Παιχνίδια μνήμης και λήθης, με μονομάχους το «μαζί» και το «για πάντα» σε φόντο μπλε, σχεδόν μαύρο, για να μην φαίνονται εκείνα που έγραψε ο χρόνος όταν είχε κέφια λίγο πιο ροζ, λίγο πιο λιλά.
Παιχνίδια ενήλικης φαντασίωσης ή αυτό-παραμυθιάσματος;
Το «μαζί» και το «για πάντα», φράσεις πολυπαιγμένες και πολυφορεμένες όσες κι οι φορές που έπεισες τον εαυτό σου πως βρήκες το «απόλυτο ταίρι» σου.
Και το μειδίαμα του χρόνου, χαρακτηριστικό.
Γιατί ο χρόνος ξέρει αυτό που εσύ δεν παραδέχεσαι.
Πως το «μαζί» και το «για πάντα» δεν είναι για πολύ.
Φλερτάρουν, τα φτιάχνουν, αλλά δεν παντρεύονται ποτέ.
Γιατί δεν ομολογεί το ένα στον άλλο την αλήθεια του. Δε λένε ποτέ «για όσο..»
Όσο είσαι όπως σε γνώρισα, σε εκείνα τα πρώτα 3-4 ραντεβού που φτιάχνεις μαλλιά και νύχια και βάζεις makeup στις ουλές σου να μην φαίνονται.
Όσο κρατάς τους σκελετούς σου στην ντουλάπα σου και δεν τους ανακατεύεις με τους δικούς μου σκελετούς.
Όσο τα σκοτάδια σου είναι δικά σου κι εγώ περαστικός επισκέπτης τους, τα κοιτάω από μακριά κι αν ενίοτε με γοητεύουν δεν έχω καμία διάθεση να κάνω scuba diving μέσα τους.
Όσο πληροίς τις προδιαγραφές των δεδομένων μου και χωράς στο δικό μου παραμύθι.
Όσο τα δεδομένα σου, είναι συμβατά με τα δικά μου και δεν ταράζουν την αποχαυνωμένη ηρεμία που χτίζω τόσα χρόνια.
Όσο τα βουρκωμένα μάτια σου είναι πάντα από κάποια ανεξερεύνητη αλλεργία.
Όσο ο κυρίαρχος του παιχνιδιού σου είμαι εγώ.
Όσο το κέντρο του κόσμου σου είμαι εγώ.
Όσο το «εγώ» μου τροφοδοτείται από το «είναι» σου.
Και το «για πάντα»;
Τι κάνει το «για πάντα» όσο το «μαζί» ετοιμάζεται για την μεγάλη έξοδο;
Χαμογελά σαρδόνια γιατί ξέρει πως είναι η μεγαλύτερη λεκτική απάτη που εφηύρε ο άνθρωπος και που θα το έχει πάντα ανάγκη, για να φτιάξει το παραμύθι του και να περιπλανηθεί σε αυτό.
Γιατί ποτέ κανείς δεν θα πει, «μαζί για τόσο όσο», ακόμα κι αν το ξέρει, ακόμα κι αν αυτό θέλει να πει, θα χρησιμοποιήσει την μαγική καραμέλα του «για πάντα».
Γιατί τα αυτιά είναι εκπαιδευμένα να δέχονται το «για πάντα» σαν την εντολή για να ανοίξει πιο εύκολα η καρδιά και η ψυχή.
Κι ενώ το μυαλό ξέρει την αλήθεια, μπορεί και αναγνωρίζει τις λέξεις πίσω από το παραμύθι, είναι αδύναμο να επιβάλλει την λογική.
Γιατί στο τέλος της μέρας, παίζουμε με τα παραμύθια με πλήρη επίγνωση γιατί αυτό είναι το άλλοθί μας τόσο όταν τα ξεστομίζουμε, όσο κι όταν τα αποδεχόμαστε.
Συντάκτης: Σοφία Παπαηλιάδου
