Ανακαλύπτοντας ποιοι είμαστε από τον τρόπο που γράφουμε

Αν νομίζετε ότι το βιαστικό σημείωμα που σας περιμένει πάνω στο τραπέζι γεμάτο γλυκόλογα με κεφαλαία γράμματα, είναι κάτι αθώο, μη χαρείτε. Ο άνθρωπος που το έγραψε, κρύβει τον πραγματικό του εαυτό. Αν δείτε στην ανέμελη λίστα του σούπερ μάρκετ που σας άφησε κάτω από την ψωμιέρα, γράμματα γεμάτα στολίδια, καμπύλες και γιρλάντες, γενικά μ’ ένα στοιχείο της υπερβολής, έχει γραφτεί από άνθρωπο ματαιόδοξο, με τάση για επίδειξη και κόμπλεξ κατωτερότητας. Πίσω απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια Πυθία που μασάει δάφνες και μαντεύει. Τα ίδια τα γράμματα είναι που μιλούν ή μάλλον φωνάζουν ποιοι είμαστε. Δείχνουν το χαρακτήρα μας, την ιστορία μας, τα τραύματά μας, ακόμη και τι μπορούμε να γίνουμε ή να καταφέρουμε στο μέλλον.

Για ποιο λόγο βρίσκεστε σήμερα εδώ να σπουδάσετε γραφολογία, μας ρώτησε ο δάσκαλος  την πρώτη μέρα. «Να βρω αυτό που υπάρχει κάτω από αυτά που γράφουμε». «Έψαχνα τον εαυτό μου κι ήρθε σαν πεπρωμένο» .«Να καταλάβω αν ταιριάζω με τον σύντροφό μου». Ένας δάσκαλος, μύστης μιας άλλης εποχής μας παρέδωσε το μίτο, για να μπούμε στο δακτυλικό μας αποτύπωμα και να βρούμε το δικό μας Μινώταυρο.

Αν η κενή, λευκή σελίδα είναι ο «κόσμος», με το γραπτό μας παίρνουμε θέση πάνω του. Το πόσο θα εξαντλήσουμε τα όριά του, φαίνεται αμέσως στο πώς τοποθετούμαστε ανάμεσα στα περιθώρια. Ο εσωστρεφής  κρατιέται πάντα αριστερά. Κι αν δεν αναπνέει καθόλου το γραπτό από εκείνη την πλευρά, τότε έχουμε να κάνουμε με έλλειψη αυτονομίας, εξάρτηση από το παρελθόν κι ίσως τσιγκουνιά. Οι γραμμές όταν είναι ευθείες, δείχνουν σταθερότητα χαρακτήρα, πειθαρχία,  αυτοκυριαρχία. Αν μετά από λίγο το γραπτό μας γέρνει, τότε κάτι που αρχίζει με ενθουσιασμό, στην πορεία κυριεύεται από ηττοπάθεια. Οι σωστές αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές, δείχνουν διαύγεια πνεύματος. Αν όμως είναι πολύ αραιές, εκφράζουν τάση για απομόνωση και ντροπαλότητα.

Το πόσο κοντά είναι οι λέξεις στο κείμενο μας δείχνει τον τρόπο που πλησιάζουμε τους άλλους. Έτσι κι αλλιώς το ξέρουμε, όλη η δουλειά γίνεται πάντα στο κενό. Αν θέλουμε να πλησιάσουμε, καλύπτουμε το κενό. Αν θέλουμε να απομακρυνθούμε, μεγαλώνουμε το κενό.  Λέξεις που τείνουν να κολλήσουν στην επόμενη, είτε γέρνοντας οι ίδιες προς τα δεξιά, είτε στέλνοντας το τελευταίο γράμμα τους, φωνάζουν γι’ ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή. Το ίδιο αίτημα δηλώνουν τα «α» και τα «ο» που δεν κλείνουν και μένουν ανοιχτά στο επάνω μέρος.

Ολόκληρος ο εαυτός μας βρίσκεται πίσω από τα γράμματα. Το οικογενειακό ιστορικό στην υπογραφή μας. Η γραφολογία δε μας δίνει απλά ένα εγχειρίδιο. Φέρνει το παρελθόν στο παρόν και διαγράφει το μέλλον. Είναι το μαγικό φίλτρο που στραγγίζεται από τις ψυχικές ενέργειες που διέπουν την ύπαρξή μας και μπορεί να δώσει νόημα στην έκτη αίσθηση. Αν το «μ» είναι ζωγραφισμένο με τις ωραίες του κοιλίτσες, τις σωστά τοποθετημένες γραμμούλες και καμπουρίτσες, δείχνει ότι χορτάσαμε τη μητρική αγκαλιά, και τότε το «ε» περιμένουμε να είναι αντίστοιχα αρμονικά σχηματισμένο, αποδεικνύοντας ισορροπημένο «εγώ». Ένα καλοσχεδιασμένο «τ» δείχνει τη δύναμη της θέλησης κι αν συνδυάζεται με μεγάλη γραφή, σίγουρα  αυτός ο άνθρωπος είναι  παράτολμος, γεμάτος πάθος κι ενθουσιασμό. Ο φόβος πάντα μικραίνει το γράψιμο.

Άνθρωποι που ζητούν να ερμηνευτεί το κείμενό τους, αποκρυπτογραφούν ένα νέο χάρτη του εαυτού τους, που ενώ βρισκόταν πάντα εκεί, ποτέ δεν τον περπάτησαν. Μπορεί να έβαζαν αφειδώς θαυμαστικά, ερωτηματικά κι αποσιωπητικά, χωρίς να ξέρουν πως είναι ένδειξη νευρωτικού χαρακτήρα. Να παρέλειπαν τους τόνους που είναι δείγμα τεμπελιάς. Να έκανε το στιλό τους μουτζούρες σαν να έτρεξε μελάνι κατά λάθος, χωρίς να ξέρουν ότι έτσι αποκαλύπτεται ο αισθησιασμός τους. Πράγμα που φαίνεται και σ’ ένα «γ» φουσκωτό και στρογγυλό, το γράμμα της ερωτικής επιθυμίας. Να έβαζαν την υπογραφή τους στη μέση της σελίδας, μην ξέροντας ότι δείχνει αναστολή, δισταγμούς κι ανασφάλεια η θέση αυτή. Και μ’ ένα μεγάλο «χ» δυνατό και κοφτερό σαν δύο σπαθιά, να διαγράφουν τον εαυτό τους χωρίς να το θέλουν.

Λέξεις που χωρίς να το θέλουμε, διογκώνουμε σε σχέση με τις υπόλοιπες ή τονίζουμε με κεφαλαία στο γραπτό μας, αμέσως αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Φαντάζεστε να εμφανίζεται πάντα μ’ αυτό τον τρόπο, η λέξη «αγάπη»;