Κάτι άκουσα να λένε πως οι σχέσεις σήμερα μοιάζουν όλο και περισσότερο με ένα μεγάλο κρεβάτι στο οποίο ο καθένας διαλέγει να μπει και να βγει όποτε του καπνίσει. Κι όχι μόνο. Όταν το θελήσει καλεί και κόσμο για μια γρήγορη επίσκεψη. Και παρ’ όλο που η νοοτροπία μας όσον αφορά τη φιλοξενία είναι αρκετά προηγμένη, δε φαίνεται να υπάρχει η ίδια αίσθηση όσον αφορά και τα αισθηματικά μας. Τα μαθηματικά λοιπόν στις σχέσεις, μεταφράζονται για αρκετούς σε έναν μόνο αριθμό. Ανακαλύπτοντας λοιπόν και την ύπαρξη των υπολοίπων καταλήγουμε να το χάνουμε.
Κι όμως, η ιδέα της σχέσης χωρίς τα όρια της αποκλειστικότητας προσφέρει ένα είδος ελευθερίας καθ’ όλα πρωτοφανές. Εξού και η αδυναμία μας να το διαχειριστούμε ή έστω να το κατανοήσουμε. Ξεκινώντας μια σχέση, όπως κι αν την έχεις οραματιστείς, στόχος σου είναι να πετύχει, γι΄ αυτό και βιάζεσαι να θέσεις τις βάσεις σου. Κι αφού η μονογαμία χρόνια τώρα βρίσκεται συνυφασμένη με την έννοια της σχέσης, τι το κακό στο να τη θεσπίσεις ως το βασικό θεμέλιο. Μόνο που το θεμέλιο αυτό φαίνεται τώρα τελευταία να μπάζει. Και το ερώτημα είναι, μήπως αυτό να ‘ναι φαινόμενο των καιρών; Ή μήπως, λέω μήπως, αυτό να έμπαζε από πάντα κι απλούστατα οι προηγούμενοι καιροί δε μας επέτρεπαν να το δούμε;
Μια βασική αλλαγή που συνέβη στην πορεία των χρόνων είναι τα περιθώρια που δίνονται στις δυνατότητές μας. Αυστηρά συνδεδεμένο με την ηθική μας ως προς τις ερωτικές σχέσεις, το να σου δίνεται η επιλογή να έχεις πολλαπλούς συντρόφους, τουλάχιστον στα φανερά, είναι κάτι σχετικά πρόσφατο. Όχι ότι δε συνέβαινε και παλαιότερα, πίσω από κλειστές πόρτες και μέσα από κλεφτές ματιές. Έτσι, το απαγορευμένο πλέον πέρα από γλυκό έγινε και κάτι όχι και τόσο πολύ απαγορευμένο.
Όταν λοιπόν οι ηθικοί φραγμοί σου έχουν αλλάξει συντεταγμένες και τα συναισθήματα δεν έχουν προλάβει ακόμη να αναπτυχθούν, τι είναι αυτό που μπορεί να πραγματικά να σε εμποδίσει από το να γλυκοκοιτάξεις περισσότερα από ένα άτομα; Η απάντηση είναι τίποτα. Τίποτα ουσιαστικό τουλάχιστον δεν μπορεί να σε εμποδίσει από το να σου αρέσουν δύο, τρία ή και εκατόν τρία άτομα ταυτόχρονα. Κι αφού όλοι το ξέρουμε κι όλοι ζούμε με αυτό, ποιο το νόημα στο να κάνουμε πως δε συμβαίνει ή να καταλήγουμε να λέμε ψέματα και να κρυβόμαστε σε κοινή θέα; Κανένας κανόνας και κανένα άτομο δεν μπορεί να σε εμποδίσει απ΄ το να θελήσεις κάτι και σίγουρα κανένα όριο δεν μπορεί να σου προσφέρει πια την ασφάλεια του εφησυχασμού.
Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό που έχει αλλάξει. Η όλη αντίληψη που σήμερα καλλιεργούμε ως προς τη σεξουαλικότητά μας, έχει επιφέρει μια επανάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις. Ξέροντας ότι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον τα σώματά τους, δεν είναι κομμάτι της ιδιοκτησίας μας, είναι παράλογο να απαιτούμε αυτά να τα μοιράζονται μόνο με μας. Πέραν από παράλογο βέβαια, εκ των πραγμάτων είναι κι ανέφικτο.
Αυτό δηλαδή σημαίνει πως όλοι θα μπορούμε να πηγαίνουμε συναινετικά με όλους; Ναι, αυτό σημαίνει. Δε σημαίνει πως αυτό θα γίνεται κιόλας. Αυτή είναι και η ύψιστη ελευθερία που σου προσφέρει μια «ελεύθερη σχέση». Είναι η ελευθερία της επιλογής. Επιλέγεις τι είναι αυτό που θες, το ίδιο και ο απέναντί σου.
Και μια μέρα ίσως ξυπνήσεις νιώθοντας πως η μόνη επιλογή που σε γεμίζει είναι το να μοιράζεσαι όλες σου τις στιγμές με ένα μόνο άτομο. Όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί δεν είναι σωστό το να θες και κάτι άλλο, ούτε γιατί μπορεί αυτό το άτομο να έχει κάνει την ίδια επιλογή ή μπορεί και να μη την κάνει ποτέ του. Μόνο γιατί σήμερα, αυτή τη στιγμή, αυτό είναι που θες εσύ. Υπάρχει πραγματικά κάτι πιο ρομαντικό από αυτό;
Συντάκτης: Μαρία Μόρρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
