Γιατί να μένεις κάπου όπου στην ουσία δεν ανήκεις, όταν έχεις ξεπεράσει την κατάσταση, ή είναι ξένη προς εσένα και τα όσα νιώθεις και πιστεύεις πλέον; Πόσο να κοστίζει στην ζωή μας μια τέτοια επιλογή, και πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια τέτοια προσήλωση σε ένα ξεπερασμένο σημείο;
Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε και στις σχέσεις μας. Σαν θεατές μιας παράστασης που δε μας λέει τίποτα, μα δε σηκωνόμαστε να φύγουμε, παρά μόνο καθόμαστε και την παρακολουθούμε βουβοί μη μας δικάσουν οι υπόλοιποι. Παρά την απουσία οικειότητας, την έντονη παρουσία της ανίας, τη συμβολική συγκατοίκηση, παραμένουμε σταθερά αφοσιωμένοι. Και κάθε τι αποδομείται, μαζί με κάθε κομμάτι της σχέσης και όλων των συναισθημάτων. Κομμάτι κομμάτι σαν ένα παζλ που με ένα πέρασμα του χεριού αποσυναρμολογείται για να τοποθετηθεί ξανά στο κουτί του και να χαθεί στη λήθη κάποιου ντουλαπιού.
Κι έτσι τελικά μένουμε αρκετές φορές, όχι μόνο σε μια θεατρική παράσταση, σε μια σχέση που έχει από καιρό τελειώσει, αλλά και σε μια δουλειά που μας διαβρώνει, σε μια φιλία που μας αλλοιώνει ως προσωπικότητα, σε ένα σπίτι που δε μας ξεκουράζει, σε μια χώρα που δε μας παρέχει ασφάλεια βάζοντάς συχνά εμπόδια και τρικλοποδιές.
Μια λανθασμένη παγιωμένη πεποίθηση, ένας περιοριστικός τρόπος σκέψης, κάποιος παλιός φόβος, μικρές ή μεγαλύτερες δικαιολογίες. Πολλές φορές ίσως χρειάζεται απλά να κάνεις ένα βήμα πίσω, να πάρεις μια ανάσα, έτσι για να ανακτήσεις λίγη φόρα και να ξεκινήσεις. Το πρώτο βήμα πιθανώς να είναι λίγο πιο δύσκολο, αλλά θυμήσου πως το σώμα σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου κυρίως, τη θέλει την κίνηση, την αποζητά. Η αδράνεια τα μαραζώνει, τα μικραίνει, τα αλλοιώνει.
Το επόμενο βήμα θα σε επιβραβεύσει με νέα δυναμική, με αισιόδοξη σκέψη και με μια άλλη θετικότερη προοπτική, ότι τελικά μπορείς και σχεδόν το βήμα σου θα αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο γρήγορο. Ίσως πρέπει να περάσεις το εξωτερικό περίβλημα της ντροπής που ίσως νιώθεις γιατί θα ξεχωρίσεις, της δυσκολίας που σου φαίνεται αξεπέραστη, του περίγυρου που αισθάνεσαι ότι θα σε κάνει στόχο άδικης κριτικής, του φόβου που σε κρατάει ακινητοποιημένο.
Αν η σχέση σου δε σε καλύπτει, αν σκέφτεσαι περισσότερο αν θα χαλάσουν τα μαλλιά σου όταν σε αγκαλιάζει ο άλλος σφιχτά, αν σκέφτεσαι πρώτα τα σεντόνια κι αν αυτά τσαλακωθούν, και στη συνέχεια την απόλαυση από τη σωματική επαφή, αν αναρωτιέσαι τους λόγους που είστε ακόμα μαζί, τότε ίσως είναι η στιγμή να κάνεις τη μετάβαση και να αποχωρήσεις.
Μένοντας, θα ζοριστείς, θα αμφισβητήσεις, πιθανώς κάποια στιγμή και να κερδίσεις πίσω τον εαυτό σου, μέσα από δύσκολες αλλά ίσως απαραίτητες καταστάσεις που θα σε ωριμάσουν, θα σε δυναμώσουν. Όμως δεν ωριμάζεις μόνο μέσα από τη δύσκολη σχέση, αλλά και από την επόμενη που θα σου προσφέρει χαρά, σεβασμό, ικανοποίηση, μοίρασμα. Αποτίμησε όσα σου έδωσε αυτή η σχέση και σεβάσου την με μια τίμια αποχώρηση.
Εξίσου και σε μια φιλική σχέση, πρέπει να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, μοίρασμα και εμπιστοσύνη, αδιάρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Η αφοσίωση σε μια φιλία όταν αυτή δεν έχει αντίκτυπο, αμέσως καταλύει την εξ ορισμού έννοιά της, και τη μετατρέπει σε τοξική σχέση που είναι καταστρεπτική εκατέρωθεν. Οι φίλοι μας βρίσκονται δίπλα μας για να συμφωνούν, να διαφωνούν, να γελάνε, να διασκεδάζουν, να έχουν ένα μυστικό κώδικα επικοινωνίας μαζί μας, για όσο ανταποκρινόμαστε κι εμείς εξίσου. Το να παραμένουμε σε μια φιλία όταν αυτή δεν προσφέρει τίποτα, μάλλον αφαιρεί και από τις δύο πλευρές, ζημιώνοντάς μας εξίσου.
Διερωτήσου γιατί μένεις, ανάλυσε όλα τα σημεία που ακόμα έχουν θετικό πρόσημο, και κάνε έναν «ισολογισμό»! Ίσως ακουστεί εντελώς ορθολογιστικό, άκρως πραγματιστικό αλλά ναι! Ζύγισέ τα όλα κι αν αποφασίσεις να μείνεις, κατασκεύασε την εργασιακή σου πραγματικότητα όπως και όπου μπορείς. Μη νιώσεις ενοχή, ότι εξαπατάς τον εαυτό σου και μην αντιδράσεις αμυντικά, δεν υπάρχει μια λύση για όλα. Κάποιες φορές είναι απαραίτητη η παραμονή σε ένα σημείο για να εμπεδώσουμε καλύτερα το μάθημα που έχουμε ανάγκη.
Είναι δύσκολο να βγεις από μια οικεία κατάσταση και είναι ανθρώπινο να φοβάσαι την αλλαγή κι αυτό το πρώτο βήμα της αποχώρησης. Αν μόνο δώσεις μια ευκαιρία σ’ αυτό, το μικρό πρώτο βήμα, σ’ αυτή την πρώτη κίνηση φροντίδας στον εαυτό σου. Τι νομίζεις ότι θα συμβεί;
Το ότι βρέθηκες σε μια δύσκολη, ανιαρή, ενοχλητική, ή όποια άλλη συνθήκη, κατάσταση, σχέση, χώρα, δε σημαίνει ότι πρέπει να μείνεις κιόλας εκεί. Το να την αλλάξεις, και να βγεις δυναμικά μέσα από αυτή, ίσως σε βάζει στο στόχαστρο, σε κάνει ξαφνικά ορατό, ενώ ίσως το μόνο που επιθυμείς εσύ είναι να παραμείνεις αόρατος, ίσως και απομονωμένος από τον κόσμο ίσως και από τον ίδιο τον εαυτό σου.
Για κανένα λόγο όμως δε θα ήθελες να ανταλλάξεις τις άπειρες ευκαιρίες, τις άπειρες δυνατότητες, τις μοναδικές στιγμές που θα έρθουν με την ακινησία, την καθήλωση που βιώνεις τώρα. Κι εξάλλου, αν αυτό το άβολο αίσθημα που νιώθεις όταν ηγείσαι, όταν είσαι ο πρώτος που ξεκινά κάτι, πολύ γρήγορα θα αντικατασταθεί από την αυτοπεποίθηση που σου δίνει ο δυναμισμός της δράσης.
Πολλές φορές είναι οι σκέψεις στο μυαλό μας, τα αναρίθμητα ερωτήματα, όλα τα «τι θα γίνει αν» που μας τρομάζουν και γίνονται τροχοπέδη στις επιδιώξεις μας.
Αν όμως αντί να προσπαθήσουμε να νικήσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα, τον φόβο, την αμφιβολία, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, αν αποφασίζαμε να τα αποδεχτούμε και μαζί με αυτά για συντροφιά, να κάνουμε την πρώτη κίνηση, να τρέξουμε έξω από την αίθουσα όπου παίζεται η παράσταση της ζωής μας και να βγούμε έξω στον δροσερό αέρα της πόλης. Να χαμογελάσουμε πλατιά και να προχωρήσουμε, η ζωή θα μας ανοίξει δρόμους εκεί που δεν το περιμένουμε. Κι αν πάλι αποφασίσεις να μείνεις, θυμήσου, η επιλογή είναι πάντα δική σου, το ίδιο και η ζωή σου.
Συντάκτης: Βασιλική Υψηλάντη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
