Εκείνος, εκείνη και τα μυστήρια.
Εκείνος κι εκείνη, συνήθως, σε σχέση.
Τα μυστήρια, έρχονται μετά υπό μορφή μωρού και συνεπακόλουθων.
Κι αυτό είναι συνήθως το κλισέ και το εύκολο σενάριο.
Εκεί που όλοι βουρκώνουν γύρω από ένα τεστ εγκυμοσύνης ή ψάχνουν όλα τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία της Γλυφάδας, νύχτα Κυριακής, με πυτζάμα, ζακέτα και ροζ χνουδωτές παντόφλες. (Μη γελάς αγαπητέ αναγνώστη, συμβαίνουν ΚΑΙ αυτά. Σε διαβεβαιώνω, έχω προσωπικότατη πείρα).
Ακόμα κι εκεί που οι δυο τους, στέκονται έξω από τον γυναικολόγο, με κοινή επιθυμία να μη φέρουν το παιδί αυτό στον κόσμο. Ακόμα κι αυτό, είναι στο πλαίσιο του εύκολου σεναρίου.
Δύσκολες αποφάσεις, σε στιγμές που οι πρωταγωνιστές κινούνται μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο και μοιράζονται το δίλημμα, την χαρά ή τον πόνο της απόφασής τους.
Οι περίπλοκες αποφάσεις και οι πολύπλοκες σκέψεις έρχονται την στιγμή που ο ένας βουρκώνει από χαρά για την ροζ κουκίδα του τέστ κι ό άλλος από το φόβο και το επερχόμενο «όχι» που θεριεύει μέσα του και σύντομα θα ξεχυθεί.
Το ποιος είναι ποιος, σε αυτό το σημείο δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει το ότι θα πρέπει να εξηγήσει με κάποιο τρόπο τι είναι αυτό που δε θέλει και γιατί.
Η αιτιολόγηση, ξεκινάει πάντα από το κλισέ, τα οικονομικά. Αν υπάρχει δουλειά, θα χρειάζεται μια καλύτερη με περισσότερα χρήματα κι αν τα χρήματα είναι καλά, θα χρειάζεται μια δουλειά με πιο ελαφρύ ωράριο. Κι αν το αυτό και αν το εκείνο, η ουσία είναι πως το οικονομικό και η δουλειά, ειναι ο πρώτος παράγοντας που εμφανίζεται ως αποτρεπτικός.
Αυτό όμως που πραγματικά θέλει να πει, είναι πως δεν θέλει. Απλά και ξάστερα.
Θα πει για το οικονομικό εννοώντας ή κρύβοντας από πίσω την αλήθεια (του) που είναι πολύ πιο απλή. Δεν είναι αρκετά αφοσιωμένος στη σχέση, δε θέλει αυτή τη στιγμή υποχρεώσεις, θέλει να ζήσει το σήμερα όσο ανέμελα ή όσο προβληματισμένα το ζει χωρίς βαλίτσες.
Είτε απλά δεν είσαι εσύ, το άτομο που θα ήθελε να μοιραστεί το δέσιμο «για μια ζωή» και την ευθύνη ενός παιδιού.
Και κάπως έτσι, οι σύμμαχοι του «μαζί» έρχονται απέναντι και παραθέτουν ο καθένας τα επιχειρήματά του.
Και τα επιχειρήματα αυτά είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Εσύ μιλάς για την χαρά κι ο άλλος για την ευθύνη.
Εσύ μιλάς για περιπέτεια και ο άλλος για κόλαση.
Εσύ μιλάς για πρώτα βήματα και πρώτα χαμόγελα κι ο άλλος για θυσίες.
Εσύ μιλάς για την πληρότητα που σου δίνει ένα παιδί κι ο άλλος για την ανεμελιά της ελευθερίας.
Και φτάνεις στο σημείο που συμφωνείς πως διαφωνείς.
Κι όχι με την έννοια που όλοι οι γονείς λέμε και είναι η πιο κλισέ αλήθεια πως έτοιμος δεν θα νιώσεις ποτέ αλλά με τις βαθιές και ουσιαστικές διαφωνίες που ο ένας κραυγάζει ΘΕΛΩ κι ο άλλος ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Κι οι ρόλοι μοιράζονται.
Είναι εκείνη που το θέλει κι εκείνος που δεν το θέλει.
Είναι το σώμα της, το κουβαλάει και ανάλογα το ποιόν της, θα πιέσει, θα πιεστεί, θα εκβιάσει, θα εκβιαστεί, πριν αποφασίσει. Γιατί εκείνη το θέλει κι εκείνη το έχει.
Και απατηλά μπορεί να πιστέψει πως μπορεί να πιέσει ή να εκβιάσει. Κι ακόμη απατηλότερα, μπορεί να θεωρήσει πως μπορεί να πάρει πλαγίως αυτό που τώρα της αρνείται ευθέως.
Αυτό που θα καταλάβει είναι πως ό,τι αποφασίσει είναι ευθύνη της. Κι αν τα χρόνια που κουβαλάει κι οι εμπειρίες της, την έχουν διδάξει κάτι, θα μπορεί να καταλάβει πως η ευθύνη της δεν είναι το γάλα και τα pampers αλλά ο χρόνος, η αγάπη, η αφοσίωση και η προσωπική της θυσία. Aν όχι, τα χρόνια με την «επιλογή της» θα κουβαλήσουν πολλές νευρώσεις, πολλά ανικανοποίητα αισθήματα και πολλά απωθημένα.
Γιατί ένα μωρό μπορεί να μεγαλώσει με πολλά λιγότερα παιχνίδια και απείρως λιγότερες αηδίες που τους αγοράζουμε σωρηδόν, αλλά δε μπορεί να μεγαλώσει αν εσύ δεν είσαι εκεί την στιγμή που σε χρειάζεται.
Κι αν εκείνη αποφασίσει να το κρατήσει, εκείνος τι κάνει;
Όσο κι αν θέλουμε να λέμε πως οι άντρες είναι πιο σκληροί και αναίσθητοι, οι περισσότεροι, μέσα τους κουβαλάνε ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης και αρκετές δόσεις ευαισθησίας και την στιγμή που θα έρθουν αντιμέτωποι με την επιλογή της, λίγοι είναι αυτοί που θα γυρίσουν την πλάτη και θα φύγουν. Κι ας μη μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς γι’ αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα την αγαπήσουν, θα την ανεχθούν, δεν θα την επιθυμήσουν, θα συμβιβαστούν. Και με τον καιρό μπορεί να γίνουν καλοί μπαμπάδες αλλά δε θα γίνουν ποτέ καλοί σύντροφοι ο ένας για τον άλλο.
Κι όταν είναι εκείνος που θέλει κι εκείνη που δεν θέλει;
Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε μια εγκυμοσύνη σαν καθαρά και μόνο, γυναικεία υπόθεση με τον άντρα απλό συνεπιβάτη στην διαδρομή.
Τι γίνεται όταν εκείνος επιλέγει ότι είναι έτοιμος ενώ εκείνη δεν το θέλει;
Μπορεί να της ζητήσει να το φέρει στον κόσμο και να του το παραχωρήσει;
Είναι μια ζυγαριά που γέρνει επικίνδυνα προς την πλευρά της γυναίκας γιατί εκείνη κρατάει το καρπούζι, εκείνη και το μαχαίρι.
Δύσκολα μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί και ξεμπερδεύει με 2-3 υπογραφές στο μαιευτήριο γυρνώντας την πλάτη της σε αυτό που κυοφόρησε 9 μήνες.
Ίσως είναι άδικο να μπορεί εκείνη να «επιβάλλει» την απόφασή της, όταν εκείνος ζητά να γίνει σεβαστή η επιθυμία του.
Έχοντας δύο παιδιά τριών και πέντε χρονών κι ένα διαζύγιο σχεδόν όσο και η κόρη μου, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως τα παιδιά δεν είναι κόλλα, είναι μεγεθυντικός φακός.
Αν η σχέση είναι καλή, θα γίνει καλύτερη γιατί εκτός από σύντροφοι, εραστές και φίλοι θα γίνετε και σύμμαχοι.
Αν η σχέση είναι κακή, θα θρυμματιστεί μια ώρα γρηγορότερα και θα γίνει χίλια κομμάτια αλλά αυτό δεν αλλάζει πως μπορείτε να είστε σύμμαχοι για το παιδί.
Γιατί καλές οι διαφημίσεις με την περιχαρή οικογένεια γύρω από το τραπέζι με το πρωινό, το σκύλο, τα λουλούδια και τις χαρούμενες φάτσες, αλλά η πραγματικότητα είναι έτη φωτός μακριά και η λέξη που ξεκλειδώνει την πόρτα, μετά το άμπρα κατάμπρα, λέει «σύμμαχοι».
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
