Ξέρεις φυσικά τη φράση «Μην είσαι κότα». Αν κι έχει ερμηνευτεί και παρερμηνευτεί αρκετά καθ’ όλη την πορεία χρήσης της στον προφορικό λόγο, εγώ προτείνω να ασχοληθούμε σήμερα με μία μόνο εκ των ερμηνειών αυτών. Κάπως λοιπόν έχουμε κάνει μια σύνδεση αυτού του κατά τ’ άλλα κοινότυπου πουλερικού, με το χαρακτηριστικό της δειλίας. Θα μπορούσα εκ πρώτης όψεως να αναφερθώ σε πολλά ενοχλητικά χαρακτηριστικά τα οποία το διακατέχουν, όπως είναι η οχλαγωγία, η έλλειψη προσωπικού χώρου και θα τολμήσω να πω και μια κάποια δόση επιθετικότητας καθώς σε πλησιάζει με γουρλωμένα μάτια και ράμφος μισάνοιχτο, έτοιμο να χωθεί στο χώμα μέχρι να ακουμπήσει ρίζα. Το ότι όμως μια κότα μπορεί να είναι δειλή πάντοτε μου έκανε εντύπωση, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.
Σε μια συζήτηση περί στόχων και ονείρων, αυτές που κάνεις αφού πέσει το φως του ηλίου και τα ‘χοντας ήδη τσούξει και λιγάκι, ήρθε η αναλαμπή για το θέμα που συζητάμε. Μέσα λοιπόν από παραθέσεις των γύρω μου για τα μελλοντικά τους σχέδια, πέραν φυσικά του αναμενόμενου πρώτου συμπεράσματος στο όποιο κατέληξα κι αφορούσε το πόσο διαφορετικά, μέχρι κι απομακρυσμένα, μπορεί να είναι τα σχέδια των ανθρώπων, ακόμη και των κοντινών μεταξύ τους, κατέληξα γρήγορα και σε ένα δεύτερο πολύ σημαντικότερο. Τα σχέδια των ανθρώπων δε διαφέρουν μόνο στη θεματολογία και το πεδίο τους, αλλά και στο μέγεθός τους. Κι εξηγούμαι. Ανάμεσα σε μία παρέα ατόμων, μπορούσε κανείς να διακρίνει εύκολα το πόσο μεγαλεπήβολα φάνταζαν τα σχέδια του ενός σε σύγκριση με αυτά ενός άλλου.
Βρες εδώ 300 πρακτικτούς τρόπους
για να θέσεις στόχους και να τους πετύχεις!
Το πόσο μεγαλεπήβολα είναι φυσικά τα σχέδια οποιουδήποτε δεν μπορεί να είναι αντικειμενικά συγκρίσιμο αν δε δοθεί σε μια κλίμακα με συγκεκριμένο σημείο αναφοράς. Αυτό το σημείο αναφοράς λοιπόν δεν είναι ούτε η οικονομική επιτυχία, ούτε το επαγγελματικό στάτους. Αυτό που πηγαία ξεχωρίζει έναν στόχο από έναν άλλον, είναι το πόσο κανείς ξεπερνά τους φόβους του θέτοντάς τον. Αν λοιπόν οι φόβοι σου για τυχόν αποτυχία δε σε κρατάνε πίσω απ’ το να στοχεύσεις όσο ψηλά μπορείς να φανταστείς, τότε δικαίως οι στόχοι σου μπορούν να θεωρηθούν μεγαλεπήβολοι. Αν πάλι αυτό που πραγματικά θες και ονειρεύεσαι μοιάζει τόσο μακρινό που δεν αξίζει καν το κόπο για σένα το να τεθεί ο στόχος, αν η ασφάλεια του να θέτεις μικρούς «στόχους», αν μπορούν να θεωρηθούν στόχοι αφού δεν είναι αυτό που πραγματικά θα ήθελες, είναι ισχυρότερο κίνητρο από το να βγεις έξω απ’ τα νερά σου, τότε ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία. Μια κατηγορία στην οποία ο μεγαλύτερος της φόβος είναι τελικά η απογοήτευση.
Και πάλι, δεν έχει να κάνει με τη φύση του στόχου. Μπορεί για παράδειγμα το μεγαλύτερό μου όνειρο να είναι το να έχω την καλύτερη καντίνα με βρώμικο στην Εθνική, να με γνωρίζει όλη η Αττική κι οι γύρω περιφέρειες. Αν είναι αυτό το όνειρο, αυτός θα πρέπει να ‘ναι κι ο στόχος. Τα υπόλοιπα θα μοιάζουν πάντα στα μάτια μου, ανούσιες ασχολίες κι αγγαρείες της καθημερινότητας. Και κανείς δεν απολαμβάνει τις αγγαρείες. Οπότε γιατί να θέλει να ζει μονίμως με αυτές μόνο και μόνο γιατί φοβάται την πιθανότητα να μην μπορέσει να τις αποβάλει με την πρώτη προσπάθεια;
Όπως είπε κι ένας φίλος το βράδυ εκείνο, «Η ζωή σου έδωσε φτερά, εσύ όμως αποφασίζεις το τι θα κάνεις με αυτά. Μπορείς να φέρεσαι μονίμως ως κότα και να περιφέρεσαι άσκοπα ψάχνοντας για ψίχουλα στο χώμα ή μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Θα πέσεις, θα ξαναπέσεις, αλλά στο τέλος θα πετάξεις- το πιθανότερο».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Μόρρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
