Να παντρεύεστε όσο είστε ακόμα φουλ ερωτευμένοι

Σίγουρα θα έχει τύχει να βρεθείς σε λούνα παρκ κι αλίμονο μην και δεν έχεις μπει στο τρελό αυτό τρενάκι, που ήταν ανέκαθεν ο ενθουσιασμός κι ο φόβος μας συνάμα. Αυτό στο οποίο λαχτάρησες να μπεις κι ας δίσταζες από φόβο μη δεν αντέξεις τη δίνη της διαδρομής του, μα κυρίως μην κι επιβιβαζόσουν χωρίς συνεπιβάτη. Όπως ακριβώς και στον έρωτα που αντιμετώπισες με το ίδιο θάρρος, περίσσεια δειλία κι αναμφίβολα μπόλικη αφέλεια. Ο έρωτας που έγινε τόσο σπάνιος πια, ώστε να χρήζει φύλαξης από καθετί απειλητικό και κυρίως απ’ την ανέκαθεν εξέχουσα απειλή του· τον γάμο.

Γάμος κι έρωτας, δύο μεγάλα κεφάλαια των οποίων η τομή, ο γάμος από έρωτα, φαντάζει πια ξεπερασμένη, σε αντίθεση με τον γάμο από υποχρέωση, ενίοτε κι από συμφέρον, που είναι όχι απλά της μόδας, αλλά επίσημο καθεστώς.

Ένας αναπόφευκτος συμβιβασμός που οδηγείται η πλειονότητα στο βωμό του all time classic «τι θα πει ο κόσμος». Μια ύστατη υποχρέωση που οφείλετε να φέρετε εις πέρας, ώστε να κριθείτε επιτυχόντες σε ένα ακόμη σχεσιακό επίπεδο, ενώ είστε προετοιμασμένοι να αποτύχετε παταγωδώς συναισθηματικά, αφού ως γνωστόν ο γάμος βλάπτει τον έρωτα. Ακολουθεί αποκαλυπτικό μήνυμα· δε βλάπτει ο γάμος τον έρωτα, αλλά το κακό timing.

Ο γάμος δεν είναι για «whenever, wherever» με έμφαση στο ever, που ελάχιστα απέχει από το never, κι εσύ δεν είσαι η Shakira. Η κατάλληλη στιγμή να το πας μέχρι τέρμα είναι όσο το τρένο κινείται ακόμη με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Άπαξ και φρενάρετε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής σας, αναγκαστικά θα χρειαστεί να ζοριστείτε, ώστε να βάλετε ξανά μπρος κι όσο κι αν το προσπαθήσετε, ίδια ταχύτητα δε θα ξαναπιάσετε.

Σωστό timing δεν είναι όταν η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα, αλλά ίνα λατρεύει αυτόν κι αυτός εκείνη. Να παντρεύεστε όσο είστε ακόμη πολύ ερωτευμένοι. Τότε που ο χορός του Ησαΐα ηχεί στα αφτιά σας ταγκό στους ρυθμούς του Leonard Cohen και του «Dance me to the end of love», ενώ το συναίσθημα της ευτυχίας συνοδεύει τις καρδιές σας στις μαγικές φιγούρες τους.

Τότε που οι πεταλούδες θα βγουν οικειοθελώς απ’ το στομάχι της για να στολίσουν τα λιτά μαλλιά της και το πέτο του θα στολίζεται απ’ το παράσημο του «ναι» που του είπες όταν με τρεμάμενα χείλη σου ζήτησε να μοιραστείς μαζί του ό,τι πιο ιερό του δωρήθηκε ποτέ· τη ζωή του. Τότε που, αν και το αύριο φαντάζει πιο αβέβαιο από ποτέ, εσύ για εκείνον θα μπορούσες τα πάντα. Τότε που κοιτάζεστε με μάτια που εκπέμπουν σπίθες θαυμασμού κι εκτίμησης, ενώ αναπνέετε απ’ τον αμοιβαίο σεβασμό, ακόμη και στις άγνωστες πτυχές του εαυτού σας.

Νυφικό, παρανυφάκια, μπομπονιέρες και την πεθερά σου ντυμένη με σατέν τουαλέτα, όλα αυτά μαζί στον κάδο -κι όχι αυτόν της ανακύκλωσης. Να έχετε, μωρέ, έναν γάμο ταξιδιάρικο κι ανάλαφρο, όπως ακριβώς κι αυτό που ζείτε. Στην τελική, αν σας έρθει να παντρευτείτε στη Σίκινο φορώντας δυο λευκά σεντόνια, κάντε το! Βέρα στα μυαλά κι αλμύρα στα μαλλιά! Κι όσο για το σόι που θα παρεξηγηθεί που δεν παρευρέθη στο μέγα γεγονός και θα απειλήσει με αποκληρώσεις, θα τα ξεχάσουν όλα στο πρώτο εγγονάκι. Βέβαια, ένας γάμος δεν είναι υπογεγραμμένο συμβόλαιο για μπιμπερό και πάνες. Αυτό είναι ένα πιθανό φυσικό επόμενο.

Γάμος σημαίνει πως δεν είμαστε πια εγώ κι εσύ για τώρα, αλλά εμείς μαζί για όσο. Βλέπεις τη διαφορά; Δε σκοτώνει τον έρωτα αυτό το επίφοβο βήμα, αλλά απαιτεί πολλά περισσότερα από αυτόν: ευθύνη, προτεραιότητα, συντροφικότητα, υπομονή κι επιμονή. Το πάθος, όσο συναρπαστικό κι αν είναι, δεν παύει να είναι κάτι το βραχυπρόθεσμο. Είτε παντρευτείς είτε όχι, θα το χάσεις.

Άλλο πράγμα η «παθιασμένη αγάπη» κι άλλο η «βαθιά αγάπη». Η δεύτερη δεν τελειώνει με ένα δαχτυλίδι και μια υπογραφή. Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται καν δαχτυλίδι, αφού τον κόσμο να γυρίσει ανάποδα πιο υπέρλαμπρο δαχτυλίδι απ’ τα χέρια σου γύρω της δεν πρόκειται να βρει.

Φοβόμαστε τον γάμο, γιατί έτσι μάθαμε. Αλλά δεν έχει ουσία να αναλωνόμαστε σε ημιμόνιμες σχέσεις συλλέγοντας καλές και κακές στιγμές, επειδή κάναμε τροφή μας την καύλα της στιγμής και το σασπένς, μήπως και κορεστούμε έως ότου αγγίξουμε το καυτό deadline των τριάντα. Τότε που όπως μας έμαθαν θα έχουμε ωριμάσει αρκετά για να κάνουμε το μεγάλο βήμα. Λες κι ωριμάζει τελικά κανείς στον έρωτα!

Είναι λογικό να αισθάνεσαι το φόβο της προσωπικής αποτυχίας σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο καλείσαι να αναλάβεις, γιατί, ναι, δε θα είσαι πια μόνο σύντροφος. Θα είσαι πιστός σύντροφος, υπομονετικός σύζυγος, ο καλύτερος φίλος, μάνα, πατέρας, αδερφός κι αργότερα –αν όχι άμεσα– γονέας του καρπού του έρωτά σας.

Η ζωή είναι ένα τρένο που σίγουρα κάποτε παρουσιάζει βλάβη κι οι πόρτες ανοίγουν με ευκολία παρασύροντας εκτός επιβάτες. Το θέμα είναι στο τέλος το τρένο να μην τερματίσει άδειο.

Όταν βρίσκεις τον άνθρωπο που πέρα από στιγμές σου δίνει και ζωή, οφείλεις να δώσεις στον εαυτό σου τις εξηγήσεις που από καιρό του χρωστούσες. Γιατί όταν τον έβαλες να διαλέξει ανάμεσα στο «όλα» και στο «τίποτα», διάλεξε το «όλα» και πάλεψε γι’ αυτό. Κάποια στιγμή ίσως να θυμάστε μόνο γέλια και χαρούμενες στιγμές. Μνήμες πέρα για πέρα μακρινές, μα το δικό σας προσωπικό παραμύθι. Αυτό που αργότερα θα αφηγείστε σε παιδιά κι εγγόνια.

Αν η σχέση είναι παγοδρόμιο, τότε ο γάμος είναι η στιγμή που πρέπει να κάνεις πιρουέτα επί πάγου. Ίσως πέσεις. Και λοιπόν; Θα είναι εκεί να σε σηκώσει και να γελάσετε παρέα με το πέσιμό σου. Κι αν έχεις χτυπήσει, στα χέρια του όλα γιατρεύονται. Το ξέρεις πια. Είναι ο γιατρός σου, ο άνθρωπός σου.