Βλέπω με φίλους το Modern Family και σχολιάζουμε τα διάφορα εκτός πραγματικότητας και πολύ κακά μεταφερόμενα από την original εκδοχή και στεκόμαστε στο κλασσικό: «Gay ζευγάρι υιοθετεί παιδί».
Είμαστε λοιπόν, μια παρέα γονέων μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων -άντα και κανέναν μας δεν θα χαρακτήριζες στενόμυαλο ή συντηρητικό.
«Δηλαδή εσένα τώρα σου αρέσει το παιδί να έχει μπαμπά και μπαμπά; Δεν μπερδεύεται ο ψυχισμός του;»
Η πρώτη ερώτηση από τον Αντώνη, ανοίγει την κουβέντα.
Είναι χαριτωμένο να βλέπεις το μικρό Ben στο Friends να μεγαλώνει με δυο μαμάδες κι είναι αστείο να παρακολουθείς το Modern Family, που πάει τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω και μεγαλώνουν την μικρούλα ένα ζευγάρι μπαμπάδων.
Όταν μιλάμε όμως για πραγματική ζωή, καλό είναι να αφήσουμε κάτω το τηλεκοντρόλ και τις κατά καιρούς έρευνες και να δούμε τα πράγματα στις κανονικές τους διαστάσεις.
Ένα παιδί, για να μεγαλώσει, χρειάζεται αγάπη. Αποδεκτό, αδιαμφισβήτητο, κοινότυπο και πολυφορεμένο.
Αρκεί μόνο αυτό;
Δεν αρκεί μόνο αυτό γιατί τα παιδιά, δεν μεγαλώνουν σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα. Τα παιδιά αλληλεπιδρούν και οι αλήθειες τους, όπως και ο τρόπος που εκφράζονται, είναι αμείλικτα.
Τα παιδιά, μεταφέρουν στη συμπεριφορά και την καθημερινότητά τους, τα ερεθίσματα εκείνα που λαμβάνουν από το σπίτι τους.
Αν οι γονείς στο σπίτι, δεν έχουν μιλήσει ποτέ στο παιδί τους για το πώς η κοινωνία εξελίσσεται και πώς ένα άλλο παιδί μπορεί να μην έχει μαμά και μπαμπά αλλά μαμά και μαμά ή μπαμπά και μπαμπά, μην περιμένεις μια αρμονική συνύπαρξη. Θα υπάρξουν πειράγματα, κοροϊδίες που ανάλογα το βαθμό τους μπορούν να εξελιχθούν ακόμα και σε bullying.
Οπότε;
Καταλήγουμε πως τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν έχουν δικαίωμα να διοχετεύσουν την αγάπη τους σε ένα παιδί;
Όχι! Ίσα ίσα!
Κάθε άνθρωπος με αγάπη μέσα του έχει δικαίωμα να γίνει γονιός. Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου και επιλογών έχει δικαίωμα και δυνατότητα να μεγαλώσει ένα παιδί.
Όμως θα πρέπει πρώτα κι εκείνος να προετοιμαστεί, θα πρέπει να αδειάσει τις βαλίτσες του και να λύσει τα θέματά του με τους ανθρώπους που τον ενδιαφέρουν, γιατί στην μάχη που λέγεται «μεγαλώνω ένα παιδί», χρειάζεσαι συμμάχους και συμπαίκτες.
Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ομαδική δουλειά.
Ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από το συνηθισμένο, θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ παραπάνω από ένα άλλο παιδί για να γίνει αποδεκτό και πάντα θα έχει να ανταγωνιστεί στερεότυπα και κοινωνικά δεδομένα.
Βλέπεις, η κοινωνία μας, λατρεύει να στιγματίζει και να παίζει με αυτούς τους στιγματισμούς. Κάποτε, στα 80’s στίγμα ήταν τα παιδιά χωρισμένων γονιών.
Δακτυλοδεικτούμενα και πίσω από την πλάτη τους ψιθυριστά σχόλια, τα παιδιά αυτά γίνονταν στόχος και τώρα που τα παιδιά χωρισμένων γονιών υπερκαλύπτουν εκείνα που μεγαλώνουν με παντρεμένους γονείς, το στίγμα μεταφέρεται με τον πιο ρατσιστικό και χυδαίο τρόπο στα παιδιά των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Θεωρούμε πολύ πιο «φυσιολογικό» να μεγαλώνει ένα παιδί με χωρισμένους ή συμβιβασμένα δυστυχισμένους γονείς, παρά ένα παιδί με δυο γονείς που επέλεξαν να είναι μαζί, έδωσαν μάχες για να στηρίξουν αυτό το «μαζί» και στάθηκαν σε αυτή την επιλογή τους μέχρι τέλους.
Υποκριτικά λέμε πως δεν έχουμε πρόβλημα με τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια όσο δεν πατάνε τα «ιερά και όσια» της αμέμπτου ελληνικής κοινωνίας.
Δεν ξέρω πόσο φυσιολογικό είναι ένα παιδί να μάθει να λέει «μαμά και μαμά» ή «μπαμπά και μπαμπά», ξέρω όμως πως θα είναι ένα κατασταλαγμένο και γαλήνιο παιδί, γιατί αυτοί που το επέλεξαν το έκαναν μετά από βαθιά ανάγκη, ουσιαστική επιθυμία και έχοντας συγκεντρώσει μέσα τους όλα τα κοιτάσματα αγάπης που έχουν.
Και με όλα τα εφόδια που θα του δώσουν, θα του δώσουν και την δύναμη να γελάει με το στίγμα που κάποιοι θα προσπαθήσουν να του φορέσουν. Τα εφόδια αυτά θα γίνουν η πανοπλία του να αντιμετωπίσει τα βέλη και τις κακεντρέχειες. Το περιβάλλον που θα το προστατεύει θα γίνει το κάστρο του, το καταφύγιό του.
Κι αν θες να αλλάξεις κάτι, άλλαξε τον εαυτό σου και τα πρότυπα για τα οποία μιλάς στο παιδί σου. Άσε το τι θα κάνει το κράτος και η πολιτεία, η κοινωνία και ξεκίνα από το σπίτι σου.
Δώσε τη γενική εικόνα σιγά σιγά στο παιδί σου, βάλτου τη σκέψη πως θα συναναστραφεί παιδιά με άλλα πρότυπα. Γιατί φυσιολογικό είναι τα παιδιά που γελάνε, τα παιδιά που παίζουν, τα παιδιά που τσακώνονται για το ποιος θα φτάσει πρώτος στη γραμμή του τερματισμού και όχι τα παιδιά που κρατιούνται ένα βήμα πίσω από «εκείνο», όχι τα παιδιά που θα τσακώνονται για το ποιος θα πάρει στην ομάδα του «εκείνο».
Κι αν το πουλί που μεγαλώνει μέσα στο κλουβί από την γέννησή του, θεωρεί ασθένεια το να πετάς, το παιδί που το μεγαλώνεις με κάθε είδους στερεότυπα και ανθρωποφοβίες, θεωρεί ασθένεια να αγαπάει τον άνθρωπο. Όχι το διαφορετικό, αλλά τον άνθρωπο!
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
