Τα περισσότερα πράγματα εντάσσονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, μέσα-έξω, πάνω-κάτω, άσπρο-μαύρο, αυτοί που ζουν με το κινητό προέκταση του χεριού τους κι αυτοί που κάπου το άφησαν αλλά δε θυμούνται πού.
Είναι η ώρα που καίγεσαι να μάθεις αν είναι σος η κβαντική πεδίου και πώς λύνεται το τριπλό ολοκλήρωμα, αλλά αυτός που ξέρει, αυτός δεν απαντάει. Κανονίσατε να βγείτε η γνωστή πρωτοετής αντροπαρέα, αλλά δεν απαντάει ο Κωστάκης. Ψάχνεις απεγνωσμένα την Έλενα να σου φέρει το κατάλληλο φόρεμα για το πρώτο ραντεβού και δεν απαντάει στα μηνύματα.
Οι μικρές καταστροφές είναι αποτέλεσμα δυσλειτουργικής επικοινωνίας με τον Κωστάκη και την Έλενα. Είναι καλά παιδιά, είναι καλή παρέα, είναι φίλοι σου απ’ το δημοτικό. Είναι όμως και λίγο στον κόσμο τους. Έχουν κινητό τηλέφωνο αλλά είναι σαν να μην έχουν. Ξέχασαν πού το άφησαν, το έχουν μόνιμα σε αθόρυβη λειτουργία ή απλά αγνοούν το πράσινο φως που αναβοσβήνει μανιακά. Θέλουν να απαντήσουν αλλά δεν το είδαν, μπορεί και να το είδαν αλλά βαρέθηκαν. Ίσως παίζουν lol, ίσως τρώνε πίτσα, ίσως δεν έχουν την όρεξή σου. Δε σε γράφουν προσωπικά, τα γράφουν όλα, κλήσεις, τηλέφωνα, messenger, όποια είδους τηλεπικοινωνία, τους περνάει απαρατήρητη.
Γιατί, απλούστατα η τηλεπικοινωνία αντικατέστησε την επικοινωνία κι επαναστατούν με τη δική τους διαμαρτυρία έναντι στο facebook και στα smartphones. Θα σου πουν πως αν θες κάτι, πρέπει να πας τους βρεις. Κι εσύ θα πας και θα χτυπάς επίμονα το θυροτηλέφωνο, κι αν εμπίπτουν στην ύστατη κατηγορία της κοσμάρας, μπορεί και να ταιριάζει η έκφραση «αγρόν ηγόρασε». Χτύπα εσύ και περίμενε.
Κάποιοι το παίζουν ιστορία, κάποιοι απλώς βαριούνται κι αράζουν στο δικό τους χωροχρόνο, μακριά από προθεσμίες, προγράμματα, κανονισμένες συναντήσεις, απλά υπάρχουν χωρίς να ασχολούνται με τον αν εσύ θες κάτι να πεις, θα σε πάρουν όταν μπορούν ή όταν θελήσουν. Ή δε θα σε πάρουν καθόλου.
Δεν είναι προσωπική βολή, είναι οριζόντια βολή στην τάξη και την οργάνωση της επαφής. Δε θέλουν φιλαράκι να μιλήσουν τώρα, είναι απασχολημένοι, κι αν δεν είναι, μπορεί απλά να το έχουν στην ψευτοδόνηση που είτε χτυπάει είτε όχι είναι το ίδιο.
Μεταξύ επικοινωνίας με τον έξω κόσμο κι επικοινωνίας με την εσωτερική ονειροπόληση, κι επειδή δεν είναι άκαρδοι και γαϊδούρια, θα σε πάρουν στις 4 παρά είκοσι το ξημέρωμα να σου πουν να πάτε για τσίπουρα ή θα απαντήσουν στα μηνύματα κάποια άσχετη μέρα κι ώρα, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ακόμη ζωντανοί.
Οι δικαιολογίες εντάσσονται σε απλά, καθημερινά πλαίσια, από το «δεν το είδα», που είναι το ψέμα το ίδιο στο 97% των περιπτώσεων, έως τα δεκάκις φορές ειπωμένα, «δεν είχα κάρτα», «κοιμόμουν» και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Αν ισχύουν ή όχι δε θα μάθεις ποτέ, ξέρεις πάνω-κάτω όμως τι να περιμένεις μετά από έναν αριθμό κρουσμάτων.
Δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο που δε θέλει να αναλώνεται υποχρεωτικά σε μικροσυζητήσεις και να σου απαντάει σε χρόνο dt ενώ είναι online. Δεν μπορείς να απαιτείς να είναι διαθέσιμος στις δικές σου επιθυμίες και να ανταποκρίνεται στα δικά σου ερωτήματα, όταν τα θέτεις εσύ.
Είναι ξεχωριστοί, δική τους πάστα ανθρώπων, δεν είναι κακοί, είναι λίγο-πολύ αλλού κι αλλού θα παραμένουν, όσα παράπονα κι αν κάνεις, όσο λυσσασμένα κι αν γκρινιάξεις ότι δε σε υπολογίζουν. Δεν υπολογίζουν κανένα, ούτε κινητά ούτε ακίνητα, για να επικοινωνήσεις πρέπει να μπεις στις δικές τους συχνότητες. Μην αναμένεις, μην περιμένεις και γενικά μη μένεις σε απάντησή τους, είτε θα είναι τώρα είτε σε λίγο είτε ποτέ.
Τους εκτιμάς, τους βοηθάς, τους έχεις βρει και τους χάνεις, οι άνθρωποι «αναπάντητες κλήσεις παντού» μας υπενθυμίζουν, ότι καμιά φορά δεν πειράζει να ζεις εξωπραγματικά, δεν πειράζει αν δεν είσαι ενεργός στο fb το τελευταίο 24ωρο, απλώς δεν πειράζει.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Σιώρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Σιώρη
