Η γνωστή πορεία, οι αναμενόμενες κινήσεις, το προβλέψιμο τέλος και άντε πάλι απ’ την αρχή. Όλοι θέλουν να ζήσουν το διαφορετικό μα όλο λένε ότι ζουν το ίδιο. Μια σειρά γεγονότων, η οποία επαναλαμβάνεται με απόλυτη ακρίβεια, ενώ φευγαλέες παρακάμψεις σε ταρακουνούν τόσο, όσο χρειάζεται για να ξαναμπείς στον κύκλο ρουτίνας. Μια ρουτίνα που σιχαίνεσαι μα δε λες να ξεφορτωθείς.
Η αλήθεια είναι πως οι σχέσεις δεν είναι ποτέ ίδιες, διαφέρουν όπως και οι άνθρωποι μέσα σε αυτές. Κάποιες φορές μοιάζουν, τόσο πολύ που μπορεί να σε ξεγελάσουν, μα στα μικρά, εκεί είναι οι διαφορές. Αναπόφευκτα και τα συναισθήματα δεν είναι ποτέ ίδια, ούτε τακτοποιημένα, όσο κι αν προσπαθείς να τα χωρέσεις σε κουτάκια μιας εξιδανικευμένης ευτυχίας, την οποία όλο ψάχνεις και όλο σου ξεφεύγει. Είναι ένα συνονθύλευμα αισθήσεων, σκέψεων και ενστίκτων που σε οδηγεί στο να επιλέγεις την κάθε σου κίνηση, να λες την κάθε σου κουβέντα και να νιώθεις την κάθε σου στιγμή.
Πέρα όμως από ένστικτα και παρορμήσεις, υπάρχει και μια κοινωνία, με κανόνες και όρια, με νόμους και ευθύνες. Δεν είναι κακό, μάθαμε έτσι πέρα απ’ το να ζούμε, να μπορούμε και να συζούμε. Δε μείναμε σ’ αυτό. Ορίσαμε και άγραφους νόμους, κανόνες για το πώς φερόμαστε, πώς αντιδρούμε, ακόμα και για το πώς αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας. Πολλοί οι κανόνες, πολλά τα πρέπει και λίγος ο χρόνος για να τα εφαρμόσεις όλα σε μία μόνο ζωή. Και το ερώτημα είναι, πόσα από αυτά όντως χρειάζονται, πόσα απαιτούνται για να βρεις αυτό που θες και πόσα είναι απλώς οδηγίες χρήσεως για αρχάριους;
Να πας εσύ να γνωριστείτε, δε θα ρθει. Να μην κοιτάς πολύ, παίξ’ το και λίγο. Να περιμένεις τουλάχιστον δύο μέρες πριν στείλεις. Εννοείται πως εσύ θα κεράσεις. Μην έχεις τέτοια αναισθησία όμως, πάρε ένα δώρο, πάρε σοκολατάκια. Μη μιλήσεις πρώτα εσύ, άλλος έκανε τη μαλακία, αυτός να μιλήσει. Να ζητήσεις εσύ συγγνώμη κι ας μην κατάλαβες γιατί θύμωσε. Μη και δεν κλείσεις να πάτε διακοπές. Μα σκέψου και κάτι διαφορετικό, όλο τα ίδια και τα ίδια. Ναι, εντάξει, ωραίο αλλά αυτά δεν είναι για σένα, ξέρεις. Αγαπάς αλλά όχι πολύ, θέλεις αλλά όχι σε βαθμό να τρελαίνεσαι, ζητάς αλλά να δίνεις κιόλας, δεν ξέρεις τι θέλεις, αλλά ξέρεις κιόλας. Του τρελού.
Πού είναι το λάθος; Ποιο είναι το πρόβλημα τελοσπάντων να το λύσουμε; Είναι οι γύρω σου, είναι ο άνθρωπος δίπλα σου, είναι οι σχέσεις που έγιναν δυσλειτουργικές, είναι οι επιλογές σου που είναι επιπόλαιες, είσαι εσύ; Ίσως να είναι το ότι κάνεις πάντα τα ίδια βήματα, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα (το κλισέ της ημέρας ). Άρα πρέπει να κάνεις συνεχώς και κάτι άλλο; Να μην επαναλαμβάνεσαι. Άρα να είσαι σε ένα συνεχές ψάξιμο για το τι είναι πιο εντυπωσιακό και πρωτότυπο, αλλά όχι και πολύ εξτρίμ, όχι και πολύ τρελό και μας πάρουν με τις ντομάτες. Έξυπνο και ταυτόχρονα γλυκό, απλό αλλά και με νόημα. Και πάντα να διαφέρει. Εντάξει, ευκολάκι.
Το μυστικό δεν κρύβεται στο να ενεργείς διαφορετικά και να προσπαθείς επιτηδευμένα να κερδίσεις τον ενθουσιασμό, αλλά στο να αντιληφθείς ότι κάθε φορά θα έχεις απέναντί σου έναν άλλο άνθρωπο, έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με όποιον άλλο έχεις γνωρίσει, με ό, τι άλλο έχεις ζήσει και με ό, τι έχει να κάνει με σένα. Αυτό από μόνο του είναι μια ανεξίτηλη πηγή έμπνευσης, μια ευκαιρία να μάθεις, να προβληματιστείς, να εντυπωσιαστείς και να παρασυρθείς από το ό, τι ο άλλος έχει να σου προσφέρει και ό,τ ι μπορείς εσύ να γνωρίσεις για σένα, μέσα από αυτό. Δε χρειάζονται πιασάρικες ατάκες, ούτε ευγένεια από συνήθεια, πνεύμα μυστηριώδες για ατμόσφαιρα και δράμα χωρίς αιτία. Να αφεθείς στο άγνωστο χρειάζεται, με φόβο αλλά και θάρρος, για να γνωρίσεις αυτό το άτομο κι εσένα, ξανά απ’ την αρχή. Και τότε, με κάποιο περίεργο τρόπο όλα θα μοιάζουν, μα όλα θα έχουν μια άλλη αίσθηση. Όλα θα είναι ξεχωριστά, κάθε φορά!
Συντάκτης: Μαρία Μόρρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
