‘Εχεις σκεφτεί ποτέ, πόσες ομοιότητες έχουν τα επείγοντα περιστατικά που εισάγονται στα νοσοκομεία, με τις περισσότερες από τις σημερινές ερωτικές σχέσεις; Πραγματικά, οι μεταξύ τους ομοιότητες είναι ουκ ολίγες. Μέσα στα νοσοκομεία, άνθρωποι που υποφέρουν, κυρίως σωματικά, χρειάζονται απλά μια μάσκα οξυγόνου, η οποία θα παρατείνει την πολυπόθητη ζωή τους. Στις σχέσεις οι άνθρωποι αναζητούν τη μάσκα αυτή στο πρόσωπο ενός άλλου ατόμου, του συντρόφου τους. Είναι οι γνωστές σε όλους μας σχέσεις «έκτακτης ανάγκης». Σχέσεις μονότονες, αδιάφορες και συμβιβαστικές που σκοπό έχουν θεραπεύσουν το κενό όλων εκείνων που νοσούν συναισθηματικά.
Μη νομίζεις ωστόσο, πως οι σχέσεις αυτές αποτελούν μόδα της σημερινής εποχής. Αντιθέτως, τις συναντάμε ήδη από πολύ παλιά, αλλά με εντελώς διαφορετική ονομασία. Είναι τα λεγόμενα προξενιά. Σκοπό τους είχαν την ένωση δύο ανθρώπων, που τις περισσότερες φορές δε γνωρίζονταν καθόλου μεταξύ τους. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Από τη μία οικογένειες, οι οποίες ήθελαν είτε να συνεχιστεί το όνομά τους, είτε να αυξηθεί ο πλούτος τους και από την άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία και έπρεπε να αποκατασταθούν σύμφωνα με τις νόρμες της τότε κοινωνίας.
Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Σίγουρα δεν προβαίνουμε τόσο εύκολα σε γάμους και πανηγύρια όπως άλλοτε, αλλά συνάπτουμε σχέσεις με ανθρώπους, οι οποίοι χρησιμεύουν σαν υποστηρικτικό μπαστουνάκι για εμάς, για να ενισχύσουμε και να τονώσουμε την πεσμένη αυτοπεποίθησή μας, Ή να καταπολεμήσουμε κάθε είδους φόβο μας, και κυρίως εκείνον της μοναξιάς, που μας καθιστά σωματικά και συναισθηματικά ευάλωτους. Πρόκειται για ανθρώπους, που αν είχαμε γνωρίσει υπό άλλες συνθήκες, δε θα παρουσίαζαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για εμάς, αλλά στην προκειμένη φάση αποφασίζουμε να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, μήπως και καταφέρουν να ανατρέψουν την αρχική γνώμη που είχαμε σχηματίσει για αυτούς.
Ωστόσο, στην πορεία της σχέσης, αναδύονται όλα εκείνα τα προβλήματα και οι διαφορές που ευχόσουν να μη βγουν ποτέ στην επιφάνεια. Τότε είναι που αρχίζεις να ψάχνεις μανιωδώς να βρεις δικαιολογίες για όλη εκείνη την εσωτερική αναστάτωση που νιώθεις, καθώς και τρόπους να την καταπολεμήσεις, αλλά όσο νερό και να ρίξεις στην φωτιά που έχει ανάψει μέσα σου, αυτή δε σβήνει με τίποτα. Από εκεί και πέρα, δύο είναι οι λύσεις: Ή αφήνεις το μπαστουνάκι σου και μαθαίνεις να στηρίζεσαι στα πόδια σου ή αγοράζεις ένα δεύτερο, καλύτερο μπαστούνι.
Το χειρότερο, απ’ όλα βέβαια, είναι ότι αρκετές φορές καταλήγεις να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε όλο αυτό, καθώς οδηγείσαι σε έναν ακούσιο επαναπροσδιορισμό των επιθυμιών σου, έτσι ώστε να αποδείξεις στον εαυτό σου και τους άλλους, ότι η επιλογή σου ήταν σωστή.
Φαντάσου τη σχέση αυτή σαν την αγορά μιας μπλούζας που έκανες πρόσφατα. Ενώ πολλοί ήταν αυτοί που σου έλεγαν ότι δε σου ταιριάζει και τόσο, αποφασίζεις να την πάρεις, γιατί δεν έχεις άλλες καλύτερες επιλογές. Τελικά, διαπιστώνεις μετά από καιρό, ότι η μπλούζα σου αυτή, δεν ταιριάζει με πολλά από τα ρούχα σου και σε παχαίνει κιόλας. Οπότε τώρα, είτε αγοράζεις κάποια άλλη που σου εφαρμόζει καλά, είτε συμβιβάζεσαι με την επιλογή σου και απλά αδυνατίζεις.
Παρ’όλα αυτά, η διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων και συναισθημάτων δεν είναι τόσο εύκολη, όπως θα ήταν με μια μπλούζα, επειδή εδώ εμπλέκονται ανθρώπινες ψυχές. Έτσι λοιπόν, σκέψου το ξανά, πριν προβείς σε κάποια βιαστική απόφαση την επόμενη φορά που η θεία σου η Κούλα θα σε ρωτήσει σε κάποια από εκείνες τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, για εξηκοστή φορά: Ακόμα να βρεις κανένα καλό παιδί/καμιά καλή κοπέλα να παντρευτείς;
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τσαμπίκα Ρόγγα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κατερίνα Τσαμπίκα
