Οι εσωστρεφείς άνθρωποι μιλάνε μία φορά · μία και οριστική

Άλλο ένα βράδυ που έχοντας περάσει μια ατελείωτη μέρα, κρατάς το αγαπημένο σου π0τό και κάθεσαι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα. Η επιθυμία αμφιταλαντεύεται για άλλη μια φορά ανάμεσα στη σιωπή ή την εξωτερίκευση.

Let me guess ωστόσο · συνήθως διάλεγες κι εσύ τη σιωπή, έτσι;

Ίσως με σένα, -με’μας-, να ταυτίζονται και πολλοί άλλοι και σήμερα είμαστε εδώ για να κάνουμε όλοι μαζί το come out που έως τώρα δεν πιστεύαμε πως χρειαζόταν να ακούσουμε. Nah, το χρειαζόσουν! Trust me! Οι άνθρωποι πλέον στα μάτια μου και ομολογουμένως και στα δικά σου πια, να μοιάζουν «αόρατοι», διάφανοι, ρευστοί. Σαν να κοιτάς μέσα από γυαλί, στιβαρά εύθραυστο, που σε οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις, εύκολα μπορείς να το διαβρώσεις, να το διαπεράσεις. Να το διαλύσεις!

Σήμερα λοιπόν, τη τιμητική τους θα έχουν εκείνοι που καρτερικά υπομένοντας πολλά, περνούν μέσα σε μια ακαθόριστη στιγμή από την αφάνεια στη διαφάνεια · ορμητικοί και συνάμα αγανακτισμένοι. Εάν είσαι απ’αυτούς, σίγουρα θα βρεις ενδιαφέρον στο να συνεχίσεις την ανάγνωση. Αν πάλι όχι, ίσως σε αφορά να διαβάσεις για να μπορείς να διακρίνεις πιο τη συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων πιο εύκολα.

 Λίγο ή πολύ, όλοι στο δικό μας ευρύ κύκλο γνωριμιών παλλόμαστε ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων, δικών μας ή και μη. Σίγουρα το μόνο εύκολο είναι να διακρίνεις έναν εσωστρεφή, από έναν πιο εξωστρεφή χαρακτήρα. Και εκεί είναι το σημείο που οι περισσότεροι, αν όχι όλοι λανθάνουν και μπερδεύονται. Δυσκολεύονται φανερά να εξηγήσουν και να ξεχωρίσουν τον άνθρωπο που κάτω από την υπομονή του βράζει · ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Μια μπόρα που από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει και το «μετά» είναι ένα ξεχωριστό σενάριο που λίγοι θεατές θα θέλουν να δουν. 

Αν δεν είσαι από δαύτους, τους δε μιλώ αλλά την ώρα που θα ξεπεραστούν τα όρια εκρήγνυμαι τύπος, δύσκολα θα τους ξεχωρίσεις όπως αναφέρθηκε ήδη. Και σίγουρα τώρα δεν έχει να κάνει με το κομμάτι της εξωστρέφειας και της εσωστρέφειας, αλλά με εκείνο της υπομονής και της κατανόησης που τους διακατέχει. Σπανίως θα συναντήσεις τους συγκεκριμένους ανθρώπους να λογομαχούν. Το θεωρούν μάταιο έως και παράδοξο το γεγονός πως πρέπει να καθίσουν να σου μιλήσουν για κάτι που στον δικό τους εγκέφαλο έχει καταστεί ως σαφές και αυτονόητο.

Οι διαξιφισμοί είναι και για αυτούς  αλατοπίπερο στη ζωή τους, δεν αντιλέγουν και πολύ πιθανόν το παρουσιαστικό, η χροιά της φωνής τους, η στάση του σώματος τους, το μπρίο τους να αφήνουν αισθητά την εντύπωση ενός χαρακτήρα έντονου. Μα ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός λένε και σαφέστατα όχι στη δίκη μας αυτή περίπτωση. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν σαν σφουγγάρια με γνώμονα την υπομονή να κατανοούν τους γύρω τους πόσο μάλιστα τους δικούς τους κατά περιόδους ανθρώπους.

Πόσες άραγε φορές, υπομονή και κατανόηση ράφτηκαν και ξηλώθηκαν εκατοντάδες φορές για να ταιριάξει η μια στο καλούπι της άλλης και στα μέτρα των άλλων; Πόσες να’ταν εκείνες οι φορές που σώπασαν για να μην ξεστομίσουν αλήθειες που έπνιγαν για να μην τραυματίσουν την «απέναντι» πλευρά. Αλήθειες που μέσα τους κλωτσούσαν σαν έτοιμες από καιρό να σκίσουν τη σάρκα τους και να φανερωθούν; Πού πνίγοντας τες, εκείνοι αργοπέθαιναν, ουρλιάζοντας ανάμεσα στη φύλαξη της δικής τους αλήθειας και τη δίνη των αισθημάτων τους;

Μα και πάλι επέλεγαν να κοπάσουν την καταιγίδα μέσα τους και να σιωπήσουν, βλέποντας αλλά επιλέγοντας παράλληλα να μην κοιτούν. Αφανέρωτοι μέχρι και την τελευταία στάλα υπομονής τους. Θαρραλέοι για να κουβαλούν όλον αυτόν τον ψυχικό φόρτο που η ώρα του κοντοζυγώνει να ορμήσει και να κατασπαράξει δήθεν πια φωνές και αψιμαχίες.

Περιμένουν πάντα υπομονετικά ανάμεσα στα βέλη που τους πετάς με μανία, χιλιοτρυπημένοι, μέχρι που ν’αδειάσουν ολοσχερώς από οποιοδήποτε συναίσθημα έχει απομείνει μέσα τους για’σένα και τότε η πτώση σου από το βάθρο τους θα σου φανερώσει πόσο λίγος είχες πια απομείνει στα μάτια τους. Πως η συμπόνια τους για’σένα, ήταν εκείνη που σ’έσωσε αλλεπάλληλες φορές από την οργή μέσα τους και ναι! Κάθε άλλο παρά τυχερός θα πρέπει να αισθάνεσαι!

Και τώρα πια αυτή η μέρα έχει φτάσει πανηγυρικά. Η παράσταση λαμβάνει τέλος κι εσύ τώρα να, κάθεσαι αποσβολωμένος καθώς η επίθεση τους αρχίζει να λαμβάνει χώρα κι έδαφος προς μεριάς σου.

-Έλα, κάποια στιγμή θα γινόταν.

Το’ξερες κατά βάθος.

Η κωματική τους κατάσταση έλαβε τέλος, η υπομονή τους τέθηκε σε ένα ατέρμονο pause και τώρα θα πρέπει να σταθείς αντάξιος των περιστάσεων και να ετοιμαστείς για πόλεμ0.

-Τι; Έφερες τόσες μάχες και δεν έχεις ετοιμαστεί να χάσεις τον πόλεμ0;

Οι άνθρωπο αυτοί μιλούν μόνο μία φορά · μία και οριστική. Υφαίνουν με υπομονή τον τρόπο τους γύρω από τον δικό σου ενώ εσύ δημιουργείς κόμπους όλο αυτό το διάστημα πιστεύοντας πως εκείνοι θα έμπαιναν στον κόπο να τους λύσουν.

Κι όμως, για εκείνους ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Εντέλει, ίσως και να πρέπει να μην υποτιμάμε τους υπομονετικούς αυτούς ανθρώπους. Ασταθείς, ανεξήγητοι και τρομακτικοί – κυρίως γιατί μαζεύουν και κάνουν την έκρηξη μια φορά – μα τόσο γοητευτικοί και μυστηριώδεις. Αν κάποτε τους συναντήσεις, ίσως σιωπηλά αυτό το ρητό να επέλθει στη μνήμη σου την ώρα που τα βλέμματα σας θα συγκρουστούν:

«Rome wasn’t built in a day.

But it burned in one!»