Τελειώνεις μια γεμάτη μέρα και περιμένεις πώς και πώς να βρεθείς στον καναπέ του σπιτιού σου . Μια γεμάτη μέρα, με καλό feedback στη δουλειά σου, με συναδέλφους που θέλουν τη γνώμη σου, που χρειάζονται τη βοήθειά σου. Με ένα τηλέφωνο στο χέρι για να μάθουν οι φίλοι σου πώς είσαι. Μια μέρα γεμάτη κι ευχάριστη, κι εσύ νιώθεις κενό, όταν άλλοι θα έλεγαν πως είναι χαρούμενοι.
Φτάνεις στο σπίτι, πετάς τα sneakers σου σε μια γωνία κι ο καφές και τα τσιγάρα σου σε βάζουν στα πιο βαθιά κουτάκια του μυαλού σου. Ναι, αυτό που χρόνια σε άγχωνε, τώρα πρέπει να το αγκαλιάσεις και να πορευτείς με αυτό. Τη μοναχικότητά σου. Έχεις μεγαλώσει πια, δεν είσαι το ξέγνοιαστο φοιτητάκι που σε ενοχλούσαν τα απανωτά τηλεφωνήματα των γονιών σου. Αντιθέτως, σου λείπουν…
Σου λείπει η γκρίνια τους , η ανησυχία τους, η αγάπη τους που κάποτε ίσως και να αμφισβητούσες. Ακόμη ηχεί η φωνή τους στα αυτιά σου, ακόμη σκέφτεσαι τον τρόπο με τον οποίο σε έχουν μεγαλώσει, ακόμη αποτελούν το πρότυπό σου! Όταν ο ίδιος κρίνεις τον εαυτό σου, παίρνεις για λίγο το φανταστικό ρόλο τους. Αποφασίζεις (και) βάσει όσων σε έχουν συμβουλεύσει εκείνοι κατά καιρούς. Αυτές τις απόλυτα μοναχικές νύχτες θα ήθελες να πέσεις στην αγκαλιά τους και να πλαντάξεις στο κλάμα, να τους πεις όσα δεν κατάφερες να τους πεις ποτέ, ούτε για εκείνους αλλά ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό. Να τους καθησυχάσεις ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Αυτές τις απόλυτα μοναχικές νύχτες που κάπως τις περνάς με ποτ@ και παγωτά, αυτές είναι κι οι στιγμές που από το μυαλό σου δε φεύγουν λεπτό οι γονείς σου που έχουν φύγει. Τώρα ξέρεις. Τώρα βλέπεις την άλλη πλευρά της ιστορίας κι όπως πιθανότατα κάποτε άκουσες κι εσύ «Όταν θα μεγαλώσεις και γίνεις γονιός θα καταλάβεις». Και κατάλαβες, και τώρα τους χρειάζεσαι για να νιώσεις ξανά ασφάλεια κι αυτό το πολύτιμο συναίσθημα του «ανήκειν».
Δεν υπάρχουν υποκατάστατα να καλύψουν αυτά τα κενά. Ακόμη κι η πιο πολύτιμη σχέση που δημιουργούμε κάποτε με τα δικά μας παιδιά, μ’ όλο το μεγαλείο και την ευθύνη που μας γεμίζει, δεν αρκεί για να μας εκμηδενίσει τη βαθιά επιθυμία να νιώθουμε κι εμείς πού και πού παιδιά. Δε μας κάνει να μας λείπουν λιγότερο οι γονείς μας. Ίσως τότε, όταν γινόμαστε κι οι ίδιοι γονείς, να μας λείπουν κι ακόμα περισσότερο. Μας λείπει ο μπούσουλας, η συμβουλή, η επαφή με το δικό μας παιδί, το μόνιασμα της μιας οικογενειακής γενιάς με την άλλη.
Όσοι είστε ευτυχείς και τους έχετε ακόμη τριγύρω, δείξτε τους τι νιώθετε. Μην τσιγγουνευτείτε αγκαλιές. Μην ξεχνάτε ότι κι η περίφημη ασφάλεια καθώς περνούν τα χρόνια αλλάζει εξέδρα. Τώρα είστε εσείς αυτοί που πρέπει κυρίως να την προσφέρετε. Δείτε τους τι ωραία που ώρες ώρες παλιμπαιδίζουν εκεί λίγο μετά τα 60. Τι ευτυχία να ‘σαι αυθόρμητος, να ‘χεις απαλλαχτεί από καθωσπρεπισμούς, να επιστρέφεις στη διάστασή σου την αυθεντική. Κάπως έτσι κι οι γονείς μας.
Απόψε αφιερώνω σ’ εκείνους το ξενύχτι μου. Όπως και τη σκέψη μου. Κι αφού δεν μπορώ να δώσω μια αγκαλιά κανονική, θα δώσω μια νοητή με την ευχή κάπως να με παρηγορήσει!
Συντάκτης: Ελευθερία Σπανού
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
