Κάπου θέλουμε να φτάσουμε, μα δε βρήκαμε πού. Καθημερινά νιώθουμε μια αγωνιά, μια ανησυχία, χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Περπατάμε τον μακρύ δρόμο, με ανηφόρες, με κατηφόρες, κουραζόμαστε συχνότερα κι εγκαταλείπουμε πολύ πιο εύκολα τη διαδρομή. Είναι σαν τις οδηγίες διαδρομής που πάνε πακέτο μαζί με την πρόσκληση σε ένα μεγάλο γεγονός, σε ένα μέρος που δεν έχεις ξαναβρεθεί αλλά θέλεις να παρεβρεθείς. Υπάρχει ένας σκοπός, υπάρχει ένα συναίσθημα κι ένας χάρτης διαδρομής. Κάπως έτσι, είναι και οι στόχοι που βάζουμε. Ο στόχος ως στόχος, μπορεί να μη μας ταρακουνήσει τόσο, αυτό που χρειάζεται είναι να περιέχει συναίσθημα, επιθυμία και σκοπό.
Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με τα πρέπει, γι’ αυτό και μένουν στη μέση του πουθενά, γιατί δεν υπάρχει οτιδήποτε να τους περιμένει στον προορισμό τους. Ο εγκέφαλός μας, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί με το πρέπει, γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα. Ο στόχος είναι κίνητρο, έρχεται από επιθυμία, είναι οτιδήποτε έχουμε ανάγκη για να είμαστε καλύτερα, προέρχεται κατευθείαν από μέσα μας, απ’ την καρδιά μας. Μπορεί να είναι μεγάλος, μπορεί να είναι μικρός, δεν έχει σημασία, σημασία έχει τι θα μάς δώσει εκπληρώνοντάς τον. Είναι χάρτης κι εσύ ο οδηγός. Μας τρομάζει η ύπαρξή του, γιατί σηματοδοτεί την αλλαγή, μα πώς μπορεί να σε τρομάζει κάτι, που θα σε πάρει εκεί που επιθυμείς; Ο στόχος είναι η σταθερά σου, σαν ένα σωσίβιο που δε σε αφήνει να πνιγείς.
Πώς μπορεί να γίνει μια στοχοθέτηση; Βρίσκοντας τι χρειαζόμαστε, τι έχουμε ανάγκη και τι μας λείπει κι αφού το βρούμε, υπάρχει μπροστά μας ένας δρόμος, μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σκεφτείτε ένα μεγάλο βουνό μπροστά σας, όπου ο στόχος είναι η κατάκτηση της κορυφής. Πριν ξεκινήσουμε θα πρέπει να ορίσουμε τους λόγους που θέλουμε να το ανέβουμε, να το αγκυρώσουμε μέσα μας μ’ ένα δυνατό θετικό συναίσθημα, να αναγνωρίσουμε πώς θα μας επηρεάσει εμάς αλλά και τους γύρω μας. Οι ερωτήσεις που αξίζει να θέσουμε είναι οι εξής: Πόσο εφικτό είναι, τι επιλογές έχω και πώς είναι η σημερινή μου κατάσταση.
Για να το ανέβουμε θα χρειαστούμε χρήματα να αγοράσουμε εξοπλισμό- όπου εξοπλισμός είναι οι πόροι μας, αυτοί δηλαδή που ήδη έχουμε, τι κατακτήσαμε τόσα χρόνια, χρειαζόμαστε γνώσεις- όπου γνώσεις είναι οι υπάρχουσες ικανότητές μας και η εκμάθηση νέων δυνατοτήτων και τέλος, χρειαζόμαστε χρόνο. Όταν τα μαζέψουμε αυτά, μας μένει η στρατηγική, ο τρόπος δηλαδή που θα τα χρησιμοποιήσουμε.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να θέσουν στόχους και να ξεκινήσουν το ταξίδι· ο φόβος της αποτυχίας είναι άλλωστε πιο δυνατός. Δεν υπάρχει όμως πρακτικά αποτυχία, δεν υπάρχει λάθος, είναι όλα πειράματα τα οποία μας βοηθάνε να πάμε ακόμη ένα βήμα παρακάτω. Πίσω από κάθε επιτυχία μας, βρίσκεται μια επιλογή που δε μας εξυπηρέτησε και την αλλάξαμε. Πώς θα ξέραμε τι γεύση παγωτού μας αρέσει, αν δεν έχουμε δοκιμάσει αρκετές γεύσεις αρχικά; Πώς ξέρουμε αν μας αρέσει μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάη, αν δεν περνούσαμε από μια βροχερή μέρα του Γενάρη; Όποιος και να είναι ο λόγος που μπορεί να μας δυσκολεύει έτσι ώστε να ξεκινήσουμε την διαδρομή, αυτό που τελικά έχει νόημα, είναι το «ποιος και πώς θα είμαι είτε πάω, είτε όχι». Τι μάς πληγώνει πιο πολύ; Η στασιμότητα που μάς βουλιάζει ή ένα μεγάλο βουνό που πρέπει ν’ ανέβουμε; Ποιο είναι το κόστος και ποιο είναι το όφελος;
Χρησιμοποιούμε τα ίδια νευρολογικά κυκλώματα όταν θυμόμαστε ή φανταζόμαστε, άρα δεδομένου αυτού, σημαίνει πως μπορούμε να επηρεάσουμε ισχυρά την ανάπτυξή μας. Μπορούμε δηλαδή να θυμηθούμε μια παλιότερή μας επιτυχία, να φέρουμε στη μνήμη μας την πετυχημένη στρατηγική που ακολουθήσαμε και να την χρησιμοποιήσουμε στη μελλοντική μας πορεία, να φανταστούμε δηλαδή τον εαυτό μας να πετυχαίνει την ανάβαση του βουνού-στόχου. Αυτό είναι θαυμάσιο!
Οι σκέψεις, όσο δεν υπάρχει δράση, μας κάνουν να φανταζόμαστε το ανέφικτο, αλλά όσο πράττουμε αρχίζει να φαίνεται ο ορίζοντας. Έχουμε ήδη μέσα μας ό,τι χρειάζεται, για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της διαδρομής. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη και στη θέλησή μας, μα πάνω από όλα, επιθυμούμε να φτάσουμε στην κορυφή, γιατί κάπου εκεί, θα βρούμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο δύσκολος κι αν φαντάζει ο δρόμος, όσο πόνο κι αν προκαλέσει, τόσες θα ‘ναι και οι χαρές του.
Αρκετές φορές, χρειάζεται απλώς να ξεκινήσουμε από κάπου για να αντιληφθούμε τι θέλουμε και να θέσουμε στόχους που θα μάς φέρουν σ’ ένα επιθυμητό αποτέλεσμα για μας και μόνο. Στον δικό μας χρόνο θα το βρούμε, με την εσωτερική μας φωνή και μόνο. Ας αφεθούμε στο ένστικτο, ξέρει να μας καθοδηγήσει. Το κυριότερο όμως είναι να είμαστε υπομονετικοί, κατανοητικοί με μας και να χαμηλώσουμε τον πήχη των προσδοκιών μας. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί, στοργή χρειαζόμαστε, όχι επίκριση.
«Η αποφασιστικότητά αφυπνίζει την ανθρώπινη θέληση» -Άντονι Ρόμπινς
Συντάκτης: Άρης Γεωργίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
