Ο χρόνος που ξοδεύεις στους συνειρμούς σου δεν είναι ποτέ χαμένος

Είναι πραγματικά εντυπωσιακές οι μεγάλες κινήσεις. Αυτές που αναστατώνουν το είναι σου. Δε γοητεύεται κανείς από τις ατελείωτες ώρες περισυλλογής και την εξονυχιστική ανάλυση των σκέψεών του. Αντιθέτως, μια πράξη αυθορμητισμού, μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας του μυαλού, δίνοντας το προβάδισμα στο συναίσθημα, μπορεί να λυγίσει ακόμη και τους βράχους της λογικής. Θαυμάζεις τόσο, κάθε πράξη και ιδιαιτέρως όσες απαιτούν τόλμη και θάρρος, ακόμα κι αν αυτές δεν έχουν αποτέλεσμα. Και πώς να μην τις θαυμάσεις, αφού μπορείς να αναγνωρίσεις τη δυσκολία πίσω από αυτές. Γιατί δε δίνονται τότε τα εύσημα και για τον χρόνο που αφιερώνει κάποιος, όχι για να πράξει αλλά για να αναλύσει τα όσα τον προβληματίζουν; Τι πιο δύσκολο απ’ το να έρθεις απέναντι στις πιο βαθιές σου σκέψεις, στα πιο δύσκολα ερωτήματα που μπορείς να βάλεις στον εαυτό σου και να βρεις τις σωστές απαντήσεις.

Ως τα πλέον κοινωνικά όντα, έχουμε την τάση να συζητάμε με τους γύρω μας, για τα μικρά και καθημερινά, για τη δουλειά και τις υποχρεώσεις μας. Η σχέση με τους ανθρώπους στη ζωή μας βασίζεται στα όσα μοιραζόμαστε, στην επικοινωνία μας με αυτούς. Ένα μέρος της αποτελεί και το να συζητάμε όλα όσα μας βαραίνουν, όσα σχηματίζουν ένα κουβάρι στο μυαλό μας, από το οποίο έχουμε χάσει την αρχή και το τέλος. Αυτό είναι που πυροδοτεί την ίδια μας τη σκέψη. Δίνουμε σώμα και δομή στο αχανές των προβληματισμών μας, τα ταξινομούμε και τα βάζουμε σε μια σειρά, από την οποία μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Εν τέλει, η κάθε συζήτηση με έναν άνθρωπο είναι μια ευκαιρία να επεξεργαστούμε καλύτερα τις δικές μας σκέψεις, να βγάλουμε νέα συμπεράσματα και να ισχυροποιήσουμε αυτά που πιστεύουμε.

Όσο ικανοποιητικό κι αν είναι βέβαια το να αφιερώνεις χρόνο για περισυλλογή και στοχασμό των συναισθημάτων και σκέψεών σου, υπάρχει μια ανυπέρβλητη γοητεία στο να ενεργείς. Αναπόφευκτα, η μεγαλύτερη απόλαυση πηγάζει από τη δράση κι όχι τη σκέψη. Η στιγμή που ξεπερνάς καταστολές και φόβους και δίνεις λίγη ζωή στην τρέλα που συγκρατείς μέσα σου, δεν μπορεί να συγκριθεί σε ικανοποίηση με οτιδήποτε άλλο. Και σε ποιόν δεν αρέσει ο αυθορμητισμός στο κάτω-κάτω. Στη πραγματικότητα όμως, η κάθε πράξη αυθορμητισμού κρύβει μια αλήθεια, εκ δια μέτρου αντίθετη με την ίδια τη φύση της πράξης. Δεν μπορούμε να φερθούμε παρορμητικά για κάτι που δε γνωρίζουμε ότι το θέλουμε, εξαρχής. Είναι όπως το να περιμένεις πως ξαφνικά στις τρεις το βράδυ θα σου ρθει η όρεξη για παγωτό, χωρίς να το έχεις ξαναδοκιμάσει για να ξέρεις ότι σ’ αρέσει, απλά δε θα γίνει.

Με έναν τρόπο αναπάντεχο, η αδράνεια είναι άμεσα συνυφασμένη με τη δράση. Δεν μπορεί να προκύψει η μια χωρίς την ύπαρξη της άλλης. Κι αυτό γιατί η αδράνεια του σώματος, δίνει χώρο και χρόνο στο μυαλό να ενεργήσει. Μέσα από τις βαθύτερες συζητήσεις με τον εαυτό μας, την ανάλυση των πιο εύκολων ή δύσκολων διλημμάτων μας, μπορεί να οδηγηθούμε σε μονοπάτια που δε θα μπορούσαμε ούτε να προβλέψουμε. Η ίδια η δράση, ο αυθορμητισμός και η παρορμητικότητα έχουν ως κινητήρια δύναμη τη δύναμη του μυαλού. Απαιτείται φαντασία και δημιουργικότητα μέχρι να φτάσεις στην ίδια τη πράξη κι αυτό δεν μπορεί να πετύχει εάν δε δώσεις την ευκαιρία στο μυαλό σου να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να στοχάζεται.