Τακτική καβγά: Παίζεις με όσα ξέρεις ότι σπάνε τα νεύρα στον άλλο

Σκέφτηκες ποτέ πώς αντιδράει ένα σκυλί όταν δεν του δίνεις πια σημασία; Λες να ξεκινάει τη συζήτηση για το πώς είναι η σχέση μεταξύ σας; Μήπως ζητάει εξηγήσεις; Μάλλον όχι. Συνήθως το πρώτο πράγμα που κάνει είναι το να αρχίσει αδιαλείπτως το γάβγισμα, συνεχίζει την παράνοια ξεσπώντας σε κάθε έπιπλο και μαξιλάρι του σπιτιού σου και τέλος δοκιμάζει τις γεύσεις από κάθε ρούχο στη στοίβα με τα λερωμένα στο μπάνιο. Μήπως γνωρίζει πως όλα αυτά σε ενοχλούν και δε θα έπρεπε να τα κάνει; Μα φυσικά και το γνωρίζει, γι’ αυτό και τα κάνει. Κάπως έτσι επιλέγουμε κι εμείς να λειτουργούμε μέσα στις σχέσεις μας.

Προκύπτει μια διαμάχη, ένας καβγάς και το πρώτο πράγμα που κάνουμε δεν είναι ούτε το να το συζητήσουμε, ούτε το να πάρουμε αποστάσεις μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Όχι, το εξυπνότερο που μπορούμε να σκεφτούμε εκείνη τη στιγμή είναι το να τσαντίσουμε ακόμη περισσότερο τον άλλον, παίζοντας περίτεχνα με το νευρικό του σύστημα. Αυτός μας έχει δώσει τον τρόπο κι εμείς επιλέγουμε να εκμεταλλευτούμε τη γνώση μας, κάνοντας όλα αυτά που μας έχει τονίσει πως δεν μπορεί με τίποτα να ανεχτεί από εμάς.

Είναι ανεκτίμητη απόλαυση το να ενεργείς με τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις, ώστε να τσαντίσεις κάποιον και να τον φέρεις στα όριά του. Βλέπεις τη δυσαρέσκειά του και αγαλιάζεις. Αφού δεν είσαι εσύ καλά λες, γιατί να είναι αυτός. Τουλάχιστον έτσι κάνεις δε θα ‘ναι καλά και όλα θα μοιάζουν λίγο πιο δίκαια. Λέμε τώρα. Η απόλαυση αυτή βέβαια, υπολογίζεται να έχει διάρκεια λιγότερη κι από αγώνα του ΠΑΟΚ πριν αρχίσουν οι φασαρίες, ενώ το αποτέλεσμα θυμίζει επικίνδυνα την κατάσταση του γηπέδου μετά τη λήξη του αγώνα. Και ερωτώ. Πιστεύεις πως όλος αυτός ο κόπος μπορεί με κάποιο τρόπο να δικαιολογεί την αξία του;

Για κάποιους ίσως και ναι. Γιατί εξάλλου να το συνεχίζουν, ή κυρίως γιατί εξαρχής να το προτιμούν; Σάμπως και δεν ξέρουν πως η συγκεκριμένη κίνηση θα ‘ναι ξεκάθαρο φάουλ; Ο καθένας μας όμως κοστολογεί τις συνέπειες της κάθε συμπεριφοράς του και τις ζυγίζει έναντι της ικανοποίησης που αυτές μπορούν να του προσφέρουν. Και στην προκειμένη, κάθε συμπεριφορά που λυγίσει την αντοχές του αντιπάλου, μας προσφέρει την ικανοποίηση υπεροχής, η οποία μάλλον φαίνεται να αξίζει πολλά. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούμε εκτός παιχνιδιού.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει και μια αρχική αξιολόγηση της κατάστασης. Μπορούμε να προσάψουμε το σφάλμα της εκδικητικότητας σε όποιον αντιδρά με τον τρόπο αυτό, ας μην ξεχνάμε όμως πως απαιτεί μια δεδομένη στρατηγική. Και ποιος ο στόχος της κάθε στρατηγικής; Το να κερδίσεις το προβάδισμα. Όσο προβάδισμα λοιπόν έχει ο σκύλος σου όταν σου σκίζει το αγαπημένο σου τζιν, άλλο τόσο έχεις κι εσύ όταν συμπεριφέρεσαι ερειστικά. Ακριβώς. Και στη περίπτωση αυτή δε περνάνε ούτε δικαιολογίες του τύπου «Έτσι είμαι εγώ», απλούστατα γιατί αυτό δεν είσαι εσύ.

Αυτό είναι η πιο αυθόρμητα επιπόλαιη πλευρά σου. Αυτή που στη βάση της δεν αποζητά καμία ουσιαστική εκδίκηση, αλλά αντιθέτως κραβγάζει επιζητώντας την προσοχή. Κι εδώ είναι η βασική σου διαφορά με τον σκύλο. Αυτός ο καημένος, σε αντίθεση με σένα, δεν έχει άλλους τρόπους να διεκδικήσει την προσοχή σου. Εσύ πάλι διαθέτεις πάμπολλους. Επίσης διαθέτεις αυτή τη λογική που υπερνικά την ασυγκράτητη αυτή ορμή να ξεκινάς τα γαβγίσματα κάθε φορά που προκύπτει ένας τσακωμός και να περνάς, έτσι για αλλαγή, κατευθείαν σε πιο ανθρώπινες συμπεριφορές.