Η ιστορία του Pride· πίσω από το γκλίτερ και τη λάμψη

Φαντάσου μια γιορτή με χιλιάδες κόσμου. Δεν ξέρεις κανέναν προσωπικά, αλλά νιώθεις την αύρα όλων. Αισθάνεσαι κοντά ακόμα και με άτομα που εξωτερικά μοιάζετε να μην έχετε κανένα κοινό. Κανείς δε σε κοιτάζει με μισό μάτι για το πώς έχεις ντυθεί ή για το πώς χορεύεις, δεν αισθάνεσαι κανένα κακεντρεχές ψιθύρισμα πίσω από την πλάτη σου. Δεν υπάρχει απλή αποδοχή ανάμεσα σας, υπάρχει σύνδεση, υπάρχει θετική ενέργεια. Κανείς δεν καταπιέζεται να δείξει κάτι που δεν είναι, ο καθένας εκφράζει την προσωπικότητά του κι όλοι μαζί συνθέτουν κάτι μαγικό. Καλώς ήρθες στο pride!

Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας δεν είναι απλώς μια παρέλαση αφιερωμένη στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Δε χρειάζεται να ανήκεις σε κάποια απ’ αυτές τις ομάδες για να βιώσεις ότι είναι κάτι πέρα απ’ αυτό. Δεν είναι το γκλίτερ, τα χρώματα, η μουσική, τα άρματα, ο κόσμος που φιλιέται και διασκεδάζει. Είναι μια γιορτή για την αγάπη. Κι είναι κι ένα κίνημα απελευθέρωσης με μια επαναστατική ιστορία πίσω του.

Το 1969 το ποτήρι της στοχοποίησης των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων ξεχείλισε. Η αστυνομία της Νέας Υόρκης βαριά οπλισμένη εισέβαλε σ’ ένα μπαρ/καταφύγιο των γκέι και τρανς της εποχής, το Stonewall Inn. Αν και ήταν ακόμη μια επιδρομή από τις αλλεπάλληλες που έκανε σε ανάλογα μέρη, αυτή τη φορά τα πράγματα πήραν απρόσμενη τροπή. Ο κόσμος απ’ έξω υπήρξε μάρτυρας βίας και συλλήψεων· εξαγριώθηκε. Πνιγμένος από την αδικία, άρπαξε πέτρες, μπουκάλια, κάδους κι επιτέθηκε στα αστυνομικά οχήματα. Τις επόμενες ημέρες μεγάλο πλήθος διαδηλωτών έξω από το μπαρ, ασκούσε πιέσεις και συγκρουόταν με τις ένοπλες δυνάμεις.

Με αφορμή αυτό το συμβάν άρχισε ενεργά η κινητοποίηση. Ιδρύθηκε το γκέι απελευθερωτικό κίνημα καθώς και διάφορες οργανώσεις υποστήριξης, έγιναν συλλαλητήρια. Οι εξευτελιστικοί νόμοι περί απαγόρευσης έπρεπε να καταργηθούν, οι εργασιακές διακρίσεις κι οι αστυνομικές παρενοχλήσεις να παύσουν, η θεσμοθετημένη υποβίβαση της εγγενούς αξίας ανθρωπίνων όντων εξαιτίας των ερωτικών τους επιλογών, επιτέλους βρήκε αντίσταση.

Σε ανάμνηση του συμβάντος και περαιτέρω διεκδίκηση, διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα η πορεία του Stonewall. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το pride. Γρήγορα η πρωτοβουλία αγκαλιάστηκε κι εξαπλώθηκε διεθνώς. Παρά τη διαρκή εναντίωση, η φλόγα της δυναμώνει αντί να σβήνει, με τη συμμετοχή να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Από τότε έως σήμερα, τα αποτελέσματα υπήρξαν θεαματικά και οι αλλαγές στην αντιμετώπιση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, μείζονος σημασίας. Οπότε πολλοί διερωτώνται, χρειάζεται πλέον εν έτει 2020 το pride;

Όσο αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν αφύσικοι ή εγκληματίες επειδή δεν έχουν τη «συνηθισμένη» σεξουαλικότητα. Όσο έρχονται αντιμέτωποι με φαινομενική ισότητα και συγκαλυμμένη ομοφοβία τύπου «εγώ δεν έχω θέμα με τους γκέι, τυγχάνει απλώς να μην προσλαμβάνω κανέναν». Όσο δεν έχει συντελεσθεί ο απεγκλωβισμός από πολιτικές μίσους και δεν έχουν ξεριζωθεί τα στερεότυπα. Όσο υπάρχουν υποτιμητικά βλέμματα και σκυμμένα κεφάλια. Τόσο θα το φωνάζουν, θα το γιορτάζουν και θα αγωνίζονται, για κάτι που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.

Όλοι είμαστε διαφορετικοί, με εμφανή ή λιγότερο εμφανή τρόπο. Κανείς δεν πρέπει να τιμωρείται και να ντρέπεται για τη φύση και τις επιλογές του, εφόσον δεν υποβιβάζουν την ελευθερία κανενός. Δεν είναι δύσκολο να μπει κι ένας ετεροφυλόφιλος στη θέση τους σ’ένα βαθμό, όλοι έχουμε προσπαθήσει να κρύψουμε πτυχές του εαυτού μας κι έχουμε προσποιηθεί για να χωρέσουμε σ’ έναν στενόμυαλο, επικριτικό και καθωσπρέπει κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι κάτι εξωτερικό από μας, εμείς τον απαρτίζουμε και τον συντηρούμε.

Ίσως ήρθε επιτέλους η ώρα να απελευθερώσουμε την προσωπικότητά μας, με την τρέλα, τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιοτροπίες της. Να την αποδεχτούμε εμείς οι ίδιοι πρώτα και να την αναπτύξουμε. Να πλησιάζουμε με αποδοχή κι αγάπη ό, τι δε μας μοιάζει κι ό, τι δεν καταλαβαίνουμε, όχι να το μισούμε. Είμαστε συνοδοιπόροι σ’ ένα πανέμορφο ταξίδι περιορισμένης διάρκειας κι έχουμε περισσότερα κοινά παρά διαφορές.

Ο καθένας έχει το δικό του μοναδικό κομμάτι να συνεισφέρει στο παζλ της ανθρωπότητας και με τυποποιημένα και ίδια κομμάτια δεν πρόκειται να φτιαχτεί. Όπως στη σημαία των ΛΟΑΤΚΙ, τα πολλά χρώματα-σύμβολα διαφορετικότητας φτιάχνουν όλα μαζί ένα ουράνιο τόξο. Υπάρχει αλήθεια κάτι πιο όμορφο;