Εμείς οι ωραίοι τύποι, φτιάξαμε κάποτε μια τεράστια λίστα με όλα όσα χρειάζονται για να οριοθετήσουμε αυτό το κάτι που ονομάσαμε έρωτα. Όλα αραδιασμένα σε στοίβες βιβλίων, ποιήματα και άρθρα, ταινίες από την απαρχή της δημιουργίας τους και μουσικές απ’ άκρη σε άκρη. Όλα να αποκαλύπτουν και μια άλλη εκδοχή της ίδιας ιστορίας και στην ουσία τους, σε τίποτα να μη διαφέρουν. Προβάλαμε κάθε φορά τον πόνο και το πάθος ως ένα και το αυτό. Δείξαμε πόσο αξίζει να υποφέρει κανείς στο όνομά του, ενώ ταυτόχρονα εξισώσαμε την ηρεμία σε μια σχέση, με τη βαρεμάρα και την αδιαφορία. Κι έτσι διδάξαμε στους επόμενους τι να περιμένουν και τι να νιώθουν, πριν καν ακόμη το βιώσουν.
Τον φτιάξαμε τον έρωτα, τον περιγράψαμε με κάθε λεπτομέρεια και τον δώσαμε στο διψασμένο του κοινό, σαν συνταγή από βιβλίο μαγειρικής. Καθόλου περίεργο δε θα ‘πρεπε να μας φαίνεται που πια δυσκολευόμαστε να τον ξεχωρίσουμε μέσα στα όσα άλλα νιώθουμε. Πώς να διακρίνεις τον έρωτα από το πείσμα και τον εγωισμό όταν έχεις εξαρχής θέσει τα λάθος κριτήρια για να χαρακτηρίσεις κάθε ένα τους; Μια τρέλα είναι ο έρωτας έχουμε πει κι αυτό ξαφνικά μας δίνει το ελεύθερο για κάθε μορφής παραλογισμών κι ακραιοτήτων.
Να ξενυχτάμε κάτω απ’ τα σπίτια και να κάνουμε αναπάντητες μες στα μαύρα σκοτάδια, κι αυτό αντί να το λέμε με το όνομά του -stalking- να το βαφτίζουμε έρωτα. Να κολλάμε μήνες ολόκληρους σε καταστάσεις που θεωρητικά, πρακτικά, σε υλικό, άυλο και κάθε άλλο επίπεδο μπορείς να φανταστείς, έχουν παντελώς λήξει. Κι εμείς εκεί, ακάθεκτοι. Να συντηρούμε στη μνήμη μας κάτι που κάποτε είχαμε ζήσει με κάποιον, χωρίς να αφήνουμε χώρο στο παρόν να υπάρξει. Κι αυτό γιατί μας έχουν πει πως έτσι πρέπει να ‘ναι οι μεγάλοι έρωτες.
Κι όταν ο καιρός τελικά περάσει και κάπου εκεί αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν οι μνήμες μας αφορούν τελικά πραγματικά γεγονότα ή συνδυάζονται με καθετί άλλο αποφασίσαμε να προσθέσουμε στην προσπάθειά μας να μην ξεχάσουμε αλλά και να θεοποιήσουμε αυτό που ζήσαμε, εκεί πια αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που μας έμεινε. Είναι ο έρωτας που άραγε οδηγεί τις επιλογές μας ή είναι οι επιλογές μας που φανερώνουν το αν έχουμε πραγματικά ερωτευτεί;
Πιστεύοντας ένθερμα πως ισχύει το πρώτο, αποφασίσαμε πως το να κρίνουμε αυτές τις επιλογές είναι χάσιμο χρόνου, καθ’ ότι ανεξέλεγκτες. Τολμώντας λοιπόν, έστω και για λίγο να το αμφισβητήσουμε, ίσως δούμε πως και η δεύτερη περίπτωση έχει μια δική της λογική. Μπορούμε κάλλιστα να θεωρούμε πως είμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας, αλλά αυτό δε θα ‘πρεπε να μας οδηγεί στο να θέτουμε συνεχώς το ίδιο συναίσθημα ως υπαίτιο των πράξεών μας. Και οι πράξεις αυτές, όποιες κι αν είναι, είναι αποτέλεσμα επιλογών. Επιλογές που ηθελημένα ή άθελα, συνειδητά ή ασυνείδητα, τις έχουμε πάρει για τον εαυτό μας, κι αυτό ουδόλως τυχαίο δεν είναι.
Μας μιλάνε με τον ίδιο τρόπο που μας μιλάνε και τα βιβλία απ’ τα οποία μάθαμε τι πάει να πει έρωτας. Κάποιες φορές θα ταυτίζονται και θα μας κάνουν να νιώθουμε ακόμη πιο ισχυρά πώς την έχουμε πατήσει και κάποιες φορές θα διαφέρουν, χωρίς αυτό να αποκλείει το γεγονός πως είμαστε και τότε ερωτευμένοι. Ας κρατάμε απλώς αυτό το συναίσθημα, σαν κάτι που έχουμε νιώσει ή πρόκειται να νιώσουμε κάποια στιγμή κι ας αφήσουμε τα αποτελέσματά του να διαφέρουν, μέσα στην γκάμα επιλογών που μας χαρακτηρίζουν ως ξεχωριστά άτομα. Το σημαντικό εξάλλου δεν είναι το να πράττει κανείς ως ερωτευμένος αλλά το να είναι, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό.
Συντάκτης: Μαρία Μόρρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
