Πώς θα ήταν άραγε αν ξυπνούσαμε ένα πρωί και κοιτούσαμε το σύντροφό μας με διαφορετικά γυαλιά, με μια διαφορετική ματιά από αυτή που έχουμε συνηθίσει να τον κοιτάζουμε; Απλά να τον κοιτούσαμε σαν μία μοναδική ξεχωριστή οντότητα στον κόσμο, βλέποντάς τον έτσι όπως πραγματικά είναι κι όχι έτσι όπως θα θέλαμε να είναι ή φανταζόμαστε. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η μέρα μας και πόσο πιο διαφορετικά θα βιώναμε την κάθε σχέση αν παραμερίζαμε τις προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους;
Αναλογιζόμενοι τι είναι αυτό που μας απογοητεύει συχνά στην ζωή μας, θα ανακαλύψουμε πως δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά αυτά που περιμένουμε από αυτούς, οι προσδοκίες που έχουμε και που θεωρούμε απαραίτητο να εκπληρωθούν. Αλλάζουμε σχέσεις συχνά κι απογοητευόμαστε αφού πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να βρούμε τον κατάλληλο σύντροφο. Τι είναι, όμως, κατάλληλο και ποιος το ορίζει; Μήπως τελικά ζητάμε πολλά;
Από μικροί μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον όπου σε ιδανικές συνθήκες η μητέρα τρέχει να καλύψει την κάθε ανάγκη του παιδιού όταν κλαίει. Το μωρό δε μένει ανικανοποίητο ποτέ. Μεγαλώνοντας, οι σχέσεις με τους ανθρώπους γίνονται κάπως έτσι. Ζητάμε κάτι, το θεωρούμε δεδομένο πως θα το έχουμε, κι αν δεν το πάρουμε τελικά, μένουμε ανικανοποίητοι, απογοητευόμαστε κι αποσυρόμαστε. Μήπως τελικά στη ζωή, τις σχέσεις μας και την επιτυχία αυτών την καθορίζουν οι υψηλές προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους;
Πολλές φορές ασυνείδητα θέτουμε πολύ υψηλούς στόχους, λόγω του φόβου της δέσμευσης. Στόχοι, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι ανέφικτοι, οπότε είναι λογικό να διαψευστούν, κάτι που όταν γίνεται είναι σαν να επιβεβαιώνει τον εαυτό μας ότι πρέπει να μείνουμε μόνοι, να εγκαταλείψουμε τη σχέση. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια συνειδητοποιούμε πως σαμποτάρουμε την πιθανότητα για κάθε επιτυχημένη σχέση.
Κοιτώντας κι από την άλλη όχθη, βλέπουμε τους ανθρώπους που έχουν πολύ χαμηλές προσδοκίες, όπου πάλι συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Όταν κάνουμε εκπτώσεις στους στόχους μας, είναι λογικό πως όταν βρίσκουμε κάτι πέρα από τις προσδοκίες μας, το αφήνουμε, καθώς δεν το θεωρούμε φυσιολογικό, δεν πιστεύουμε ότι μας αξίζει ούτε ότι είναι αληθινό. Κι έτσι με αυτό τον τρόπο μόνοι μας προκαλούμε τη δυστυχία μας, αφού θεωρούμε πως δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τους άλλους, άρα πως δεν μας αξίζει να είμαστε ευτυχισμένοι.
Συνειδητοποιούμε, λοιπόν, πόσο άσχημο παιχνίδι παίζουν οι προσδοκίες εις βάρος του εαυτού μας και των σχέσεών μας. Σας προτρέπω να αφήσετε για μία μέρα όλες αυτές τις προσδοκίες που σας πληγώνουν. Τα προσωπικά μας φίλτρα με τα οποία κοιτάμε το αντικείμενο του πόθου μας είναι πολύ διαστρεβλωμένα. Κοιτάμε τον άλλον σαν να λαχταρούμε να βρούμε όλα όσα θέλουμε, χωρίς να βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι, αυτό που μπορεί πραγματικά να μας δώσει.
Αν φανταστούμε τώρα πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο σύντροφό μας, αφού κι αυτός δε θα μπορεί να βγάλει εύκολα τα δικά του γυαλιά με τα οποία μας κοιτάζει, τότε αντιλαμβανόμαστε πως είναι αδύνατον να υπάρξει μία υγιής, επιτυχημένη σχέση, όταν οι προσδοκίες του ενός βρίσκονται σε «πολεμική μάχη» με τις προσδοκίες του άλλου.
Οι ερωτικές σχέσεις είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν χωρίς μια μικρή δόση προσδοκιών. Όλοι άλλωστε στη ζωή θέλουμε εκτός από το να δίνουμε, να λαμβάνουμε. Δε θα ήταν, όμως, πιο όμορφες οι σχέσεις, κάτι σαν μικρά θαύματα, αν περιμέναμε από τον άλλον να μας δώσει ό,τι μπορεί, κι αν αυτός τελικά μπορέσει κάτι παραπάνω από αυτό που πιστεύαμε, να το ευχαριστηθούμε περισσότερο σαν μια έκπληξη, σαν ένα δώρο που δεν περιμέναμε;
Οι προσδοκίες πληγώνουν κι ακόμα κι αν ικανοποιηθούν, καταστρέφουν πολλά από τα όνειρά μας. Να θυμάσαι: «Ό,τι και αν είναι αυτό που ψάχνεις, δε θα έρθει ποτέ με τη μορφή που το περιμένεις».
Κοίταξε για μία μέρα χωρίς τα προσωπικά σου «θέλω» το σύντροφό σου και θα δεις πως μόνο γι’ αυτό που θα ανακαλύψεις, αξίζει να τον ξαναερωτευτείς, να ερωτευτείς έναν σούπερ ήρωα με τις δικές του δυνάμεις κι αδυναμίες, έναν ήρωα αποκλειστικά δικό σου!
Επιμέλεια Κειμένου Νάντια Κοκκίνου: Πωλίνα Πανέρη
