Ζούμε μια περίοδο που τα social media έχουν κατακλύσει την ζωή και την καθημερινότητά μας. Και μαζί με τους καινούριους όρους που έβαλαν στην ζωή μας, έβαλαν και μοτίβα συμπεριφοράς και διαμόρφωσαν καινούρια χαρακτηριστικά μας.
Ένα από τα πολλά καινούρια, λοιπόν, που ακούμε γύρω από τα social media, είναι και μια κατηγορία ανθρώπων που χαρακτηρίζονται ως attention whores. Τον όρο δεν μπορούμε να τον αποδώσουμε επακριβώς στα ελληνικά, αλλά αν θέλαμε να δώσουμε μια γενική περιγραφή, είναι οι άνθρωποι που αποζητούν σε υπερβολικό βαθμό, ζητιανεύουν σχεδόν, την προσοχή των διαδικτυακών τους «φίλων».
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε μέσα μας έναν attention whore. Ένα κομμάτι μας αποζητά την προσοχή, ένα κομμάτι μας κραυγάζει την ανάγκη του ενδιαφέροντος μέσω των social media. Κι από την άλλη, οι πιο πολλοί μπορούμε άνετα να ζήσουμε και χωρίς αυτά καλύπτοντας την ανάγκη μας αυτή μέσω των ανθρώπων που έχουμε στην πραγματική μας ζωή κι όχι στην εικονική πραγματικότητα.
Υπάρχει, όμως, και μια κατηγορία ανθρώπων που λειτουργούν στα άκρα. Βλέπεις φωτογραφίες τους να ανεβαίνουν στα social media 2-3 φορές την ημέρα, αποζητώντας τα likes, την αποδοχή, τα σχόλια. Ο αριθμός των likes στο σύμπαν τους αντικατοπτρίζει την αποδοχή, την προσοχή, την ύπαρξη την ίδια.
Κι εκεί αρχίζει όλο αυτό να γίνεται «άρρωστο». Σε αυτό το σημείο αναφερόμαστε στους attention whores και θα τους διακρίνεις μέσα από μικρά, απλά πράγματα που όμως είναι εξαιρετικά σημαντικά.
Βλέπεις τα status που αναρτούν και είναι γενικά, αόριστα, βαρύγδουπα, τραβάνε την προσοχή, χωρίς όμως να διακρίνεται το ακριβές πρόβλημα. Χωρίς να υπάρχει κανείς ουσιαστικός λόγος πέραν του να αναγκαστεί κάποιος να ρωτήσει «τι έγινε» και έτσι να ανοίξει ένα θέμα. Από το τίποτα. Για το τίποτα.
Μέσα σε αυτά τα status διακρίνονται πράγματα πολύ προσωπικά, ενίοτε οικογενιακά ή θέματα υγείας, αναζητώντας την συμπάθεια και την συμπαράσταση.
Θυματοποιούνται μέσα από πραγματικά ή φανταστικά προβλήματα τα οποία εκθέτουν στα μάτια ακόμα και αγνώστων ανθρώπων εκεί που θα έπρεπε να είναι αυστηρά προσωπικά. Χρησιμοποιούν μικρά «λευκά» ψέματα, ψαρεύοντας είτε κοπλιμέντα είτε την συμπάθεια ακόμα και τον οίκτο των άλλων, γνωστών ή αγνώστων.
Περηφανεύονται για το τίποτα και γκρινιάζουν για ένα φτιαχτό «κάτι».
Είναι πάντα κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, αδικημένοι κι όταν δεν είναι το επίκεντρο του κόσμου γίνονται τόσο δυστυχείς που φτάνουν στα άκρα. Μπορεί ξαφνικά να τους δεις να εξαφανίζονται για ώρες, μόνο και μόνο για να τσεκάρουν ποιος θα τους αναζητήσει.
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα χαρακτηριστικά και έρχεται οι ουσία.
Τους ανθρώπους αυτούς τους βλέπουμε γύρω μας όλο και πιο πολύ. Είναι εκείνοι με τις πολλαπλές selfies που σου ζητάνε να παρατηρήσεις το μαλλί που άλλαξε, το χρώμα που σκούρυνε και την τρίχα που είναι πιο ξανθιά ή πιο καστανή.
Είναι εκείνοι που το «εν οίκω μη εν δήμω» και επιζητούν την προσοχή σου, την απαιτούν, την επαιτούν, την διεκδικούν κι όταν δεν τους την δίνεις σε βάζουν απέναντι και σε προκαλούν να αντιδράσεις.
Είναι εκείνοι που θα δεις να αντιγράφουν εκφράσεις και λέξεις που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ. Βρίσκουν ένα δημοφιλές (ή εικονικά δημοφιλές) άτομο και πάνω σε αυτό κοπιάρουν την ομιλία τους, τις λέξεις τους, την συμπεριφορά τους.
Δεν είναι τα check-ins το πρόβλημα, δεν είναι οι φωτογραφίες, δεν είναι η συχνότητα της χρήσης. Είναι το κίνητρο της χρήσης. Είναι το γιατί και το με ποιο σκοπό.
Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις προκειμένου να τους προσέχεις, θα προσφερθούν να παράσχουν ότι τυχόν διαδικτυακό μπορεί να χρειαστεί. Είναι εκείνοι που στην αρχή θα τους ξεχωρίσεις για το πόσο καλοί δείχνουν μέχρι να δεις πιο βαθιά την ανάγκη τους να είναι καλοί προκειμένου να είναι αρεστοί ή αποδεκτοί.
Δεν χρησιμοποιούν τα social media για διασκέδαση, αλλά για να καλύψουν το κενό που έχουν από την ζωή τους. Αναζητούν την προσοχή που δεν έχουν στο περιβάλλον τους. Φτιάχνουν έναν εικονικό κόσμο και αυτοανακηρύσσονται «βασιλιάδες». Και ακόμα χειρότερα, αγνοούν τους ανθρώπους της αληθινής ζωής τους και απαξιούν έναν καφέ ή ένα κρασί για μερικά likes και μερικούς διαδικτυακούς ευφημισμούς.
Μην μπερδεύεσαι, δε μιλάμε για τους χρήστες, ούτε καν εκείνους που κάνουν υπερ-χρήση των social media. Μιλάμε για εκείνους που μπαίνουν στην ζωή σου για να διεκδικήσουν κομμάτι σου κι όταν εξαντλήσουν τον χρόνο που μπορείς να τους δώσεις, την ανοχή και την αντοχή σου, πάνε στον επόμενο.
Μέχρι που κάποια στιγμή, δεν υπάρχει επόμενος. Γιατί ο επόμενος, έχει πατήσει off και μαζί με το off έχει κλείσει και όλους τους attention whores της διαδικτυακής του ζωής κι έχει πάει για καφέ με τους φίλους του, ένα μεσημέρι Σαββάτου κι απολαμβάνει στου Ψυρρή τα απίθανα γλυκά του Αντρέα και της Μαρίας στα Σερμπέτια.
Κι όταν τελειώνει ο καφές αρχίζουν τα ρακόμελα. Και το γέλιο δεν είναι haha, ούτε LOL. Είναι γέλιο ψυχής και ήχος αληθινός. Κι είναι κι η αγκαλιά στο τέλος της μέρας. Και το επόμενο ραντεβού.
Γιατί αυτό που διακρίνει τους χρήστες των social media από τους attention whores των social media, είναι πως οι μεν τα χρησιμοποιούν για να κρατούν επαφή και να διασκεδάζουν στην πραγματική ζωή και οι δε για να ζουν εκεί αυτά που θα ήθελαν να ζουν εκεί έξω, σε αυτό που λέγεται ζωή.
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
