Τα κακά παιδιά είναι το φόρτε μας

Υπάρχουν άνθρωποι που οι ζωές του είναι όπως ακριβώς κι η μαύρη τρύπα που έπεσε η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων· πέφτεις μέσα από περιέργεια να δεις τι κρύβεται μετά το σκοτάδι κι έπειτα όλο πέφτεις κι αναρωτιέσαι «μα δε θα σταματήσει ποτέ;». Κι όταν πια προσγειωθείς, πίνεις το μαγικό φίλτρο που θα σε κάνει να χωρέσεις σε μία ζωή που εξαρχής δεν ήταν για τα μέτρα σου -κι ας ήξερες πως όλα τα μάγια κάποια στιγμή λύνονται.

Τώρα εσύ είσαι ο εαυτός σου στη Χώρα των θυμάτων, σε μια πραγματικότητα θίασο όπου ρόλος σου ως καλός είναι να λατρεύεις τον κακό. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος ρόλος, αλλά ρόλος από επιλογή. Δε χρειάζεσαι κανέναν αυτοσχεδιασμό, τα βήματα είναι μετρημένα και μεθοδικά. Σε κατατρώει το μικρόβιο που περιπλανάται στον αέρα του στρατοπέδου των καλών κι άπαξ και συναντήσουν τον κακό γίνεται αυτοσκοπός τους να τον εντάξουν στην πλευρά τους. Τα καλά νέα είναι ότι πράγματι μπορεί ένα «κακό» παιδί να αλλάξει στρατόπεδο, τα άσχημα νέα είναι ότι το να το κάνει δεν ήταν στ’ αλήθεια ποτέ στο χέρι σου.

Τα «κακά» παιδιά είναι άνθρωποι που δε θα κάτσουν να συζητήσουν μαζί σου, να σε ακούσουν, να σε καταλάβουν. Άνθρωποι που δε σου ζήτησαν να έρθεις και το ότι σε άφησαν να μείνεις, για εκείνους ήταν ένας αναπόφευκτος συμβιβασμός. Δε θα σου δίνουν ούτε τα βασικά κι ας μη ζήτησες τα πολλά. Δε χρειάζεται να είσαι εκπαιδευμένος για να τους εντοπίσεις, αφού κουβαλάνε τον κίνδυνο, το μεγαλύτερο διεγερτικό.

Δεν ήρθαν με «ψιλά γράμματα» που εσύ παρέβλεψες να διαβάσεις, αντιθέτως ήρθαν με οδηγίες χρήσεως που δεν άνοιξες ποτέ, αφού είχες σκοπό να φτιάξεις τις δικές σου. Το τι θα σου δώσουν το ήξερες εξαρχής. Είναι όπως τα συστατικά ενός προϊόντος: αναγράφονται πάντα στο πίσω μέρος της συσκευασίας πλάι σε ένα τιτανομέγιστο «λίαν εύφλεκτον».

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα αποδώσουμε όλα στον εκ φύσεως μαζοχισμό που κυλάει στο DNA της ανθρωπότητας. Επιστήμονες δεν είμεθα, αλλά δε θα μπορούσαν οι επιλογές μας να μη σχετίζονται με τα βιώματά μας. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει ένα κρυφό αρχείο, όπου καταγράφεται κάθε δυσάρεστη –ενίοτε και τραυματική– εμπειρία που μας έτυχε στο παρελθόν. Αυτό το αρχείο μπορείς να το διατηρήσεις κρυφό, αλλά όχι να το ξεφορτωθείς. Είναι μέρος της ταυτότητάς σου κι ας το έχεις περιτυλίξει με απαγορευτική ταινία, λες κι αποτελεί τόπο εγκλήματος.

Η ενδοσκόπηση, αν κι επικίνδυνη αποστολή, είναι το άλφα και το ωμέγα. Πρέπει να προσπαθήσεις να εντοπίσεις την πηγή του πόνου σου· τι έφταιξε, τι πρέπει να διορθωθεί. Αν αντί να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου, συμφιλιώνεσαι με τον πόνο που σου προξένησε, τότε αυτό θα αποζητάς σε κάθε ανθρώπινη σχέση σου.

Το υγιές από μόνο του δεν αρκεί για να σε ελκύει, πρέπει να διαθέτει και κάτι το οικείο. Ελκυόμαστε απ’ το διαφορετικό στα μάτια μας, αλλά απ’ το σύνηθες σε συμπεριφορά. Το γεγονός, όμως, ότι έχεις μάθει σε σκληρό μαξιλάρι, δε σημαίνει πως το μαλακό θα σε κάνει να βλέπεις εφιάλτες, που στην τελική θα ήταν και καλύτερο απ’ το να τους ζεις.

Ίσως να είναι θέμα αυτοεκτίμησης, αφού εκτιμάς τα αρνητικά στοιχεία αυτού του ανθρώπου περισσότερο απ’ τα θετικά κι ας πλεονεκτούν αριθμητικά τα πρώτα. Είναι σαν να έχεις μία ζυγαριά, όπου στη μία μεριά βάζεις δέκα πλαστικά ποτήρια και στην άλλη ένα χρυσό ποτήρι. Κι, όμως, η ζυγαριά γέρνει προς το πλαστικό, αφού την τραβάς εσύ προς τα εκεί γεμίζοντας τα ποτήρια με πείσμα και ψευδαισθήσεις.

Τον εαυτό σου οφείλεις να τον έχεις σε ένα άλφα επίπεδο κι όταν ο οποιοσδήποτε σου φερθεί κάτω από αυτό δε χρειάζονται υποδείξεις και τριτοδεύτερες ευκαιρίες. Αν εσύ δεν επενδύσεις στον εαυτό σου, δε θα επενδύσει κι εκείνος σε εσένα. Όταν τα βρεις με εκείνον και τον αξιολογήσεις, μονάχα τότε θα μπορείς να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι τους αντάξιούς του.

Κανένας δεν έρχεται τυχαία στη ζωή μας, μα αντί να προσπαθείς να καταλάβεις τον λόγο που ήρθε, φρόντισε πρώτα να καταλάβεις τον εαυτό σου και τι ζητάει τελικά αυτός.

Το σενάριο επαναλαμβάνεται με φινάλε του αυτό που εξαρχής επικρατούσε πιθανοτήτων που εσύ ήλπιζες να διαψεύσεις και τότε Γης μαδιάμ! Ξέρω, δε νιώθεις την ανάγκη να μείνεις ψύχραιμος, μα πρέπει να το κάνεις, γιατί το γνώριζες ότι δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις κι ας βάλθηκες να του φτιάξεις νέο καλούπι.

Σίγουρα, η ιδέα του να μείνεις μόνος φαντάζει πιο τρομακτική απ’ το να προσπαθήσεις να βελτιώσεις τον άνθρωπο που έχεις να αντιμετωπίσεις. Σημασία, όμως, δεν έχει μονάχα να ξέρεις πού βρίσκεσαι, αλλά και πώς έφτασες εκεί. Προσανατολισμός λέγεται και χωρίς αυτόν δεν μπορείς να ξέρεις αν κάνεις βήματα προς τα μπρος, όπως οφείλεις κι έτσι ίσως εντέλει να βρεθείς πιο πίσω κι απ’ τον τελευταίο σου σταθμό.

Το σενάριο να έχεις κάποιον μαγνήτη ρυθμισμένο να ελκύει ανθρώπους συγκεκριμένης πάστας, κάψ’το. Απλώς δεν έμαθες ακόμη να δίνεις την πρέπουσα σημασία σε όσα πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, για να δεις καθαρά πως δε δημιουργείς δεσμό ή φιλία με τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά με την ψευδαίσθηση ότι έχεις την κινητήριο δύναμη να τον αναπλάσεις και να βγάλεις από μέσα του έναν καλύτερο εαυτό.

Τώρα εσύ περιμένεις και χειροκρότημα. Βρε, αυτοί τα χέρια ξέρουν να τα χρησιμοποιούν μονάχα για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα· ζημιές! Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παίξεις καλά τον ρόλο σου ως καλός και στο τέλος αντί για τα εύσημα παίρνεις τα παράσημα, αυτά του μαλάκα.

Όταν καταλάβουν πόσο καλά έπαιξες, τελικά, τότε θα πετάξουν τη μάσκα του κακού και θα σε χειροκροτήσουν. Όμως, τι κρίμα! Δε θα ‘σαι πια επί σκηνής. Τα φώτα θα έχουν σβήσει. Θα ’χει πέσει αυλαία. Αυτός ο θίασος θα έχει πια καεί και στον εξώστη θα γελά η γαλαρία!