Αρχή και τέλος, πρώτες και τελευταίες σελίδες, κεφάλαια ανοιχτά και κεφάλαια που έκλεισαν μια για πάντα. Λέξεις κλειδιά: ο έρωτας, η σχέση κι ο χωρισμός. Έχουν γραφτεί βιβλία, έχουν γραφτεί τραγούδια και ποιήματα με κοινό στοιχείο το χωρισμό και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Κι είναι όλα μαλακίες.
Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση κάποιοι ίσως πάθουν ένα μίνι σοκ (σε καμία περίπτωση δε θέλαμε να προσβάλουμε τον Καβάφη) αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος μυστικός κώδικας και μαγικοί τρόποι για να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε ένα χωρισμό, αρχικά γιατί ο καθένας μας είναι «καλωδιωμένος» αλλιώς κι επίσης γιατί αν δεν επουλωθούν οι πληγές, καμιά λίστα με τρόπους δεν μπορεί να βοηθήσει. Α, κι όλα αυτά τα βιβλία, τραγούδια, ποιήματα υστερούν σε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο.
Ο χωρισμός είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. Είναι στιγμές αυτοταπείνωσης, μαζοχισμού, στιγμές προσωρινών-ριζικών αποφάσεων κι αλλαγών, είναι οι στιγμές που νιώθεις χαμένος. Ναι, έτσι είναι και δεν υπάρχει κανένας λόγος και καμία ντροπή που να μας κάνει να το αρνηθούμε. Μα είναι και λογικό απ’ τη στιγμή που χάσαμε κάποιον που αγαπούσαμε να αντιδράσουμε έτσι και θα ήταν το λιγότερο κατάλληλες τέτοιου είδους αντιδράσεις υπό αυτές τις περιστάσεις.
Όλα αυτά τα βιβλία και τα ποιήματα υστερούν σε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, όπως προαναφέρθηκε. Το στοιχείο αυτό είναι ο νταλκάς, ο καημός κι αυτά ακούνε στη λέξη «λαϊκό». Είναι ο Τερζής, ο Μητροπάνος, ο Καζαντζίδης, ο Διονυσίου. Είτε είσαι μεταλάς, ροκάς ή τέλος πάντων μακριά απ’ το λαϊκό στοιχείο, έχεις βάλει έστω και μια φορά να παίζει το «Πάρ’ το δρόμο» του Σφακιανάκη ή τα συναφή όταν χώρισες.
Η μπουκάλα με το ουίσκι ή τη βότκα ή όποιο άλλο δηλητήριο διάλεξες για να πνίξεις τον πόνο σου, έχει μισοτελειώσει. Το πακέτο με τον καπνό των τσιγάρων είναι γεμάτο αν κι είναι το τρίτο για σήμερα και τα ηχεία προς το παρόν δουλεύουν αν κι είναι τόσο δυνατά που μέχρι και το δεκάχρονο από πάνω το έχει πιάσει η κατάθλιψη.
Όλες οι φάσεις που περνούμε κατά τη διάρκεια του μικρού –όπως λένε– ταξιδιού της ζωής μας έρχονται κι όπως ήρθαν θα φύγουν. Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να τις υποδεχόμαστε κατάλληλα. Δε λέμε, μπορείς να πας στο μπαράκι, να πιεις το κοσμοπόλιτάν σου και να καπνίσεις το ηλεκτρονικό σου τσιγάρο αλλά δε νομίζω πως αυτό θα κάνει τον όλο τον πόνο και τον νταλκά να βγει προς τα έξω.
Αν όμως πας σε ένα ταβερνάκι, παραγγείλεις το ρακόμελό σου κι ακούσεις την ορχήστρα να λέει το «Ο έρωτας με έρωτα περνάει για να ξεχάσει μια καρδιά, να μην πονάει άλλο πια πρέπει αλλού να πάει» θα σηκωθείς πάνω και θα ρίξεις και δύο στροφές. Δε λέμε να πας κι εσύ αλλού, αλλά μόνο και μόνο που ξέρεις ότι κάποιος, κάπου, κάποτε χόρευε το ίδιο τραγούδι για τον ίδιο λόγο είναι μια παρηγοριά όσο να ‘ναι.
Κανείς ποτέ δε βρήκε άκρη και δεν ξεπέρασε τίποτα χαλαρώνοντας στο σπίτι με τσαγάκι, γιατί είναι σκληρό, είναι μαχαιριά αλλά τον πόνο για να τον πολεμήσεις μόνο πόνο χρειάζεσαι.
Κάποιος κάποτε είπε «Τη φωτιά με τη φωτιά την πολεμάς, κι έτσι έχουμε μάθει να ξεπερνάμε τα πάντα. Χρειάζεσαι δυο φίλους, ένα ζεϊμπέκικο, μια μπουκάλα και μια καινούργια αγκαλιά». Σοφός άνθρωπος όποιος και να ‘ναι.
Απόψε ας πιούμε στην υγειά των χωρισμένων. Κι όσοι είστε χωρισμένοι πιείτε στην υγειά σας και του λαϊκού σας νταλκά, να πάνε τα φαρμάκια κάτω.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
