Ό, τι έμεινε από τον έρωτά σας χώρεσε σ΄ ένα μικρό κουτί

Είναι εντυπωσιακό το πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται τις αναμνήσεις και συντηρεί τη μνήμη μας με έναν τρόπο μοναδικό. Αν προσπαθήσεις να θυμηθείς για παράδειγμα τι έφαγες την προηγούμενη εβδομάδα, θα σου πάρει δέκα λέπτα τουλάχιστον. Αντιθέτως αν ερωτηθείς για το πρώτο σου φιλί με τον παιδικό σου έρωτα, δέκα λεπτά δε θα σου φτάνουν για να το περιγράψεις. Οι αναμνήσεις μας, χωμένες καλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας, έρχονται στην επιφάνεια να μας θυμήσουν όλα όσα έχουμε ζήσει.

Η μνήμη βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο παρά εικόνες. Καλοφτιαγμένες σκηνές, διακοσμημένες με έντονες οσμές και γεύσεις. Αντίστοιχα, ό, τι αντικείμενο κυριαρχεί σε αυτές μπορεί να γίνει το σημείο αναφοράς. Μια γέφυρα που συνδέει τις αναμνήσεις περασμένων χρόνων με το σήμερα. Διόλου παράξενο το ότι ο καθένας μας δημιουργεί μια σύνδεση με τα αντικείμενα γύρω του. Καθώς ένα άψυχο υλικό διαδραματίζει ένα σπουδαίο ρόλο σε μια ιστορία, δεν μπορεί παρά να έχει στη δική του διάσταση μια μορφή ζωντάνιας.

Και κάπως έτσι οι αποθήκες γεμίζουν ξεχασμένες κούτες με εισιτήρια, στολές από πάρτι των 90s, προγράμματα θεάτρων και λούτρινα κουκλάκια κερδισμένα σε παιχνίδια του λούνα παρκ. Δίπλα σ’ αυτές τα άλμπουμ από παλιές φωτογραφίες, ενώ για τους πιο σύγχρονους από εμάς τα αρχεία δέκα χρόνων στη μνήμη του υπολογιστή. Τρώνε χώρο; Ναι. Τα χαζεύεις συχνά; Όχι. Κι όμως, δεν τα πετάς. Δεν τα χρησιμοποιείς άμεσα, μα τα χρειάζεσαι. Θες να ξέρεις πως βρίσκονται εκεί, για όταν θα σου χρειαστεί να τα δεις. Για όταν θα θες να θυμηθείς ξανά όλες τις όμορφες στιγμές που έζησες μ’ αυτά.

Στο πίσω μέρος υπάρχει σχεδόν πάντα και μια κούτα χωρίς όνομα. Δε χρειάζεται να ονομαστεί ή ίσως δεν υπάρχει και κατάλληλο όνομα γι’ αυτήν. Μέσα έχουν μαζευτεί ενθύμια από τις πιο αξέχαστες στιγμές σου. Στιγμές που μοιράστηκες με σχέσεις ειλικρινά σημαντικές για σένα. Δεν τα πέταξες με το που δόθηκε το τέλος σε αυτές. Δεν τα έσκισες ή τα ‘καψες, κατά την περιβόητη περίοδο της αποδοχής. Όταν έβγαινες και τα ‘πινες σε μπαράκια άγνωστα και σπίτια άδεια. Δεν ξεχάστηκαν εν μέσω μετακομίσεων κι ανακαινίσεων. Μετά απ’ όλα αυτά, κι ενώ ένα σωρό αντίστοιχα αντικείμενα από στιγμές αδιάφορες και σχέσεις άνοστες, χάθηκαν, κάποια παρέμειναν εκεί.

Έμειναν να θυμίζουν πως το παρελθόν σου ήταν όμορφο, είχε χρώμα και ζωή. Πως έχεις δημιουργήσει αναμνήσεις, άξιες ν’ αντιπροσωπεύονται από δώρα, ενθύμια και εικόνες. Και είσαι περήφανος γι’ αυτό. Κατάφερες να προχωρήσεις κρατώντας ό, τι όμορφο έχεις ζήσει. Πλέον δε χρειάζεται να τα ‘χει δίπλα σου να τα κοιτάς με το που ξυπνάς κάθε πρωί. Δε χρειάζεται να τα πετάς προσπαθώντας να διαγράψεις όλα όσα έχεις μετανιώσει. Δε χρειάζεται να τα καις προσπαθώντας ν’ αφαιρέσεις κάθε ανάμνησή σου. Όλα αυτά έχουν γίνει. Έχεις ήδη περάσει τα καλύτερα και τα χειρότερα. Κι έχει μείνει μόνο αυτό το κουτί. Σαν φάρος να σου δείχνει μόνο όσα χρειάζεται να θυμάσαι. Να αντιπροσωπεύει όσες αναμνήσεις επέλεξες να κρατήσεις μέσα στο χρόνο. Μόνο για να νιώθεις αυτή τη γλυκιά νοσταλγία κάθε φορά που τυχαίνει να τ’ αντικρίζεις. Και να ξέρεις, πως αφού κατάφερες να έχεις τέτοιες αξέχαστες στιγμές, άξιες να μπουν στο κουτί της ζωής σου, μπορείς να συνεχίσεις να δημιουργείς ακόμα περισσότερες.