Θέλει και λίγη αναισθησία για να την παλέψουμε

Κριτικοί σε γρήγορες ταχύτητες, αυτό έχουμε γίνει. Λες και είμαστε αναίσθητοι και τίποτα δε μας αγγίζει, που και να ήμασταν δηλαδή, καλά κάνουμε. Όλοι τον εαυτό τους κοιτάνε και ορθώς. Άμα δεν κοιτάξεις να είσαι εσύ καλά πώς θα είναι και οι γύρω σου; Ναι αυτοί οι τρεις, οι πέντε, οι δέκα. Θα είναι αυτοί και θα σου είναι αρκετοί, γιατί θα ξέρουν πολύ καλά με τι έχουν να κάνουν, συμφωνίες με διαφάνεια και κυρίως αλήθεια. Μια αλήθεια που σπανίζει.

Δεν είναι κακό να έχεις όρια. Να έχεις πράγματα τα οποία δεν μπορείς να ξεπεράσεις και να ανεχτείς. Ποιος είπε ότι σε κάνει καλύτερο το να υπομείνεις καταστάσεις και να κατηγορείς τους άλλους για τη δική σου ανοχή. Σχέσεις χτίζεις, όχι σχέδιο εξόντωσης του θύματος. Σαφώς δε θα δοθούν και εύσημα, αλλά πώς να το κάνουμε, επιλογή σου. Εννοείται ότι θα κάνεις και παραχωρήσεις. Αυτές που χρειάζεται, αυτές που σε παίρνει να κάνεις, μέχρι το σημείο που αυτό που λειτουργεί, είναι υγιές κι όχι σάπιο από τη βάση του. Με πλήρη επίγνωση του τι δίνεις και τι παίρνεις. Γιατί αν δε θέσεις εσύ τη γραμμή πώς θα ξέρει ο άλλος πότε την ξεπερνάει;

Είναι λίγο σαν αγοραπωλησία. Στην πράξη διαφέρει, δεν είναι απλό. Αλλά τίποτα δεν είναι, όπως και τίποτα δεν είναι τέλειο. Συζητάς, ζητάς κι ακούς, δοκιμάζεις και δοκιμάζεσαι κι ελπίζεις πως μετά από ένα καταιγισμό από διαφορετικά θέλω, πρέπει και μη, θα επέλθει μια ισορροπία βιώσιμη. Αν δεν έρθει, δεν είναι για να έρθει, τι να κάνουμε. Και για να ξέρεις, όσα περισσότερα δίνεις, πέρα από αυτά που μπορείς, τόσα θα ζητήσεις πίσω, ίσως και περισσότερα γιατί θα σου βγει το παράπονο. Και γιατί να φτάσεις μέχρι εκεί; Nα ζητάς κάτι το οποίο δεν μπορείς να έχεις, επειδή δε φρόντισες να απλωθείς μέχρι εκεί που φτάνει το δικό σου προσωπικό πάπλωμα;

Τώρα θα πεις, εγώ όταν το νιώθεις δίνεις κάτι χωρίς αντάλλαγμα, αλλιώς δεν έχει αξία. Θα συμφωνήσω, εν μέρει. Αν ξυπνήσεις σήμερα νωρίτερα και μαζί με τον καφέ σου φτιάξεις κι ένα δεύτερο, δε σημαίνει ότι θέλεις την επόμενη μέρα πρωινό στο κρεβάτι, έτσι κι αλλιώς δεν το έκανες γι’ αυτό. Αλλά, αν μετά από μια βδομάδα ρωτήσει ο άλλος  «πού είναι ο ελληνικός μου;», θα τον πάρει και θα τον σηκώσει. Άλλο πράγμα να σε ικανοποιεί το να ευχαριστήσεις τον άλλον κι εντελώς διαφορετικό το να θέσεις στόχο ζωής να είναι ο άλλος ευχαριστημένος ανεξαρτήτως εσού. Στο τέλος θα σας πάρει η μπάλα και τους δύο. Εγγυημένο.

Άρα πού καταλήγουμε; Δεν είναι όλα τα θέματα βαράκια στη ζυγαριά, να μπορείς να τα εξισώσεις. Ούτε γίνεται να τρίβεις στη μούρη του άλλου κάθε τι μικρό ή μεγάλο που κάνεις, με την ελπίδα να το εκτιμήσει και να μην το πάρει ως δεδομένο. Δε λειτουργούν έτσι οι σχέσεις και ούτε χρειάζεται, είναι αρκετά περίπλοκες ως έχει.  Εν τέλει όλα είναι θέμα αίσθησης, αν δηλαδή στο τέλος της μέρας, νιώθεις εσύ καλά με σένα, αυτό είναι το σημαντικό.  Έτσι κι αλλιώς το πώς αισθάνεται ο άλλος είναι δική του ευθύνη να το επικοινωνήσει. Αν εσύ δε νιώθεις ότι ρίχνεσαι ή αδικείς τον άλλον, με οποιονδήποτε τρόπο, δεν έχεις και λόγο να ανησυχείς.