Πολλά ζευγάρια που ταξιδεύουν κρεμούν λουκέτα σε γέφυρες, πεπεισμένα πως μόλις κλείδωσαν την αγάπη τους και σφράγισαν την αφοσίωσή τους αιώνια . Η κυνική αλήθεια είναι πως τα λουκέτα εν τέλει σκουριάζουν και πέφτουν στο ποτάμι ή αφαιρούνται από διοικητικούς φορείς για λόγους ασφαλείας.
Η διάσταση μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας δεν είναι όμως πάντα τόσο ανώδυνη. Το σύνδρομο του Παρισιού αποτελεί μια ψυχική διαταραχή που εμφανίζουν κάποιοι τουρίστες μετά την πρώτη τους επίσκεψη στο Παρίσι. Η πόλη του φωτός, της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και του ρομαντισμού ρίχνει τώρα τον αστραφτερό μανδύα της κι αποκαλύπτεται μια χαοτική, συνωστισμένη και βρώμικη μεγαλούπολη. Συχνότερα συναντάς όλα τα χαρακτηριστικά μια μεγαλούπολης- πράγματα που δεν την κάνουν γοητευτική μια πόλη- παρά ευτυχία κι έρωτα. Ως αποτέλεσμα των ματαιωμένων τους προσδοκιών, οι τουρίστες καταβάλλονται και συντρίβονται. Εμφανίζουν ταχυκαρδία, άγχος, κατάθλιψη, αίσθημα καταδίωξης, παραισθήσεις και φοβία να ξαναταξιδέψουν.
«Ίσως το φεγγάρι είναι όμορφο μόνο και μόνο επειδή είναι μακριά», ανακαλώ στη μνήμη μου τα λόγια του Darwish. Η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει. Όταν ανατέλλει η πραγματικότητα δύει αναγκαστικά το όνειρο. Η εξιδανίκευση είναι μια κατάσταση της φαντασίας κι η απομυθοποίηση το τίμημα που πληρώνουμε στον πραγματικό κόσμο. Οτιδήποτε είναι ξένο και άπιαστο σε εμάς φαντάζει τέλειο, όταν όμως το προσεγγίσουμε και το κοιτάξουμε καλύτερα διαπιστώνουμε από πρώτο χέρι την σκοτεινή του πλευρά.
Τίποτα δεν είναι απόλυτο και τίποτα δεν είναι τέλειο, αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι και αποτυχημένο, ούτε ότι δεν αξίζει τον κόπο. Οι υπερβολικά υψηλές απαιτήσεις δε μας αφήνουν να εκτιμήσουμε την όντως όμορφη πλευρά που υπάρχει σε κάθε εγχείρημα γιατί πυροδοτούν το κυρίαρχο αίσθημα του ανικανοποίητου. Όσο ανεβαίνει αδικαιολόγητα ο πήχης τόσο ακατάλληλα φαίνονται όλα να καλύψουν τις αχόρταγες ανάγκες μας. Όσο κυνηγάς την τελειότητα τόσο εντείνεις την αίσθηση ότι σου λείπει, η τελειομανία εξάλλου υπήρξε πάντα σύμφυτη με την ανηδονία.
Έχουμε υπάρξει όλοι, λίγο πολύ, θύματα του συνδρόμου του Παρισιού. Αν το ότι μια πόλη δεν αποδείχτηκε αντάξια των προσδοκιών μας μπορεί να προκαλέσει τόσα -γνώριμα- ψυχοσωματικά προβλήματα , τι γίνεται όταν μιλάμε σε μεγαλύτερη κλίμακα; Πόσες φορές καταπιανόμαστε με κάτι και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που παλέψαμε να πετύχουμε δεν είναι όπως το ονειρευτήκαμε; Πόσες φορές οι μεγάλες μας ελπίδες άφησαν χώρο για μεγαλύτερη απογοήτευση και νευρώσεις;
Τα μίντια δεν προβάλλουν την άσχημη εικόνα του Παρισιού. Ζηλεύουμε το ταλέντο τη φήμη και τον πλούτο της σταρ τραγουδίστριας και δεν σκεφτόμαστε τις ατέλειωτες ώρες εξάσκησης, τις αμέτρητες απορρίψεις, τις παρενοχλήσεις, την έλλειψη ιδιωτικότητας και τα πράγματα που χάνει εν γένει για να ακολουθήσει το δρόμο αυτό. Ερωτευόμαστε και τα θέλουμε όλα τώρα. χωρίς να υπολογίζουμε αν έχει ο άλλος να μας τα δώσει.
Κάποιοι ασυμβίβαστοι άνθρωποι των άκρων διαπιστώνοντας ότι το «όλα» είναι ανέφικτο, καταφεύγουμε στο τίποτα και μεταμορφωνόμαστε -τι ειρωνεία!- στους χειρότερους συμβιβασμένους. Σκαρφιζόμαστε δικαιολογίες, μεταθέτουμε ευθύνες, υπερτονίζουμε τα αρνητικά και μένουμε στάσιμοι, κενοί, αδρανείς και άπραγοι με μόνη παρηγοριά μας τη φαντασίωση μελλοντικών χρόνων με ευνοϊκότερες συνθήκες δράσης. Χρόνων που βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι δε θα έρθουν ποτέ.
Μην περιμένεις. Ζήσε. Βούτα κι ανακάλυψε όλα αυτά τα πράγματα και στις δύο πλευρές τους. «Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»
Συντάκτης: Αφροδίτη Σωτηρίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
