Πολλές είναι οι κρίσιμες στιγμές που θα ‘ρθουν στη ζωή σου. Αν είσαι όμως δεκαεπτά μισό και λίγο πριν τελειώσει η χρονιά, μια από αυτές είναι κι όταν παίρνεις το σαραντασέλιδο που πάνω πάνω και με μεγάλα γράμματα γράφει μηχανογραφικό. Αυτή, και η πρώτη φορά που θα προσπαθήσεις να βάλεις προφυλακτικό. Καταλαβαίνοντας ότι και τα δύο έχουν τη δυσκολία τους, ελπίζεις πως θα στεφθούν αισίως και με μια κάποια επιτυχία. Αναγνωρίζοντας και οι γύρω σου τη δυσκολία αυτή -δυστυχώς μονάχα για το πρώτο σκέλος- ένθερμα προσφέρουν τις πολύτιμες συμβουλές τους. Μια από αυτές, ίσως η πιο ανούσια όλων, είναι το να ακολουθήσεις αυτό που αγαπάς.
Πέρα από κλισέ επιπέδου λίγο πιο πάνω κι από σειρά του 90’, από αυτές που ακόμη παίζονται στις επαναλήψεις με το που χαράζει ο ήλιος, εκ των πραγμάτων δε διαθέτει και καμία βάση. Τι θα πει «ακολούθησε αυτό που αγαπάς»; Είσαι ένα βήμα πριν την ενηλικίωση, τουτέστιν ό, τι αγαπάς λογικά συμπεριλαμβάνει ξενύχτι, μπίρες και ταράτσες. Αυτό ξέρεις, αυτό ονειρεύεσαι και πιθανόν αυτό θα κάνεις για το επόμενο εξάμηνο του βίου σου. Και καθόλου κακό δεν είναι. Γιατί η αγάπη για ένα αντικείμενο προκύπτει με τον ίδιο τρόπο που προκύπτει για καθετί άλλο. Χρειάζεται χρόνο, κόπο και λίγη τύχη. Και για την τύχη δεν ξέρω, αλλά χρόνο και κόπο ίσως δεν έχεις ρίξει ακόμα.
Πώς γίνεται να λατρέψεις έναν χώρο ή ένα επάγγελμα απ’ την αρχή; Απλούστατα δε γίνεται. Να σ’ αρέσει ένα μάθημα, ναι. Να σ’ αρέσει η ιδέα ενός επαγγέλματος, ίσως. Να αγαπήσεις κάτι που ακόμη δεν έχεις ιδέα τι στ’ αλήθεια είναι, έως και απίθανο. Γι’ αυτό και η συμβουλή εξ αρχής δε στέκει, όσο catchy κι αν ακούγεται. Βέβαια, ποιος θα τολμήσει να σου πει το αντίθετο. Πως ό, τι κι αν διαλέξεις, σημασία πολλή δεν έχει γιατί και να νομίζεις πως σ’ αρέσει, είναι πιθανό με το που το δοκιμάσεις να αλλάξεις γνώμη. Μα και να μην αλλάξεις γνώμη και τελικά το αγαπήσεις, σιγά που θα βρεις και κάποια θέση σε αυτό. Μα και να βρεις τη θέση, σιγά που θα ‘χεις και τον μισθό που σου αξίζει, εκεί στο ψωμοτύρι θα τη βγάζεις. Αυτά θα άκουγες από έναν ειλικρινή απαισιόδοξο. Η αλήθεια πάλι να πούμε ότι είναι υποκειμενική και φτιάχνεται για τον καθένα ξεχωριστά.
Δεν είναι ουτοπία το να θες να αγαπήσεις τη δουλειά που κάνεις και τον χώρο που εργάζεσαι. Όμως μην περιμένουμε πως αυτή η πολυτέλεια θα σου χαριστεί έτσι. Μόνος σου θα πρέπει να τη χτίσεις, πετραδάκι το πετραδάκι. Θέλει κόπο και υπομονή το να γνωρίσεις ένα επάγγελμα, να εξοικειωθείς και να εγκλιματιστείς σε αυτό. Κι έπειτα να γίνεις ειδικός, ειδήμων πώς το λένε. Όσο καλύτερα ξέρεις κάτι, τόσο περισσότερο θα σου αρέσει. Όπως στις σχέσεις ένα πράγμα. Όσο λιγότερα πράγματα ξέρεις γι’ αυτές, τόσο περισσότερες βλακείες κάνεις και τόσο πιο πολύ θες να τις αποφεύγεις. Άπαξ και περάσουν τα πρώτα ανάστατα χρόνια κι αρχίσεις να καταλαβαίνεις τι πάει να πει σχέση, τότε μπορείς με μεγαλύτερη ευκολία να εκτιμήσεις όλα όσα σου δίνει και να αναγνωρίσεις την τύχη σου, που επέτρεψε να ζήσεις μέσα σε αυτή.
Έτσι και στη δουλειά ή τις σπουδές, όσο εξελίσσεσαι και βελτιώνεσαι, τόσο περισσότερο θα παθιάζεσαι με αυτό που κάνεις. Εξάλλου όπως λένε, τα κάστρα δε χτίζονται μέσα σε μια μέρα, μα σίγουρα ο χρόνος που τους αναλογεί φαίνεται μόνο στο αποτέλεσμα.
Συντάκτης: Μαρία Μόρρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
