Ένα ατελείωτο χαοτικό σύμπαν γεμάτο αταξία και μελόδραμα. Κι εμείς μικρές κουκκίδες, ακανόνιστα πεταμένες στο χάρτη της ανθρωπότητας. Αν δεν είναι αυτό χάος, τότε τι είναι;
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παράξενα όντα, είμαστε μετεξέλιξη μια πρωτόγονης μορφής, είμαστε χώμα και νερό, με λίγο μυαλό, πολύ λογική και μισή κουταλιά συναίσθημα. Μας κυνηγάνε οι τόπο και οι χρόνοι, μας κυνηγούν υποχρεώσεις και προθεσμίες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, εκπληρωμένοι σκοποί και κάπου-κάπου ασίγαστες αλήθειες. Εν ολίγοις, είμαστε μικρά τερατάκια, που φτιάχνουν έναν κόσμο από legos και χτίζουν τη δικιά τους πόλη με χρωματιστά τουβλάκια. Όλα γύρω μας οργανωμένα, ήσυχα και καθαρά.
Εμείς, όμως, είμαστε αλλιώς. Είμαστε κάπως τσαπατσούληδες, άγαρμποι, άμπαλοι στην τελική, που χτυπάμε στη γωνία του γραφείου και μελανιάζουμε, που τιμωρούμε το μικρό μας δαχτυλάκι και πέφτουμε δήθεν τυχαία στον ξανθό γείτονα, όταν κατεβαίνουμε τις σκάλες.
Πεταμένα χαρτιά, σκόρπια μπλουζάκια στο μαύρο καναπέ, άπλυτα πιάτα, άπλυτα μυστικά, ξεπλυμένες κουρτίνες στο χρώμα που μισούσα, ζωές σε αταξία με την εντροπία να χτυπάει το κόκκινο της φωτιάς. Κατακερματίζουμε τις ζωές μας, για να τις επαναπροσδιορίσουμε σε δρόμους τάξης, ησυχίας και ασφάλειας. Αλλά κάποιοι από εμάς, είμαστε άτακτοι, ανήσυχοι και κάπως ανασφαλείς. Κάποιοι είμαστε απροσδιόριστοι και κολλάμε post-it παντού.
Η ανοργανωσιά μας βουλιάζει, αλλά πριν το θαύμα της ζωής, υπήρχε όπως είπαμε, το χάος και πριν το θαύμα της δημιουργίας υπάρχει ένα αντίστοιχο χάος. Ένα χάος στο σπίτι μας, στη ζωή μας, στα προσωπικά μας, στα «δεν ξέρω τι θέλω», στα ραντεβού στα τυφλά, στα ραντεβού στα φανερά, σε δουλειές του ποδαριού μέχρι τη μεγάλη ευκαιρία και στις τηγανητές πατάτες μέχρι να μάθουμε να φτιάχνουμε στιφάδο.
Σε κάθε μικρή λεπτομέρεια που αφήνουμε στην τύχη της, σε κάθε κόκκο σκόνης που δεν προλάβαμε –ή απλά βαρεθήκαμε– να καθαρίσουμε αυτό το σαββατοκύριακο, σε κάθε συζήτηση στο viber που κλείσαμε με ένα «χαχα», γιατί δεν ξέραμε τι να πούμε και σε κάθε απορημένο βλέμμα στα ζαχαροπλαστείο, για το αν τα μελομακάρονα με σοκολάτα είναι υπερβολή.
Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και η καθημερινότητα αποδεικνύει σε καθέναν από εμάς, ατράνταχτα και γοερά, πως όλα είναι μια ατέρμονη επανάληψη, μια playlist που παίζει στον Kiss fm από το 2010. Έτσι καθετί καινούριο, καθετί έστω λίγο καινοτόμο, πρέπει να πηγάζει από κάτι αγνό, ακατέργαστο, κάτι μαγευτικό με τον τρόπο του.
Η δημιουργία, το να σμιλεύεις ένα κομμάτι πηλό, ένα κομμάτι χαρτί, να φτιάξεις ίσως το ολόδικό σου μονοπάτι σε τούτη τη ζωή, είναι κάπως δύσκολο, ολίγον τι ανέφικτο. Όλα γύρω μας προδικάζουν καταστάσεις, στερεότυπα, προκαταλήψεις, ημερομηνίες και ώρες, τικ τακ ρολογιών, ντιν νταν καμπαναριών, τεμαχισμένες μέρες, ανατολές και δύσεις κατά παραγγελία οργανωμένες.
Στις ανάκατες ρουτίνες, στα παπούτσια που το ένα βρίσκεται στην τουαλέτα και το άλλο, ίσως, στο ψυγείο, σε αχτένιστα μαλλιά, σε ζευγάρια κάλτσες διαφορετικού χρώματος και σε εκπρόθεσμους λογαριασμούς της ΔΕΗ, εκεί κάπου στεγάζουμε εμείς τα όνειρα και τα πάθη μας, τη δημιουργία ή την προσπάθεια για δημιουργία, μιας άλλης εποχής. Μια εποχής με ράφια γεμάτα παλιά, σκονισμένα, κίτρινα βιβλία σε καμία σειρά και καμία ταξινόμηση, σε παρέες που θα δεις και δε θα δεις και σε χαραυγές που θα ναι ροζ ή πορτοκαλί ή μωβ ή όποιο άλλο χρώμα.
Όλα ακαθόριστα για να καθοριστούν, όταν κι αν πρέπει, χωρίς κανόνα και διαβήτη και στο μεγαλείο που κρύβεται όταν είσαι στην άκρη της γης, στην άκρη του γκρεμού, στην άκρη του νήματος.
Όταν δεν προγραμματίζουμε το ταξίδι κι απλά ξυπνάμε, παίρνουμε την αμαξάρα, παίρνουμε κι ένα τηλέφωνο και λέμε «εκεί θέλω να πάμε» κι εκεί πάμε. Κι ίσως αλλού. Με καφέ στο χέρι, ράδιο στο τέρμα και παράθυρα ορθάνοιχτα.
Δεν είναι όλα γραμμένα κι αν ρωτήσετε εμένα τίποτα δεν είναι γραμμένο. Όλα είναι ρευστά, ούτε στερεά ούτε υγρά, είναι να γίνουν ό,τι μπορούν γίνουν, χωρίς οργάνωση, νόμους και πατέντες. Όχι άναρχα αλλά όμορφα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σιώρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Σιώρη
