Όταν είμαστε παιδιά, συχνά σκεφτόμαστε πώς θα είναι η ζωή μας όταν μεγαλώσουμε. Στα φοιτητικά μας χρόνια, ονειρευόμαστε να γίνουμε κάτι σπουδαίο, κάτι ξεχωριστό. Κι όμως, όταν μεγαλώσουμε και φτάσουμε σε πιο ώριμες ηλικίες, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πώς ήταν η ζωή όταν ήμασταν μικροί και μας λείπει. Πόσοι έχουν αναρωτηθεί γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι άραγε οι φιλοδοξίες μας ως παιδιά περισσότερες από αυτές που μπορούμε να εκπληρώσουμε ως ενήλικες; Είναι τα όνειρά μας ως φοιτητές μεγαλύτερα από την ίδια την πραγματικότητα; Είναι οι ενήλικες εαυτοί μας λιγότερο ευτυχισμένοι απ’ ό,τι περίμεναν οι νεότεροι εαυτοί μας;

Ως παιδιά, βρίσκουμε χαρά στα πιο απλά πράγματα — σε δώρα χωρίς αξία, σε παιχνίδια με φίλους, σε απλές στιγμές με τους γονείς μας. Το να είμαστε παιδιά αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι. Η χαρά έρχεται εύκολα, χωρίς κόπο ή αιτία. Δε χρειάζεσαι πολλά για να γελάσεις. Κάθε μέρα μοιάζει μια νέα ευκαιρία για παιχνίδι, φαντασία και αγάπη. Ο κόσμος φαντάζει τεράστιος, γεμάτος θαύματα και δυνατότητες, όπου ακόμη και οι πιο μικρές στιγμές γεμίζουν φως την ημέρα. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι εμπειρίες  που κρύβουν μια μυστική μαγεία. Με την  ενηλικίωση όμως χάνεται η ικανότητα της γοητείας χωρίς προϋποθέσεις και η ικανοποίηση από το συνηθισμένο.

Ως φοιτητές, αρχίζουμε σιγά σιγά να ανακαλύπτουμε τι μας αρέσει και πού βρίσκονται τα πάθη μας. Μαθαίνουμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε ή σπουδάζουμε, και οι αποφάσεις μας αρχίζουν να βασίζονται σε αυτά τα αναδυόμενα ενδιαφέροντα. Διαλέγουμε μαθήματα, δραστηριότητες και στόχους που μας εμπνέουν ή μας φαίνονται σημαντικοί. Καλλιεργούμε δεξιότητες που βασίζονται σε όσα ήδη γνωρίζουμε, ενισχύοντας τα σημεία όπου νιώθουμε αυτοπεποίθηση. Την ίδια στιγμή, συνδεόμαστε με ανθρώπους που μας μοιάζουν ή μοιράζονται παρόμοιες αξίες, γιατί εκεί νιώθουμε ασφάλεια κι αναγνώριση. Αυτές οι επιλογές μάς προσφέρουν σταθερότητα κι ένα περιβάλλον στο οποίο μπορούμε να εξελιχθούμε. Μέσα σε αυτή την άνεση αρχίζουμε να διαμορφώνουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον κόσμο, βασισμένη στις εμπειρίες, τις επιλογές και τους ανθρώπους γύρω μας. Είναι τότε που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, τι μας νοιάζει, και πού ίσως θέλουμε να καταλήξουμε. Και όσο μαθαίνουμε και ψαχνόμαστε, συνειδητοποιούμε πως το να βγούμε έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας είναι κι αυτός ένας τρόπος να αναπτυχθούμε.

Ως ενήλικες, βρίσκουμε χαρά μόνο κάτω από ειδικές συνθήκες όπως σε μια καλά οργανωμένη γιορτή, βρίσκουμε συγκίνηση μέσα από μια πολυαναμενόμενη αποφοίτηση, υπερηφάνεια από την αγορά ενός σπιτιού ή  βαθιά ευτυχία βλέποντας τα παιδιά μας να μεγαλώνουν. Η χαρά φαίνεται πια να εξαρτάται από ορόσημα— τον γάμο, την επαγγελματική ανέλιξη, την ολοκλήρωση της ατελείωτης λίστας υποχρεώσεων. Σε αντίθεση με την ανέμελη χαρά των παιδικών χρόνων, η ενήλικη ζωή φέρνει ένα αόρατο βάρος: καθήκοντα, οικογενειακές ευθύνες, συντήρηση σχέσεων και μια ρουτίνα που γίνεται όλο και πιο απαιτητική. Γινόμαστε πιο απασχολημένοι, πιο επιφυλακτικοί, και πολλές φορές απομακρυνόμαστε από αυτά που κάποτε μας έκαναν να χαμογελάμε. Οι καθημερινές στιγμές κατακλύζονται από προθεσμίες, οικονομικές έγνοιες και τη συνεχή πίεση να πετυχαίνουμε περισσότερα. Κι όμως, βαθιά μέσα μας υπάρχει ακόμη εκείνο το παιδί που θυμάται πώς είναι να ζεις πραγματικά στο παρόν· να γελάς χωρίς λόγο, να ονειρεύεσαι χωρίς όρια, και να βρίσκεις μαγεία στις πιο απλές λεπτομέρειες. Ίσως, η πραγματική πρόκληση της ενηλικίωσης να μην είναι η απώλεια αυτής της παιδικής χαράς, αλλά η προσπάθεια να την ξαναβρούμε, ακόμη και μέσα στην πολυπλοκότητα, τις ευθύνες και τις αποφάσεις της ενήλικης ζωής.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αναρωτιόμαστε: ήταν άραγε τα παιδικά και φοιτητικά μας όνειρα μεγαλύτερα από τις ζωές που τελικά ζούμε; Ήταν οι φιλοδοξίες μας τότε υπερβολικές, τα οράματά μας πολύ τολμηρά, οι προσδοκίες μας από την ενήλικη ζωή πολύ φωτεινές; Ως παιδιά πιστεύαμε ότι όλα είναι δυνατά— η φαντασία μας δεν είχε όρια. Πιστεύαμε ότι μπορούμε να γίνουμε τα πάντα, να πάμε παντού, να καταφέρουμε το καθετί. Ως φοιτητές, τα όνειρά μας πήραν μορφή και κατεύθυνση, με θάρρος και ενθουσιασμό για το μέλλον. Αλλά μεγαλώνοντας, η ζωή γίνεται πιο περίπλοκη και ξεδιπλώνεται με τρόπους που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί. Οι ευθύνες αυξάνονται και παίρνουν προτεραιότητα — καριέρα, σχέσεις, παιδιά, λογαριασμοί και θυσίες, διαμορφώνοντας την πορεία μας μέσα από επιλογές και συγκυρίες. Τα όνειρα της νιότης φαίνονται πια μακρινά και άπιαστα από την πραγματικότητα. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι αποτύχαμε. Τα όνειρα δεν είναι πάντα για να ακολουθούνται σε ευθεία γραμμή· εξελίσσονται, απλώνονται, και παίρνουν νέες μορφές καθώς μεγαλώνουμε.

Ίσως να μη γίνουμε ακριβώς αυτό που φανταζόμασταν, αλλά μέσα από την πορεία γινόμαστε αυτό που προοριζόμασταν να είμαστε. Και παρόλο που η ενήλικη ζωή μπορεί να φαίνεται λιγότερο μαγική, έχει τη δική της ομορφιά— στις ήσυχες στιγμές ειρήνης, στην αγάπη που χτίζουμε γύρω μας, στις μικρές νίκες που συχνά προσπερνάμε. Ίσως, λοιπόν, το ερώτημα δεν είναι αν καταφέραμε να ζήσουμε όπως περίμεναν οι νεανικοί εαυτοί μας, αλλά αν μείναμε συνδεδεμένοι με το κομμάτι εκείνο μέσα μας που τόλμησε να ονειρευτεί. Γιατί όσο κι αν η ενήλικη ζωή μας κουράζει, χρειάζεται να βρούμε ξανά το θάρρος να φανταστούμε, την ελπίδα να συνεχίσουμε, και την καρδιά να βρούμε χαρά, όχι μόνο στο εξαιρετικό, αλλά και στην απλή, καθημερινή ζωή, εκεί όπου ζει η αληθινή μαγεία.

Συντάκτης: Ιωάννα Χριστοδούλου