Το ήθελες, το πήρες, το έχεις, το βαρέθηκες

Θυμήσου την τελευταία φορά που επιθύμησες ένα τελευταίας τεχνολογίας κινητό, ένα μοντέρνο γρήγορο αμάξι, έναν γοητευτικό άντρα, μια όμορφη γυναίκα, ένα υπέροχο σπίτι σε κάποιο προάστιο, μια δελεαστική δουλειά στο εξωτερικό, όλα αυτά και τόσα ακόμα, που αποτέλεσαν μέρος της καθημερινής σου σκέψης, μιας φλογερής επιθυμίας να τα αποκτήσεις, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος, οπωσδήποτε.

Και με κάποια μαγική, ή άκρως ρεαλιστική τροπή τα απέκτησες. Και μετά τρύπωσε με αργούς ρυθμούς αυτό το ύπουλο συναίσθημα της αδιαφορίας, της έλλειψης χαράς για όσα είχες, σε σημείο που ίσως σε ενοχλούσε και μόνο η ύπαρξή τους πλέον. Η γοητεία τους είχε χαθεί και μαζί κάθε επιθυμία άρχισες πάλι μια καινούργια αναζήτηση για κάτι πιο νέο, πιο συναρπαστικό.

Δεν ικανοποιείσαι με τίποτα, ή τουλάχιστον αντλείς κάποια προσωρινή ευχαρίστηση από το κυνήγι αυτού που θεωρείς ότι θα σου προσφέρει μερικές στιγμές ικανοποίησης και μόλις το αποκτήσεις το αγνοείς με τόση ένταση, που ακόμα κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί έριξες τόση προσπάθεια αρχικά. Μόλις αποκτήσεις τα πάντα, όσα βαθιά επιθυμείς κι αποζητάς, αρχίζει κάτι μέσα σου σιγά-σιγά να τα αποστρέφεται, σχεδόν τελετουργικά.

Όσο διαρκούσε η έλλειψή τους, η επιθυμία σου για αυτά ήταν σαρωτική, γιγαντωνόταν κάθε λεπτό και κάθε σκέψη σου αφορούσε τη δυνατή επιθυμία σου γι’ αυτά. Είναι άλλωστε μέρος της ανθρώπινης φύσης η διαρκής προσπάθεια για απόκτηση του ζητούμενου, επιθυμητού κάθε φορά αντικειμένου που πιστεύουμε ότι θα μας προσφέρει την ικανοποίηση που αναζητούμε, θα καλύψει το κενό που νιώθουμε, για ν’ ανακαλύψουμε με απογοήτευση ότι αυτό κρατάει λίγο, τόσο ώστε να πάρεις μια ανάσα και να ριχτείς και πάλι σε μια νέα περιπέτεια, σε μια νέα αναζήτηση.

Η ρίζα όλου αυτού αφορά την «ηδονική προσαρμογή», όπου η ακόρεστη, διακαής επιθυμία σου για κάτι μετατρέπεται σε παγερή αδιαφορία, αργά κι εξελικτικά. Η διάθεσή σου, είτε βιώσεις ένα θετικό είτε ένα αρνητικό συναίσθημα ή εμπειρία, πολύ γρήγορα αυτή επιστρέφει στην αρχική της κατάσταση, σε μια ουδέτερη κατάσταση, αφήνοντας πίσω το έντονο συναίσθημα της καινοτομίας. Είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης υπόστασης, η χαρά του κυνηγιού, ο ενθουσιασμός της απόκτησης ενός ποθητού επάθλου και στην συνέχεια η αργή αλλά σταθερή μείωση του ενδιαφέροντος.

Ίσως σ’ όλο αυτό, σημαντικό ρόλο παίζουν κι οι δικές μας προσδοκίες, όσα περιμένουμε ότι θα λάβουμε από το αντικείμενο του πόθου  μας, που τελικά αποδεικνύεται αδύνατο να μάς τα προσφέρει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν το επεξεργαζόμασταν τόσο καιρό στη σκέψη μας, που είχε λάβει τεράστιες διαστάσεις, τεράστιες προσδοκίες βασίζονταν σ’ αυτό, κάποιες αυθαίρετες, ίσως και παράλογες μερικές φορές, αλλά εμείς χτίζαμε το οικοδόμημα μιας επιθυμίας που καμία πιθανώς σχέση δε θα μπορούσε να έχει με την πραγματικότητα.

Και ναι, είναι άδικο, γιατί ποθείς, και προσπαθείς μέρα και νύχτα και παλεύεις ακούραστα για το μοναδικό απόκτημα που θα σου χαρίσει την πολυπόθητη ευτυχία που έχεις ονειρευτεί, που έχεις διαβάσει στα βιβλία, που σου έχει γίνει μόνιμη σκέψη και σκοπός ζωής.

Και ναι, είναι άδικο, γιατί η τελική χαρά κι ο ενθουσιασμός κρατάει λιγότερο απ’ όσο θα τρόμαζες να σκεφτείς και δεν είναι ποτέ όσα ονειρευόσουν. Κι η επιθυμία σου γι’ αυτό μειώνεται σταθερά ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα κάθε μέρας. Σημαντικό ρόλο ίσως διαδραματίζει το γεγονός ότι δεχόμαστε τόσα πολλά ερεθίσματα καθημερινά, τόσες πολλές πληροφορίες, τόσα νέα και συναρπαστικά αντικείμενα, νέοι άνθρωποι, τόσες ποικίλες επιλογές γύρω μας που είναι σχεδόν σαν να μας προκαλούν να τις κυνηγήσουμε, να τρέξουμε στο επόμενο και στο επόμενο, μα μέχρι πότε;

Αυτό το κυνήγι δεν έχει ποτέ τέλος και μένουμε μ’ αυτό το αίσθημα του ανικανοποίητου και μια μικρή δόση απαισιοδοξίας, γι’ αυτό το κατά τ’ άλλα ουτοπικό παιχνίδι. Πώς θα μπορούσαμε να περάσουμε μπροστά από όλο αυτό και ν’ απολαύσουμε την διαδικασία, αυτό το κομμάτι του εαυτού μας, χωρίς αποδοκιμασία κι απόρριψη αλλά με αποδοχή και κατανόηση;

Ζούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς μας βομβαρδίζει με εικόνες, κάθε στιγμή της ημέρας υπάρχει κάτι καινούργιο και εντυπωσιακά ενδιαφέρον, νέοι άνθρωποι, νέες συγκινήσεις παντού ολόγυρα. Με τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών και τη δυνατότητα της άμεσης ικανοποίησης με ένα κλικ, είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να ξεχάσεις ό, τι έχεις ήδη αποκτήσει και ν’ αναλωθείς σε μια νέα αναζήτηση συγκινήσεων.

Κάθε φορά που επιτυγχάνεις να αποκτήσεις το «αντικείμενο» του πόθου σου, ο εγκέφαλός σου εκκρίνει αυτές τις «μαγικές» ορμόνες της ευτυχίας που ενώ προσωρινά σε ανεβάζουν ψυχολογικά, στη συνέχεια σε αφήνουν με  το συναίσθημα της αδιαφορίας. Μερικά ζητούμενα αποτελούν περισσότερο μια «πλάνη», ενώ υπάρχουν σημαντικά πρόσωπα ή στόχοι γεμάτοι με νόημα. Προσπάθησε να προσθέσεις στην ζωή σου όσα τη γεμίζουν ουσία, αληθινό συναίσθημα, συμπληρώνουν το αίσθημα ευτυχίας κι ολοκλήρωσης, δίνουν αξία και ποιότητα στην καθημερινότητά σου. Τουλάχιστον για όσο κρατήσει αυτή η ψευδαίσθηση, μέχρι το επόμενο κυνήγι.