Σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι ρευστά, μαθαίνουμε στην πορεία των πραγμάτων πως το «καλό» συνυπάρχει με το «κακό». Αυτό κάποιες φορές φέρει την τύχη να συμβαίνει αρμονικά ενώ σε άλλες πάλι, τόσο η διαδοχικότητα, όσο και διάφοροι εξωτερικοί κατά βάση παράγοντες που το επηρεάζουν, τείνουν να διαταράσσουν την ισορροπία αυτή. Το αποτέλεσμα; Κάπου εκεί γεννιούνται οι άνθρωποι που μαθαίνουν να διαχειρίζονται καλύτερα τα αρνητικά που τους φέρνει η ζωή μπροστά στα πόδια τους, παρά τα θετικά· άλλες φορές καθαρά από τύχη ή ατυχία κι άλλες πάλι από επιλογή!
Σήμερα την τιμητική τους θα έχουν εκείνοι που κρύβονται πίσω από την κουρτίνα 2. Καθώς μεγαλώνουμε ή μάλλον μας «μεγαλώνουν», διαμορφώνουν και στη συνέχεια διαμορφώνουμε την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μας. Αντιλαμβανόμαστε έτσι πως τα χαρούμενα πράγματα σε αυτή τη ζωή, είναι πάντοτε περισσότερα από τα «κακά». Ο τρόπος αντίδρασης μας σε αυτά όσο και παράλληλα η αντιμετώπισης τους, αναντίρρητα είναι κάτι…έμφυτο. Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες άλλωστε, όταν ένα άτομο νιώθει χαρά ή κάποιο συναίσθημα άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα χαρούμενο γεγονός απελευθερώνει ουσίες τις λεγόμενες «ενδορφίνες».
Οι ενδορφίνες είναι ορμόνες παραγόμενες αποκλειστικά στον εγκέφαλο κι ευθύνονται για τη μείωση του πόνου ενώ διατρέχουν σε όλο το σώμα χαρίζοντας στο άτομο ευφορία. Σχετικά, λοιπόν, με το πόσο γνώριμο μας γίνεται με τα χρόνια το να διαχειρίζεσαι τη χαρά στον κόσμο αυτό, σαν αντίβαρο έρχεται να προστεθεί η διαχείριση των αρνητικών γεγονότων και συναισθημάτων.
Το ταξίδι της αναγνώρισης και αντιμετώπισης των πιο αρνητικών συναισθημάτων είναι αδιαμφισβήτητα δύσκολο. Μερικές φορές καθίσταται κι άκρως επώδυνο. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός πως από τη στιγμή που ξεκινάμε να υπάρχουμε στον κόσμο αυτό όλοι οι γύρω μας, οι άνθρωποί μας, οι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά λειτουργούν για μας σαν μια αόρατα εμφανή άμυνα, προστατεύοντας μας από οτιδήποτε κάνει την εμφάνιση του για να μας βλάψει και να μας πονέσει.
Έτσι η διαδικασία αυτή της αντιμετώπισης οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κόβεται κάπου στη μέση· ενώ το άτομο έρχεται σε μια πρώτη επαφή με το «κακό» ταυτόχρονα κάποιος ή κάτι το τραβά προς τα έξω μην αφήνοντας το να βιώσει στο 100% τη διαδικασία και την ολοκλήρωση της. Αυτό φυσικά δε θα μπορεί να συμβαίνει for a lifetime. Κάποια στιγμή, σε κάποια φάση της ζωής, το παιδί θα κληθεί να το αντιμετωπίσει μόνο του τις δυσκολίες και δεν το λες και το ευκολότερο πράγμα.
Μα κάθε αρχή και δύσκολη. Η πρώτη επαφή έρχεται για να αποδειχθεί πάντα και η πιο σκληρά αντιμετωπίσιμη, κι εγώ δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω παρά welcome to the club. Εκείνη τη φορά θα το άτομο θα είναι ολομόναχο. Θα κοιτάει κατάματα το χάος και το χάος θα το κοιτάει πίσω. Θα κλάψει, θα φωνάξει, θα χτυπηθεί, θα βρίσει. Κι όμως! Όσο ο καιρός θα περνά το πρωταρχικό σοκ που βίωσε ολοένα και θα αρχίσει να μοιάζει πιο γνώριμο· η οικειότητα που θα γεφυρωθεί ανάμεσα τους θα αρχίσει να πλάθεται σε στέρεες βάσεις και το χάσμα ανάμεσα τους θα μικραίνει ώσπου με την πάροδο του χρόνου θα αλλοιωθεί τόσο που θα αγγίζει πλέον τα όρια του αφανισμού.
Για να το πούμε πιο απλά, σιγά σιγά θα είναι πιο γνώριμο το συναίσθημα της διαχείρισης τέτοιου είδους συμβάντων που κάθε άλλο παρά ευχάριστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Σίγουρα κάποια στιγμή θα έχεις συναντήσει άτομα τα οποία οι αυτοαποκαλούμενοι «φυσιολογικοί» χαρακτηρίζουν συνήθως «αναίσθητα».
Πράγματι, όσο περίεργος έως και υποτιμητικός να ακούγεται σαν χαρακτηρισμός, ίσως και να κρύβει μια γενναία δόση αλήθειας. Μοιάζουν σαν βαλσαμωμένα ομοιώματα. Σαν να ζουν ανάμεσα στους γύρω τους αλλά ταυτόχρονα να μην υπάρχουν με τον ίδιον τρόπο. Ανέγγιχτοι από οποιοδήποτε συναίσθημα επιφέρει λύπη ή χαρά. Μα το παράξενο, εκείνο το οποίο έρχεται να κλονίσει τελείως το συνηθισμένο, είναι το πόσο απαθείς έχουν καταντήσει εκείνοι μπροστά σε συναισθήματα που άλλους ανθρώπους τους ταλανίζουν βασανιστικά. Η εξοικείωση τους με οτιδήποτε θα χαρακτηριζόταν οδυνηρό φαντάζει, και είναι, ακραία.
Οι άμυνες τους έχουν χτυπήσει ταβάνι και πλέον το μοναδικό πράγμα που τους έχει απομείνει σαν παρηγοριά είναι να στέκονται και να περιμένουν ως την επόμενη φορά, που όσο αβάσταχτα λυπηρή κι αν είναι, αυτή θα την περιμένουν σαν χάδι αναζοπύρωσης για να νιώσουν, έστω και για μια στιγμή ακόμη, ζωντανοί.
Πόσες άραγε φορές ξήλωσαν κι έραψαν το μέσα τους απ’την αρχή, μπαλώνονταν τις τρύπες που τους άφηναν οι πληγές τους με παρήγορα λόγια που ζητιάνευαν να βρουν στα πρόσωπα των γύρω τους; Σαν ρούχα μπαλωμένα που όσες φορές και να ξηλώνονται, ξανά και ξανά, εσύ δε θες μήτε να τα αποχωριστείς, μήτε να τα αντικαταστήσεις γιατί το fit τους σου είναι πάνω απ’όλα άνετο και οικείο. Ξέρεις πως να το συνδυάσεις, τι να κρύψεις και τι να αναδείξεις για να φανεί και πάλι σαν καινούριο.
Κάπου εκεί, αρχίζεις να συμπεραίνεις πως τούτοι οι άνθρωποι δεν είναι απαθείς, παρά εξοικειωμένοι να νιώθουν εκείνο που για κάποιους άλλους δεν αγγίζει ούτε κατά διάνοια την κλίμακα του υποφερτού. Και αυτά τα συναισθήματα όχι μόνο τα βιώνουν και τα διαχειρίζονται άψογα, μα ζουν μαζί τους θεωρώντας τα απόλυτα φυσιολογικά.
Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους πονέσεις πια. Δεν μπορείς καν να τους αγγίξεις. Άλλωστε, δεν μπορείς να πουλήσεις όνειρα σε κάποιον που έχει βγει από τους χειρότερους εφιάλτες. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σοκαριστικό part της υπόθεσης έρχεται στο τέλος· ίσως και το πιο τρομακτικό αν θες. Είναι η στιγμή που η οικειότητα αυτή μετονομάζεται σε τρόπο ζωής και πλέον η γνώριμη γι’αυτούς κατάσταση είναι να μπορούν να αντιδρούν καλύτερα σε τέτοιου, μονάχα, είδους καταστάσεις.
Η λογική μαθαίνει να συσχετίζεται ουσιαστικά με το λογικά παράλογο και να δίνει ουσιαστικές λύσεις διαχείρισης και συμπεριφορισμού. Φαντάζει άβολο, παράλληλα όμως πλήρως ανακουφιστικό να ‘χεις μάθει τα ονόματα από τους δαίμονες σου και να μη χρειάζεται πια να το βάζεις κάθε φορά στα πόδια. Θέλει θάρρος και ειλικρίνεια να χαλιναγωγείς το σκοτάδι μέσα σου. Να μαθαίνεις να υπάρχεις σ’ αυτό χωρίς να βυθίζεσαι και δίχως να χρειάζεσαι το φως για να βγεις και πάλι από τα σοκάκια του.
Μοιάζει να συμπονούμε τέτοιου είδους ανθρώπους, να τους δικαιολογούμε στον εαυτό μας για τις συμπεριφορές, τις αναποδιές και τις στεναχώριες που κάθε φορά βιώνουν. Στην πραγματικότητα, τους ζηλεύουμε που κινούνται άφοβα μέσα στα σκοτάδια τους, ενώ εμείς ακόμη δεν κατορθώσαμε να περάσουμε καν το κατώφλι τους.
Άτυχοι ή τυχεροί;
Αν ανήκεις ή τείνεις να ανήκεις πλέον στην κατηγορία των ανθρώπων αυτών, το μήνυμα του fortune cookie του κειμένου αυτού είναι να σταματήσεις να σαμποτάρεις τον εαυτό σου από οτιδήποτε καλό προσπαθεί να εισχωρήσει στη ζωή σου, επειδή εσύ εσείς συνηθίσει το χάος από τα σκοτάδια σου.
Dismissed!
Συντάκτης: Μάριον Μπαλαούρα
Επιμέλεια κειμένου: pillowteam
Επιμέλεια κειμένου: pillowteam
