Πολλοί από εμάς τα Χριστούγεννα τα συνδυάζουμε με όμορφες, παραμυθένιες στιγμές. Ονειρευόμαστε πως δια μαγείας θα πάψουμε να τσακωνόμαστε, να στεναχωριόμαστε και θα εξαφανιστεί κάθε είδους πρόβλημα.
Δε θα αναλύσουμε, όμως, αν τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης ή αν αυτό είναι το Πάσχα ή ο Δεκαπενταύγουστος. Τα πράγματα είναι τόσο απλά που σχεδόν γράφονται από μόνα τους. Το κλίμα των Χριστουγέννων φτιάχτηκε για να πάρεις το ταίρι σου να βγείτε στους δρόμους και να φιλιέστε δίπλα στα περιστέρια στην πλατεία Αριστοτέλους.
Μπορεί να μοιάζει κλισέ, μπορεί να είναι κιόλας. Αλλά ποιος σου ‘πε ότι τα κλισέ λένε πάντα ψέματα; Δε φταίνε τα Love Actually και τα Serendipity που μας κόλλησαν στο μυαλό ότι όταν έξω χιονίζει κι εμείς ανταλλάσσουμε δώρα δίπλα στη φωτιά, πρέπει να έχουμε κι ένα ταίρι δίπλα. Η ζωή φταίει. Η ζωή τα Χριστούγεννα.
Δε δουλεύει κανείς. Δε θέλει να δουλέψει κανείς. Ξαφνικά, το να πιεις έναν καφέ αποκτά ζωτική σημασία και το να βολτάρεις στους δρόμους χέρι-χέρι με το έτερον ήμισυ είναι το must των εορτών. Θες να ψιλοβρέχει, θες να χιονίζει, θες να το ζήσεις. Δε σε νοιάζει τι κάνατε χτες ούτε τι θα κάνετε αύριο.
Ξαφνικά, τα Χριστούγεννα έγιναν η γιορτή των ερωτευμένων. Αλλά όχι των απογοητευμένων ερωτευμένων. Των άλλων. Των ερωτευμένων με τον άνθρωπό τους, που καλό θα ήταν να τους θέλει εξίσου. Μετά τη βόλτα, το μυαλό έχει κολλήσει στο mode «βυθίζομαι στο κρεβάτι, ανάβω και κάνα ρεσώ απ’ αυτά που ξέμειναν από πέρυσι την ίδια μέρα κι έξω βροχή».
Όμως πόσο εφικτό είναι να πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι προσδοκίες για κάποιον που μόλις χώρισε, που μόλις απολύθηκε, που έχει χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο, που περνά οικονομικές δυσκολίες κι ο Άγιος Βασίλης δε θα έρθει φέτος τελικά;
Υπάρχει διάχυτη στην ατμόσφαιρα η αίσθηση πως κάτι τελειώνει εδώ πέρα. Αυτό που σίγουρα τελειώνει είναι το έτος. Αλλά δεν είναι αυτό που εννοώ. Υπάρχει μια ποιητική πινελιά εδώ, υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος φρέναρε κι εσύ πρέπει να σωθείς στο χείλος του γκρεμού, αλλά όχι μόνη σου, μαζί του.
Ναι, κατά βάθος υπάρχει κι η πεσιμιστική αίσθηση ότι του χρόνου δε θα είσαστε μαζί ή ποιος ξέρει αλήθεια τι θα γίνεται στον κόσμο (και δη στην Ελλάδα) του χρόνου τέτοια μέρα; Ξέρεις κάτι; Οι πληγές δεν κλείνουν με θετική σκέψη κι αποφθέγματα σοφών…
Η αισιοδοξία δεν είναι διακόπτης που ανάβει με τα λαμπάκια του δέντρου. Το κενό δε γεμίζει με στολίδια, εξάλλου και τα στολίδια είναι εποχιακά.
Ναι ξέρω, στο Facebook όλοι δείχνουν χαρούμενοι και βγάζουν selfie με το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι όμως δεν υποφέρεις μόνο εσύ, αλλά ίσως κι αυτοί που είχαν ανάγκη να γιορτάσουν, ακόμα και το Halloween.
Αν θες τη γνώμη μου κάνε ό,τι έχεις ανάγκη. Μα κυρίως ζέστανε την καρδιά σου, γιατί αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Ζεστασιά και μοίρασμα, όχι λαμπάκια και μελομακάρονα. Ζέστανε την ψυχή σου με ανθρώπινα χνώτα και συναισθήματα, μοιράσου αυτό που σε προβληματίζει, φρόντισε τον εαυτό σου.
Η πικρία μπορεί να αντικατασταθεί από την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση πολύ απλά. Αρκεί μονάχα να ανακαλύψουμε την απόλαυση σε κάθε στιγμή που περνάει, είτε είναι οικογενειακή, ερωτική είτε τίποτα απ’ αυτά. Με την καλή διάθεση και τη θετική σκέψη απέναντι σε όσα συμβαίνουν θα χτίσουμε τα θεμέλια για τις όμορφες στιγμές.
Επιμέλεια Κειμένου Νάντιας Κοκκίνου: Πωλίνα Πανέρη
