Όλοι λίγο πολύ χρειαζόμαστε τον προσωπικό μας ψυχολόγο κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, όσο μικρό κι αν είναι αυτό. Προφανώς και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε εκείνον τον ειδικό που με τις πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές σπουδές του, θα ήταν σε θέση να μας προσφέρει μια πιο επιστημονική λύση, αλλά στον κάθε απλό άνθρωπο-ψυχολόγο.
Ίσως είναι ο αδερφός, ο φίλος, ο γονιός ή η σχέση του καθενός από εμάς, πάντως σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έναν άνθρωπο στον οποίο θα τρέξεις με την πρώτη δυσκολία για να πεις το πρόβλημά σου. Είναι αυτός, ο οποίος θα σε ακούσει με προσοχή, θα σε συμβουλεύσει, θα σε παρηγορήσει ή ακόμα και θα σε επιπλήξει αν χρειαστεί, αλλά πάντα με γνώμονα το δικό σου καλό.
Υπάρχουν ωστόσο φορές, όπου η ανάγκη μας για άμεση, εσωτερική ανακούφιση μας οδηγεί στο να αναζητήσουμε λύσεις από άτομα τα οποία θεωρούνται τα πλέον ακατάλληλα. Μπορεί να είναι ένα από εκείνα τα άτομα, που απλώς αποκαλείς γνωστούς, καθώς γνωρίζεις ελάχιστα πράγματα για τους ίδιους και τη ζωή τους, όπως και εκείνοι για εσένα. Μπορεί όμως, να σου είναι και εντελώς άγνωστοι, όπως δηλαδή εκείνος ο τύπος που έτυχε να γνωρίσεις στο μπαράκι που συχνάζεις και αποφάσισες να του εκμυστηρευτείς τον πόνο σου.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λοιπόν, είτε σου είναι γνωστοί είτε άγνωστοι, είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστούν καθώς χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένα μοτίβα στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά τους. Είναι άτομα ευγενικά, προσιτά, και διαρκώς χαμογελαστά που διακρίνονται, κυρίως, για την ευγλωττία και την πειθώ τους. Συνηθίζουν να μιλούν αδιάκοπα, χωρίς καμιά συνοχή στο λόγο τους και σου ζαλίζουν το κεφάλι με τις δήθεν εμπειρίες και αρετές τους.
Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο θα σε προσεγγίσουν θεωρείται πολύ συγκεκριμένος. Στην αρχή θα σε πλησιάσουν δειλά μεν, αλλά με την μεγαλύτερη ευγένεια, που έτυχε να δεις τα τελευταία χρόνια σε άνθρωπο και προσποιούμενοι τους φίλους θα προσπαθήσουν να μάθουν περισσότερα για εσένα και το πρόβλημά σου. Κάπως έτσι αποφασίζεις και εσύ να οδηγήσεις τον εαυτό σου στη σφαγή, που σαν άλλο πειθήνιο πρόβατο, άθελά σου, επέλεξες.
Ζαλισμένος και μαγεμένος από τα όμορφα λόγια και την περιρρέουσα ευγένεια, αποφασίζεις να ανοίξεις την καρδιά σου και να εκμυστηρευτείς αυτό που σε απασχολεί. Κάπου εκεί όμως, προς το τέλος της αφήγησής σου όπου αναμένεις την επερχόμενη, σωτήρια λύση, δέχεσαι ένα ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα. Ο άνθρωπος που μέχρι πριν λίγο θεωρούσες τέρας ευγένειας και καλοσύνης, αποφασίζει να σου δείξει τον πραγματικό του, αγενή χαρακτήρα.
Αναγορεύοντας λοιπόν, τον εαυτό του σε κριτή-δικαστή και φορώντας ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό του, καθ΄όλη τη διάρκεια της συζήτησης, αρχίζει να υποτιμάει τόσο εσένα τον ίδιο ως άνθρωπο, όσο και το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Ανίκανος να μιλήσεις και να αντισταθείς σε όλο αυτό που συμβαίνει, ζαλισμένος ίσως από την ένταση της στιγμής, αποφασίζεις να σωπάσεις και να δεχτείς όλα όσα εκείνος ο δήθεν φίλος προσπάθησε να σε συμβουλεύσει.
Μοναδικό όπλο σου σε όλο αυτό; Μα και βέβαια η λογική! Αντί να αρχίσεις να μιζεριάζεις και να εσωτερικεύεις το κάθε τι που άκουσες, θα ήταν προτιμότερο να προχωρήσεις σε μια άμεση αξιολόγηση των όσων ειπώθηκαν. Ίσως το χαμόγελό του και τα όμορφα του λόγια να ήταν αρκετά για να τον πιστέψεις εκείνη τη στιγμή, αλλά πώς μπορεί κάποιος ο οποίος σε γνωρίζει ελάχιστα να γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο για εσένα; Πώς μπορεί να υποτιμάει κάθε όνειρο σου και κάθε προσδοκία σου μέσα από τα λίγα λεπτά ή και ώρες που του αφιέρωσες για να σε γνωρίσει;
Προφανώς και πρόκειται για άτομα που προσπαθούν προβάλλοντας τις δικές σου υποτιθέμενες ατέλειες να καλύψουν τις δικές τους, ώστε να νιώσουν καλύτερα. Άνθρωποι κενοί εσωτερικά, που παίρνουν ζωή μέσα από τη δική μας ανησυχία και απογοήτευση.
Οπότε την επόμενη φορά που θα βιαστούμε να εμπιστευτούμε ένα όμορφο χαμόγελο, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε πόσο αληθινό και ειλικρινές είναι όντως αυτό.
Eπιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τσαμπίκα Ρόγγα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κατερίνα Τσαμπίκα
