Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις άλλοτε ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες. Όσο και αν οι πρώτες είναι πάντα πιο καλοδεχούμενες και τις επιδιώκουμε με κάθε τρόπο, υπάρχουν και οι δεύτερες, τις οποίες απευχόμαστε όπως ο διάολος το λιβάνι. Έρχονται από το πουθενά, θαρρείς και είναι ικανές να σου τσακίσουν μέσα σε λίγα μόνο λεπτά ολόκληρη τη ζωή.
Και για να γίνει πιο κατανοητό όλο αυτό, σκέψου μια συνηθισμένη μέρα στη ζωή σου. Ξυπνάς ήρεμος και χαλαρός, ευγνωμονώντας το Θεό που είσαι υγιής κι έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε αγαπούν και τους εμπιστεύεσαι. Μάλλον όμως βιάστηκες να ευχαριστήσεις θεούς και ανθρώπους για την καλή σου μοίρα, καθώς μια θύελλα κοντοζυγώνει στην πόρτα σου. Μια θύελλα που έρχεται γρήγορα και δυναμικά να διαταράξει εκείνη την παραμυθένια ευδαιμονία την οποία ένιωθες και να φέρει στη ζωή σου τα πάνω κάτω.
Δεν είναι άλλη από τη στιγμή που ανακαλύπτεις ότι ένα από εκείνα τα πρόσωπα που μέχρι πριν λίγο ευγνωμονούσες που βρίσκεται στη ζωή σου, σου λέει ψέματα εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν πρόκειται ωστόσο για ένα τυχαίο πρόσωπο, αλλά για έναν άνθρωπο τον οποίο αποκαλούσες κολλητό, ίσως και αδερφό πολλές φορές πάνω στην παρόρμηση της στιγμής. Τα ψέματά του πολλά και δεν περιορίζονται μόνο σε σημαντικά θέματα, αλλά και σε πιο απλά καθημερινά πράγματα, όπως πού ήταν και τι έκανε το προηγούμενο βράδυ.
Πληθώρα συναισθημάτων σε κατακλύζει εκείνη τη στιγμή και σου καίει το κορμί και το μυαλό. Απογοήτευση, θλίψη και θυμός με εκείνον που σου αράδιασε όλα αυτά τα ψέματα, αλλά και με εσένα που φάνηκες τόσο αφελής.
Τα συναισθήματα διαδέχονται οι σκέψεις, οι οποίες μάταια προσπαθούν να βρουν μια λογική σειρά για να χωρέσουν μέσα στο κεφάλι σου. Σκέψεις γύρω από τους λόγους που ανάγκασαν εκείνον τον «επιστήθιο» φίλο να σε εξαπατήσει με τέτοιο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, κανένας λόγος δε σου φαίνεται αρκετά ικανοποιητικός και πειστικός για να μπορέσεις να δικαιολογήσεις τις πράξεις του.
Από το σημείο αυτό και μετά, αντιλαμβάνεσαι πως δύο είναι οι λύσεις που έχεις: είτε διαγράφεις τα ψέματά του και τον συγχωρείς, είτε διαγράφεις εκείνον τον ίδιο από τη ζωή σου και προχωράς παρακάτω με ένα λιγότερο φίλο.
Ωστόσο, όσο εύκολες κι αν ακούγονται εκείνες οι λύσεις στα λόγια, τόσο πιο δύσκολες είναι στην πράξη. Θα σπεύσεις να αναρωτηθείς και με το δίκιο σου βέβαια, πόσο εύκολο είναι να διαγράφεις ένα άτομο από τη ζωή σου. Ένα άτομο, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι αυτής και για το οποίο έτρεφες τόσα συναισθήματα.
Ίσως αυτά τα συναισθήματα που είχες να αναπτύξει για το συγκεκριμένο άτομο, να είναι και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που αποφασίζεις να το συγχωρήσεις στην αρχή. Να ξεχάσεις τα ψέματά του και να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξει ότι αξίζει να είναι στη ζωή σου. Άλλωστε, όπως θα σκεφτείς, όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, ειδικά όταν πρόκειται για έναν από τους καλύτερούς μας φίλους.
Δυστυχώς όμως, η αμφιβολία είναι ζιζάνιο που από τη στιγμή που τρυπώσει μέσα σου, είναι αδύνατον να την ξεριζώσεις έπειτα. Όσες προσπάθειες και να καταβάλεις για να ξεχάσεις το παρελθόν, αυτό πάντα θα έρχεται μπροστά και θα επηρεάζει το παρόν. Θα επηρεάζει εσένα που θα αναρωτιέσαι διαρκώς, το κατά πόσο όλα αυτά που ακούς από εκείνον τον άλλοτε ψεύτη, είναι όντως αληθή, αλλά και πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είχε μάθει να ζει στο ψέμα τόσο καιρό, να συμφιλιωθεί τώρα με την αλήθεια.
Ίσως η συγχώρεση να ερχόταν πιο εύκολα και πιο αναίμακτα σε πιο μικρές ηλικίες, αλλά καθώς μεγαλώνεις αναζητάς να έχεις δίπλα σου ανθρώπους αυθεντικούς και ειλικρινείς. Ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να σε κερδίσουν με την ειλικρίνειά τους και όχι με το ψέμα τους. Δεδομένου συνεπώς, ότι οι αυθεντικές σχέσεις στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην αλήθεια και την εμπιστοσύνη, αξίζει να αναρωτηθείς: Είναι προτιμότερο να χάνεις έναν υποτιθέμενο φίλο ή να αφήνεις τα ζιζάνια να σε κυριεύουν για την υπόλοιπη ζωή σου;
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τσαμπίκα Ρόγγα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κατερίνα Τσαμπίκα
