Οι κaκoπoιημένes γυναίκες χαμογελούν φυσικά και κάνουν blend in στη μιζέρια

Περίεργα πλάσματα οι γυναίκες και πολύπλοκα. Οι έντονοι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι πολλοί και διαφορετικοί ρόλοι, οι έντονες ορμονικές εναλλαγές, τα παιδικά χρόνια, οι αξίες, τα πιστεύω κι οι επιλογές της, είναι τα συστατικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένες. Ένα συνονθύλευμα πραγμάτων και καταστάσεων που μας καθιστούν αυτό που είμαστε. Ή μήπως αυτό που η κοινωνία θέλει να είμαστε; Κάποιες γυναίκες φαίνονται προβληματισμένες κι απόμακρες, άλλες ευτυχισμένες, δυναμικές, η ψυχή της παρέας. Όμως τι από όλα αυτά είναι στ’ αλήθεια; Τι πραγματικά νιώθουν; Τι θέλουν να δείξουν κι από που να κρυφτούν;

Ποτέ η κακoπoιημένh γυναίκα δε θα δείξει στον κόσμο τι περνάει στο σπίτι της. Aντίθετα θα περάσει το μήνυμα ότι είναι στα καλύτερά της. Γιατί θέλει κι αυτή λίγη ηρεμία όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού, όταν συναναστρέφεται με άλλους. Μια μέρα χωρίς φωνές, χωρίς υποτίμηση, χωρίς χειρoδικiες. Μια μέρα της είναι αρκετή για να αντέξει τις υπόλοιπες που νιώθει σαν να βρίσκεται στην έρημο και ψάχνει για νερό, σαν βρίσκεται στο βυθό και προσπαθεί να αναπνεύσει. Εκείνη η μια μέρα λοιπόν, που για όλους τους άλλους είναι συνηθισμένη, για εκείνη είναι γιορτή.

Kακoποiησh δεν είναι μόνο να σε σπάσει ο άλλος στο ξuλo -που από εκεί δεν υπάρχει επιστροφή. Kακoποiησh είναι κι η λεκτική, είναι κι η υποτίμηση, είναι κι ο τρaμπouκισμός κι η ψυχολογική βia γενικότερα. Όπως λέει και η δρ. εγκληματολογίας με ειδικότητα στην ανάλυση προφίλ δραστών, κα Δέσποινα Σβουρδάκου «η λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του προφίλ της γυναίκας της διπλανής πόρτας, που σκύβει το κεφάλι δείχνει ευτυχισμένη και τυπική. Αυτά που απαιτεί η κοινωνία. Τα εν οίκω μη εν δήμω! Η σιωπή είναι χρυσός».

Γι’αυτό λοιπόν ας ήμαστε πολλοί προσεκτικοί όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε, γιατί ποτέ δε γνωρίζουμε ολόκληρη την ιστορία. Δίνουμε τη βοήθειά μας σε όποιον τη χρειάζεται κι αφήνουμε τα κουτσομπολιά στην άκρη, γιατί ούτε σε εμάς προσφέρουν τίποτα, ούτε στους άλλους. Μόνο κακή πρόθεση κι ασυνειδησία μαρτυρούν, λες κι ήμαστε δικαστές ικανοί να δικάζουμε και να καταδικάζουμε τους άλλους, λες κι εκείνοι δεν καταδικάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό καθημερινά. Ας μπούμε στη θέση της κaκoπoιhμένης μάνας μας, αδερφής μας, κόρης μας, γειτόνισσάς μας και τότε ίσως κατανοήσουμε καλύτερα τον πόνο και την πίκρα που κουβαλούν αυτές οι γυναίκες.

Κανείς δεν έχει το αλάθητο, αλλά κανείς δεν είναι κι ικανός να κρίνει κανέναν, ειδικά εαν δεν έχει στην κατοχή του όλα τα στοιχεία. Κι αυτές οι γυναίκες ξέρουν καλά να κρύβουν όλα τα αποδεικτικά, χαμογελούν και φέρονται «φυσικά», όπως όλοι. Κάνουν blend in στη μιζέρια της υπόλοιπης κοινωνίας που τις περιτριγυρίζει. Δείχνουν πως τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, πως δεν τους λείπει τίποτα, πως ο γάμος τους είναι ο ιδανικός. Μόνο εκείνες ξέρουν, ίσως και δυο τρεις γείτονες, αλλά τηρούν συμφωνία σιωπής. Κανείς δεν είδε, δεν άκουσε και δεν ξέρει τίποτα κι έτσι πρέπει, για να ζούνε τις ζωές τους ήρεμοι.