Όταν ο Σαββατιάτικος καφές μας στο Μικρολίμανο γίνεται φαγητό και οι μεγάλες κούπες cappuccino μετατρέπονται σε μισοάδεια ποτήρια κρασί, τότε σημαίνει πως ευτυχώς που το στέκι μας στο Mecca εξυπηρετεί όλες μας τις ανάγκες γιατί το θέμα συζήτησης στην παρέα «καίει» κάποια από εμάς λίγο περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως το κέρατο ή απιστία ή στιγμιαία επαναλαμβανόμενο λάθος ή όπως και να το πεις, είναι ένα θέμα με το οποίο κάποια στιγμή θα συναντηθείς. Ραντεβού από τα λίγα που δεν χάνονται. Τυχερός θα είσαι αν σε βρει πλάγια, λιγότερο τυχερός αν σε ισοπεδώσει σε μετωπική.
Όπως και να ‘χει πάντως, θα πληγωθείς. Θα πληγωθείς είτε είσαι ο θύτης είτε γιατί είσαι το θύμα.
Κι είναι μια από εμάς αυτή τη στιγμή στη θέση του εμφανούς θύματος και αφανούς θύτη και οι υπόλοιπες παρακολουθούμε το μονόπρακτο που εξελίσσεται μπροστά μας. Άλλωστε το έργο το έχουμε ξαναδεί παραπάνω από μια φορές.
«Θα τον συγχωρέσω. Μια φορά ήταν. Και η συγγνώμη του ήταν τόσο ειλικρινής. Το μετάνιωσε σας λέω αλήθεια.»
Η αλήθεια είναι πως τον έχει ήδη συγχωρέσει. Άλλωστε οι άνθρωποι έχουμε την τάση να συγχωρούμε πιο εύκολα «εγκλήματα» που έχουμε διαπράξει κι οι ίδιοι στο παρελθόν ή που ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κι εμείς αν είχαμε βρεθεί στην ανάλογη θέση.
Την ακούμε με προσοχή να ξετυλίγει το θυμό της και να τον μετουσιώνει σε συγχώρεση. Να του δίνει άλλοθι, να ενοχοποιεί τον εαυτό της για τις στιγμές που τον παραμέλησε, να αναζητά μικρές εκδικήσεις και να προγραμματίζει ρομαντικές αποδράσεις για να ξαναβρούν την σχέση τους.
Κι εμείς κοιταζόμαστε και μοιράζουμε τους ρόλους. Η μια θα παρηγορεί, η άλλη θα επαναφέρει και η τρίτη θα πει την αλήθεια.
«Χώρισε τώρα. Μην χάνεις πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου.»
Το ξεστομίζω με μια ανάσα και δεν την κοιτάω καν. Ξέρω πως αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει είναι πως όλα θα περάσουν. Πως τώρα πονάει γιατί η πληγή είναι φρέσκια και αιμορραγεί. Ο καιρός θα την επουλώσει και οι δυο τους θα βρουν τρόπο να ξαναχτίσουν την σχέση τους.
Κι όλα αυτά είναι αλήθεια. Δυο άνθρωποι μπορούν να κάνουν λάθος, μπορούν να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλο, μπορούν ακόμα και να βρουν με πολλή γενναιότητα, τα σημεία που οι ίδιοι έφταιξαν και άφησαν την χαραμάδα για να εισβάλει ένα τρίτο άτομο στην σχέση.
Μπορούν να βρουν την στιγμή που έγινε το «κρακ» ανάμεσά τους και να το κολλήσουν με ένα μείγμα από αισθήματα και πράξεις. Το σημάδι όμως, θα είναι πάντα εκεί και θα τους κοιτάει. Μπορεί από συνήθεια να το προσπερνάνε, μπορεί από επιλογή να το παραβλέπουν αλλά θα είναι εκεί.
Η απιστία συγχωρείται, αλλά δεν ξεχνιέται.
Η απιστία δικαιολογείται, βρίσκει άλλοθι και επιχειρήματα, δίνει κίνητρο για επανενάρξεις, ενίοτε παραγράφεται σαν «έγκλημα» αλλά όσο κι αν προσπαθήσεις, το σημάδι που αφήνει δεν σβήνει.
Απλά περιμένει την στιγμή.
Την στιγμή που σαν κεραυνός εν αιθρία θα ξεσπάσεις για κάτι άσχετο κι ασήμαντο και πριν προλάβεις να δαγκώσεις την γλώσσα σου για να μην το πεις θα ακούς τον εαυτό σου να λέει: « Eγώ δε σε κεράτωσα ποτέ! Εσύ το έκανες.»
Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να ξεχάσεις. Όσα scan και defragments κι αν κάνεις στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου, δεν μπορείς να διαγράψεις το κουτάκι που έχει αποθηκευτεί η πληροφορία.
Η συγχώρεση, είναι κολυμπήθρα της ψυχής, απλά και μόνο, γιατί η ψυχή πάντα ξέρει. Από την ψυχή δεν μπορείς να κρύψεις και να κρυφτείς. Κι έτσι μπορείς να μοιράζεις απλόχερα την συγχώρεσή σου σε εκείνον που αγαπάς. Γιατί τον αγαπάς. Και σε αγαπάει.
Η μνήμη όμως είναι άλλη λειτουργία. Είναι ύπουλη. Δεν υπολογίζει αυτά που θέλει η ψυχή. Δεν υπολογίζει την ζημιά που θα προκαλέσει. Έρχεται ακάλεστη και στέκεται μπροστά σου στις πιο αθώες στιγμές, στις πιο ανύποπτες ώρες. Και δεν θα σου θυμίσει πως είσαι το θύμα αλλά κυρίως θα σου θυμίζει πως υπήρξες ο αθόρυβος θύτης, γεμίζοντάς σε ενοχές.
Η μνήμη είναι η μόνη που δεν υποτάσσεται σε αυτόν τον ανόητα αληθινό κανόνα που λέει πως «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.» Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα εκτός από εκείνα που διαχειρίζεται η μνήμη. Όσο καλά κι αν ο χρόνος γιάτρεψε την πληγή σου, το σημάδι είναι εκεί.
Περιμένει να το κοιτάξεις σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών. Περιμένει να το νιώσεις μέσα από ένα τυχαίο χάδι. Στέκεται ανάμεσα στο άκουσμα «σ’ αγαπώ» και «για πάντα» και χαμογελά σαρδόνια γιατί ξέρει πως στην επόμενη στροφή σε περιμένει η μνήμη.
«Χώρισε. Τώρα.» κι αυτή την φορά, την κοιτάω κατάματα.
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
