Ψάχνεις αυτόν τον άνθρωπο, το μοναδικό. Μη βαυκαλίζεσαι όμως είναι σχεδόν απίθανο να βρεις σε έναν άνθρωπο το κόκκινο της φωτιάς και το μπλε της γαλήνης.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων. Αυτοί με τους οποίους θες να ζήσεις μια ζωή κι αυτοί με τους οποίους θες να ζήσεις μια περιπέτεια.
Στην πρώτη μερίδα είναι όλοι αυτοί οι σωστοί, οι καθωσπρέπει, αυτοί που έχουν μία σωστή δουλειά, μια σωστή σκέψη, την ωριμότητα, την υπευθυνότητα, είναι πιστοί, όμορφα ανεπτυγμένοι, γνήσιοι άνθρωποι. Είναι εκείνοι που φαντάζεσαι να μένεις μαζί τους στα –ήντα σου, σε ένα εξοχικό σπίτι, να καλλιεργείτε ζαρζαβατικά και πορτοκαλί τριαντάφυλλα. Έχετε φτιάξει οικογένεια, έχετε συμβιώσει ομαλά και μερικές φορές ανώμαλα. Ξέρετε ο ένας τον άλλον καλύτερα από ότι ο καθένας τον εαυτό του. Μοιάζετε εσωτερικά και εξωτερικά, οι κινήσεις σας συγχρονίζονται πια στο ίδιο πρότυπο. Επιβιώνετε ή φυτοζωείτε σε μία σχέση που ξεκίνησε εκπληκτική και κατέληξε λίγο ή πολύ συγκαταβατική.
Στροβιλίζοντας γνωριστήκατε και τώρα στροβιλίζετε γύρω από τη γνωριμία σας. Δεν πειράζει όμως, γιατί η ηρεμία και η σταθερότητα είναι αναγκαία, όταν θες να μοιραστείς με τον άνθρωπό σου τη δική σου αιωνιότητα. Θα ταιριάξετε στιγμιαία, όχι από σπίθα, όχι από πυροτέχνημα, αλλά από κοινά όνειρα, κοινούς φόβους, κοινές ελπίδες. Ίσως σας φέρει κοντά η μοναξιά, ίσως σας φέρει κοντά ο συγχρονισμός, ίσως απλά η ζωή.
Θα ερωτευτείτε, θα αγαπηθείτε, θα κυνηγήσετε τα κοινά όνειρα, θα διώξετε τους κοινούς φόβους, θα συνεχίσετε να ελπίζετε μαζί για όσα ελπίζατε μέχρι τώρα. Θα σας ενώνει μία δύναμη που φέρνει στον κόσμο σας ηρεμία, τάξη κι ασφάλεια. Οι κακές γλώσσες θα την πουν μετριότητα. Εγώ απλά παύλα. Μια παύλα, που μπορεί να εκτείνεται επ΄ άπειρον από τις δύο τις πλευρές και να γίνει μία ατελείωτη ευθεία, μία ευθεία όπως ορίζεται, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.
Η ευθεία όμως είναι μονότονη και είναι βαρετή. Η παύλα παύει να ανεβοκατεβάζει το ρυθμό της καρδιάς. Κι αν δεν πάθεις αρρυθμίες, αν δε γίνει το στομάχι σου ναυτικός κόμπος, τότε δεν είναι συναίσθημα. Πραγματικά δεν είναι, γιατί συναίσθημα είναι ό,τι προκαλεί αναταραχή στη λειτουργία του σώματος.
Είναι λοιπόν, κι εκείνοι οι άνθρωποι, κι είναι πολύ λιγότεροι από τους πρώτους, που καθρεφτίζουν αυτό που λέμε πάθος. Είναι ολότελα παθιασμένοι, είναι λίγο τρελοί, έχουν παράξενα ενδιαφέροντα, περίεργο χαρακτήρα, είναι κάπως-κάπου-λίγο κατεστραμμένοι και είναι προορισμένοι να καταστρέψουν κι εσένα.
Είναι τα βράδια που περίμενες πάνω από το τηλέφωνο, ακούγοντας το γκντουπου-γκντουπου της καρδιάς στα αυτιά σου, οι φορές που ορκίστηκες ότι δε θα ξαναγυρίσεις στην αρρωστημένη μανία, είναι οι τσακωμοί στη μέση του δρόμου, οι φωνές στα άδεια, σκοτεινά δρομάκια και ο θυμός, είναι ο James Blunt που καλύπτει τον ήχο από τα κλάματα μέχρι τα ξημερώματα. Είναι τα πατατάκια που τρως μαζί με σοκολάτα, τα «γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα», το επίμονο βλέμμα αμφιταλαντευόμενος αν θα πατήσεις ή όχι διαγραφή στην επαφή. Που ποτέ όμως δεν πατάς.
Ήταν όμως και οι χαραυγές στα ξέστρωτα σεντόνια, οι ελπίδες να ξυπνήσεις και να σε θέλει όσο σήμερα και τελικά να σε θέλει παραπάνω, είναι ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός κι άλλα είκοσι δύο φυσικά φαινόμενα που σας συνέδεαν. Οι ορμόνες, οι φερομόνες, το ανεξιχνίαστο πάθος μέχρι το εύκολο λάθος. Γιατί το υπέροχο έχει πλατό, ο ουρανός φτάνει ψηλά, πολύ ψηλά αλλά από τόσο ψηλά δε βλέπεις κάτω. Βλέπεις μόνο εσένα, το σύννεφο, τον άλλο, το σύννεφο και μετά πολλά σύννεφα και μετά βροχή, ή όχι, καλύτερα χαλάζι.
Από τα άκρα στα άκρα, το πάθος ήταν βυσσινί κι έγινε θαμπό ροζ. Από ροζ θα γίνει άσπρο, πιθανόν και γκρι, πολύ καιρό μετά. Το «τέρμα τα γκάζια» σε συνεπαίρνει και θα σε ρίξει στο γκρεμό, γι αυτό θέλει φρένο, για να παραμείνεις εσύ με σώας τας φρένας.
Τι επιλέγει ο καθένας στη ζωή του είναι δικό του μέλημα. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει καν πεπατημένη. Η ησυχία είναι όμορφη, είναι απαλή αλλά και ο θόρυβος, η μουτζούρα είναι ελκυστικά, είναι παραπλάνηση, είναια αποπλάνηση.
Όλα είναι για όλους, μπορεί όμως να τυχαίνουν σε λίγους. Μην ακούς τα φιλαράκια σου, μην ακούς τη θεία Ευτέρπη, μην ακούς εμένα, γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν ξέρω τίποτα.
Άκου εσένα, άκου καλά κι άκου προσεκτικά. Στην γραφική παράσταση της ζωή σου, η συνάρτηση του έρωτα είναι ευθεία γραμμή ή είναι υπερβολή;
Συντάκτης: Μαρία Σιώρη
