Ανταλλαγή κωδικών στη σχέση· η μεγαλύτερη παγίδα εμπιστοσύνης

Σήμερα ας πούμε κάποιες αλήθειες. Σε αντίθεση με κάθε συζήτηση μεταξύ φίλων όταν παίζει η ερώτηση, «Μα έχετε ανταλλάξει τους κωδικούς σας στα social;», ακολουθούμενη από ένα νεύμα αποδοκιμασίας που σε ρίχνει στα γόνατα να γυαλίζεις τα παρκέ και μια απάντηση τύπου «Εννοείται πώς όχι ρε συ.». Τι ωραία που γελάμε όλοι μαζί και είμαστε ωραίοι τύποι, ένα πράγμα. Ε, λοιπόν, όπως λέει και μια φίλη, όταν κρύβεις κάτι, ή με το άτομο που το κρύβεις είναι το πρόβλημα ή με αυτό το κάτι.

Στην πραγματικότητα, αρκετοί στις σχέσεις τους μετά από ένα διάστημα, μικρό η μεγάλο μπορεί να φτάσουν στο σημείο να γνωρίζουν μεταξύ τους, κωδικούς σε λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης. Όσο παράλογο ή όχι κι αν ακούγεται, όσο κάθετος κι αν είναι κάποιος ως προς αυτό, είναι ένα γεγονός και μάλιστα συχνό. Επιπλέον οι συνθήκες κι ο τρόπος που αυτό μπορεί να γίνει διαφέρει παντελώς σε κάθε περίπτωση. Οπότε η απολυτότητα προς το θέμα στις υποφαινόμενες συζητήσεις, οι μυριάδες από λίστες με τα  “not to do” στις σχέσεις σου» και το υφάκι, μάλλον δε χρησιμεύουν κι ιδιαίτερα.

Αν κάτι χρησιμεύει στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως αυτό να είναι να ξέρεις το λόγο για τον οποίο γίνεται. Αν δηλαδή ο άλλος πρόκειται να μάθει τον αριθμό της ταυτότητάς σου, τη φορολογική σου δήλωση, τη διεύθυνση του εξοχικού στη Πάρο και τον κωδικό του Instagram, να ξέρεις τουλάχιστον το γιατί. Σε τι θα του χρειαστούν; Θα σου σβήσει καμιά κλήση; Θα κλείσει να πάτε τριήμερο στης 28ης; Θα ανεβάζει για σένα τις φωτογραφίες, μη και κουραστείς; Να ξέρουμε βρε αδερφέ. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, καταλήγουμε εύκολα πώς ουσιαστικός λόγος δεν υπάρχει. Ούτε γι’ ασφάλεια, ούτε για διευκόλυνση γίνεται. Οπότε τελικά που χρησιμεύει;

«Μα μωρό μου, αυτό και μόνο ως κίνηση θα με κάνει να σ’ εμπιστευτώ απόλυτα!».

Αχα. Ως κίνηση δηλαδή, σου δίνει το κλειδί της αιώνιας αγάπης και της απόλυτης εμπιστοσύνης. Άρα ούτε ψαχούλεμα ούτε κρυφές ματιές στο λογαριασμό ο ένας του άλλου, σωστά; Είναι μια συμβολική κίνηση. Ας το δεχτούμε λοιπόν, μαζί με την υπόθεση πώς η απεριόριστη περιέργεια που διακατέχει τον καθένα μας, δεν πρόκειται ούτε στιγμή να κυριεύσει κι ότι αυτό δεν πρόκειται για ένα τρόπο ελέγχου. Μαζί λοιπόν με το βραβείο αυτοσυγκράτησης, προκύπτει και μια δεύτερη ερώτηση. Μετά από αυτή την κίνηση ματ στη σχέση, επιτυγχάνεται όντως η πολυπόθητη εμπιστοσύνη;

Η απάντηση είναι απλή και δεν έχει να κάνει καθόλου με την κίνηση, είτε αυτή γίνει είτε όχι. Γιατί στην ουσία, οι κωδικοί του άλλου δεν μπορούν να σου δώσουν τις απαντήσεις που ψάχνεις. Καλώς ή κακώς, δεν είναι η Πυθία να σου εγγυηθεί την ειλικρίνεια και την πίστη στη σχέση σου, είναι απλά ένας κωδικός. Αν πάλι αυτό που ψάχνεις είναι αποδείξεις, ξέρεις πολύ καλά πώς αυτές δεν πρόκειται να βρεθούν σ’ ένα λογαριασμό όπου ο άλλος γνωρίζει πώς έχεις πρόσβαση. Αυτομάτως λοιπόν, η εμπιστοσύνη που θες να κερδίσεις μέσα απ’ την πράξη αυτή, είτε ως συμβολική κίνηση είτε ως τρόπος ελέγχου, δεν μπορεί να υφίσταται. Γι’ αυτά τα πράγματα υπάρχουν οι ντετέκτιβ παιδιά. Πλακίτσα.

Η λογική του ψάχνομαι κι ελέγχω για να έχω, πέρα από εξαντλητική ψυχικά είναι κι ανεπαρκής.  Κανείς δεν μπορεί να ελεγχθεί απόλυτα από κανένα για ό, τι κάνει κι αυτό σήμερα είναι δεδομένο. Η ουσία εξάλλου δε βρίσκεται εκεί. Η εμπιστοσύνη απαιτεί μεν χρόνο και κόπο για να αποκτηθεί, αλλά απαιτεί και τρόπο. Οπότε όταν κάτι δε μας δίνει αυτό που πραγματικά αποζητάμε, είναι καιρός ν’ αλλάξουμε τακτική. Έκτος κι αν αυτό που ζητάμε είναι οι ψευδαισθήσεις.