Από τα παιδικά τους χρόνια, μερικοί άνθρωποι κατακλύζονται από σκέψεις για το μέλλον που φωλιάζουν βαθιά μέσα τους, φυτρώνουν νωρίς και στεριώνουν στο μυαλό τους. Αναρωτιούνται με τον εαυτό τους ασταμάτητα: «Θα είμαι άραγε αρκετά επιτυχημένος ώστε να αφήσω ένα ουσιαστικό αποτύπωμα στον κόσμο; Θα είμαι υγιής με δύναμη για σταθώ δίπλα σε όσους με χρειάζονται; Θα είμαι αρκετά έξυπνος, αρκετά σοφός, αρκετά εκλεπτυσμένος ώστε να αποκτήσω ουσιαστική αξία; Θα είμαι τυχερός να γνωρίσω ανθρώπους που θα γίνουν βαθιές, αληθινές φιλίες και θα αντέξουν στον χρόνο; Θα είμαι αρκετά περίεργος ώστε να κινητοποιηθώ πέρα από τα γνωστά μου όρια;»
Αυτές οι σκέψεις στριφογυρίζουν ασταμάτητα στο μυαλό τους, αποσπώντας τους από το παρόν και παγιδεύοντάς τους σε μια συνεχή αναζήτηση. Στην προσπάθειά τους να βρουν βεβαιότητα, άθελά τους χάνουν τη στιγμή και εγκλωβίζονται στις σκέψεις τους. Ανησυχούν για ένα μέλλον που, ειρωνικά, στον χρόνο πάνω θα μετατραπεί στο παρόν. Ξοδεύουν αμέτρητες ώρες υπολογίζοντας πιθανά ενδεχόμενα, δημιουργώντας σενάρια που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ— σχεδιάζοντας και εκτελώντας καταστάσεις σε μια πραγματικότητα που δεν έχει υπάρξει ακόμη. Έτσι, αφήνουν ελάχιστο χώρο για τον εαυτό τους, για την εσωτερική πληρότητα που αναζητούν και για αυτά που πραγματικά μετρούν.
Κάποιες στιγμές νιώθουν σαν λευκή σελίδα, ανέγγιχτοι στο περάσμα του χρόνου— ασαφείς, ακαθόριστοι, χωρίς ταυτότητα, χωρίς σαφή προσανατολισμό. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που στέκονται ακλόνητοι, γεμάτοι δύναμη, ριζωμένοι μέσα τους με αποφασιστικότητα. Όμως, με αυτόν το τρόπο ζουν σε ένα επαναλαμβανόμενο φαύλο κύκλο που μεγεθύνει την αβεβαιότητα και τον αποπροσανατολισμό. Ένας φαύλος κύκλος τόσο κουραστικός που τους απομακρύνει από την ομορφιά της παρούσας στιγμής.
Κάποια στιγμή, μερικοί από αυτούς βρίσκουν μέσα στην κούραση και τη σύγχυσή τους ένα απροσδόκητο καταφύγιο, τη φύση. Όχι με έναν θεαματικό, δραματικό τρόπο, αλλά με έναν ήσυχο, σχεδόν ταπεινό ρυθμό, αλλά βαθιά ουσιαστικό. Η φύση δεν μπορεί να δώσει ανθρώπινες απαντήσεις, ούτε να λύσει αναπάντητα ερωτήματα του μυαλού και της ψυχής. Όμως προσφέρει κάτι βαθύτερο, ηρεμία στο ανήσυχό τους μυαλό όσο και γαλήνη στην ταραγμένη τους ψυχή. Η φύση γίνεται μια υπενθύμιση να επιβραδύνουν, να ανασάνουν, να αποδεχτούν πως δεν είναι ανάγκη να έχουν τον έλεγχο όλων. Κοιτώντας και παρατηρώντας τον ανοιχτό ουρανό, νιώθουν μικροί, αλλά και μέρος ενός συνόλου— κι αυτή η συνειδητοποίηση δεν τρομάζει, αλλά ανακουφίζει. Μέσα από τη φύση ανακαλύπτεται η ομορφιά του να «υπάρχεις» χωρίς να κυνηγάς διαρκώς, να παλεύεις και να εξαντλείται στην αναζήτηση του «επόμενου».
Αναγνωρίζουν την ομορφιά στη σιωπή, την αξία στην απλότητα και την πληρότητα στην παρουσία. Δεν ήταν πλέον τόσο σημαντικό να έχουν απαντήσεις καθώς η ζωή έχει τον δικό της ρυθμό — ένα ρεύμα που δεν μπορείς να ελέγξεις, αλλά μπορείς να εμπιστευτείς. Αποδεχόμενος τον ρυθμό της φύσης, μαθαίνεις ότι η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο κυνήγι επιτυχίας ή βεβαιότητας. Είναι μια πορεία ισορροπίας — το να είσαι παρών, να εμπιστεύεσαι το ταξίδι και να αντλείς δύναμη από τις στιγμές ηρεμίας για να σε καθοδηγούν μέσα στο χάος. Μέσα σε αυτήν την ισορροπία νιώθεις τυχερός να βλέπεις, να νιώθεις, να αγγίζεις τη ζωή χωρίς τον μεγεθυντικό φακό του άγχους. Επανενώνεσαι με τον εαυτό σου, αλλά και με τον κόσμο γύρω σου— με τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαδρομή μοναδική, με τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τα ξαφνικά «ναι» της ζωής.
Αυτοί οι άνθρωποι που ξεκίνησαν με τα λιγότερα εφόδια, κουβαλώντας μέσα τους τούς βαθύτερους προβληματισμούς, είναι συχνά εκείνοι που με τον καιρό αποκτούν τη μεγαλύτερη επίγνωση. Ίσως γιατί αναγκάστηκαν να αναζητήσουν απαντήσεις εκεί όπου οι περισσότεροι κοιτούν επιφανειακά. Μέσα από την αμφιβολία, τον προβληματισμό, την ανάγκη για απαντήσεις και κατανόηση έμαθαν να στρέφονται στο ουσιώδες. Γίνονται ίσως από τους λίγους αυτού του σύγχρονου, φλύαρου κόσμου που καταφέρνουν να διακρίνουν καθαρά πως το νόημα της ζωής δε βρίσκεται απαραίτητα σε μεγάλες επιτυχίες ή βεβαιότητες, αλλά εκεί—στο απλό, το φυσικό, το αληθινό. Στις μικρές στιγμές που προσπερνάμε, στις ανάσες που δεν παρατηρούμε, στη σύνδεση με τον εαυτό τους χωρίς προσδοκίες ή μάσκες.
Και μέσα από αυτή την αναγνώριση, βρίσκουν τελικά την ηρεμία να προχωρήσουν. Όχι πια κυνηγώντας στα τυφλά την επιβεβαίωση ή την αποδοχή, αλλά βαδίζοντας με εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη. Χωρίς να έχουν ανάγκη να αποδείξουν κάτι σε κανέναν, γιατί έχουν ήδη βρει κάτι βαθύτερο: την εσωτερική τους ισορροπία. Γίνονται, τότε, από τους λίγους τυχερούς που, με επίγνωση πια, καταλαβαίνουν ότι για να ευτυχίσεις δε χρειάζονται πολλά. Αρκεί να είσαι παρών. Να μπορείς να ακούς την ησυχία μέσα σου. Να αναγνωρίζεις την αξία στο τώρα, χωρίς να περιμένεις κάτι μεγαλύτερο για να σε ολοκληρώσει. Εκεί, στην απλότητα, βρίσκουν την πληρότητα. Και κάπως έτσι, χωρίς να το επιδιώκουν φανερά, δίνουν ένα παράδειγμα ζωής — ήσυχο, αλλά βαθιά ουσιαστικό.
Συντάκτης: Ιωάννα Χριστοδούλου
