Ένα από τα πιο σοκαριστικά πράγματα που αντιμετώπισα στην ζωή μου, ήταν η μέρα που ο οργανισμός μου αποφάσισε να μου πει εκείνα που οι φίλοι δεν έλεγαν ή που κι αν τα έλεγαν τους αγνοούσα. Ήταν η μέρα που οι διακόπτες του οργανισμού έκλεισαν και με ανάγκασαν σε «χαλαρούς ρυθμούς» θέλοντας και μη.
Και τώρα, μια Παρασκευή κατηφορίζω στα μέρη μου τα παλιά, τα ξεχασμένα από τις υποχρεώσεις και τα πρέπει των πολλαπλών ρόλων.
Είναι άτιμο πράγμα ο οργανισμός. Κλείνει διακόπτες και σε αποδομεί από όλους σου τους ρόλους, από όλους σου τους «εαυτούς» και κυρίως από αυτό που έχεις βαφτίσει εσύ το είναι σου, το μαγικό Supergirl!
Βαφτίσαμε τους εαυτούς μας Supergirls και βάλαμε και την ανάλογη στολή και μάσκα για κάθε «αποστολή» που αναλαμβάναμε.
Και κάποια στιγμή, όταν η ζωή μας μοίραζε ρόλους, εμείς φορέσαμε τον πιο άπληστο εαυτό μας και τους διαλέξαμε όλους.
Πρώτους, δεύτερους, όλοι οι ρόλοι δικοί μας, μέχρι που κάποια στιγμή γίναμε ανθυποκομπάρσοι του ίδιου του έργου μας.
Και ποιον ρόλο δεν διαλέξαμε, σύζυγος, ερωμένη, μάνα, αδερφή, φίλη, μαγείρισσα, ζαχαροπλάστρια, εργαζόμενη (ή εργασιομανής καλύτερα) και ό,τι άλλο περίσσευε.
Όταν δε, κάποιος κακομοίρης τολμάει να ξεστομίσει κανένα «μήπως θες βοήθεια;» εκείνο το «μπορώ» το κραυγάζουμε πιο δυνατά κι από το αέρααααα στον πόλεμο!
Κάπως έτσι κλείνουν οι διακόπτες και τα μπορώ λιγοστεύουν. Τώρα, δεν μπορείς. Τώρα κάνεις αυτό που σου επιτάσσει ο οργανισμός σου. Και κάπως έτσι, μέσα στο κρύο και στο χιόνι που ποτέ δεν ήρθε στον Πειραιά, βρέθηκα στο φάρο μου. Κοιτώντας το iPad, άρχισα να βλέπω παλιές σημειώσεις κι έπεσα και σε εκείνη τη σελίδα στο Facebook που τόσο με είχε κάνει να γελάσω. «Husband for rent» έλεγε ο διαφημιζόμενος!
Μπήκα ξανά στην σελίδα του αυτή τη φορά λιγότερο ανάλαφρα και περισσότερο σκεφτική.
Ο τυπάκος λοιπόν, θεωρεί τα ηλεκτρολογικά, τα υδραυλικά και τις μικροεργασίες του σπιτιού «συζυγική δουλειά» και νοικιάζει τις υπηρεσίες του με την ώρα.
Στην αρχή όλο αυτό μου είχε φανεί σχετικά αστείο, οριακά γελοίο και με αυτή τη διάθεση το είχαμε σχολιάσει διάφοροι γύρω γύρω.
Τώρα όμως, μια μέρα που το μυαλό αποτοξινώνεται από τις ατελείωτες υποχρεώσεις και όλα τα κοιτάω με πιο αργούς και καθαρούς ρυθμούς, το βλέπω διαφορετικά και χωρίς ίχνος αστείου.
Μου φαίνεται μάλλον τραγικό να θεωρεί ένας άνθρωπος τις μικροδουλειές του σπιτιού «συζυγικές εργασίες».
Κι αν αυτές είναι οι συζυγικές εργασίες, τότε η συντροφικότητα, τα ταξίδια, η παρέα, τα παιδιά, ο έρωτας, οι καβγάδες, ακόμα και ο χωρισμός, τι είναι;
Πέσαμε μόνες μας στην λούπα που φτιάξαμε και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο.
Μέσα σε όλα τα «μπορώ» που κραυγάσαμε προκειμένου να μην μας αφαιρέσει κανείς την ιδιότητα της ανεξάρτητης και της χειραφετημένης γκόμενας, γίναμε εξαντλημένες καρικατούρες που ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να προσθέσουμε ώρες μέσα στο 24ωρο.
Να σου πω ένα μυστικό;
Ίσως και να είναι το ένα πράγμα που δεν μπορείς!
Αντί λοιπόν να σε περιγελάει διαφήμιση τύπου «husband for rent», στάσου μια στιγμή και σκέψου! Παίξε tetris με τις σκέψεις σου και τοποθέτησέ τις με άλλο τρόπο! Όλα (ή σχεδόν όλα) μπορείς να τα κάνεις αλλά δε χρειάζεται να τα κάνεις εσύ!
Ίσως κανείς να μην μπορεί να τα κάνει τόσο καλά όσο εσύ, γιατί δεν έχετε τους ίδιους ψυχαναγκασμούς. Όμως πολλοί άνθρωποι γύρω σου, μπορούν να κάνουν αυτό που κάνεις.
Όσο προσπαθείς να αποδεικνύεις ότι μπορείς, αυτοαναιρείς τις δυνατότητές σου γιατί αποδείξεις δίνουμε για ό,τι αμφισβητείται. Τα προφανή, δεν τα αποδεικνύουμε. Τα προφανή, τα ζούμε.
Πάρε ανάσες και δεν θέλω να σε πληγώσω, αλλά η γη, θα συνεχίσει να γυρνάει και χωρίς εσένα
Επίσης τα παιδιά σου δεν θα αποκτήσουν παιδικά τραύματα αν την τούρτα τους την παραγγείλεις στο ζαχαροπλαστείο και δεν κάτσεις μόνη σου να φτιάξεις όλα τα Angry Birds στην σειρά, στην δουλειά σου δεν θα γίνει καμιά καταστροφή αν φύγεις μια φορά πριν νυχτώσει, οι φίλοι σου όλο και κάποιον ηλεκτρολόγο θα ξέρουν να σου συστήσουν για να σου φτιάξει τη λάμπα και το να ζητήσεις «βοήθεια», δεν είναι προσβολή!
Κι όταν τα σκεφτείς όλα αυτά, θα καταλάβεις γιατί η Παρασκευή σου δε θα κλείσει ποτέ ωραιότερα από το να κατέβεις μια βόλτα σε κάποιο παλιό αγαπημένο στέκι, να τα πεις χαλαρά με φίλους, να θυμηθείς, να γελάσεις και να αδειάσεις από όλα τα σκουπίδια της ζωής.
Super girls, do cry, κι αυτή είναι τελικά η γοητεία τους!
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
