρδιά ό,τι ήταν να περάσει το πέρασε, τώρα αναλαμβάνει το συκώτι.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
